ఇంకా ఇదిగో ఈ కుంకుమ పువ్వుల తోటలు , వాటిని కోయటం అవీ చూపించారు. వంటల్లోకి, పాలలో వాడటం తప్ప ఇంతవరకూ నాకూ తెలీదు ఈ పూలు ఇలా ఉంటాయి అని...ఆశ్చర్యంగా అసలు ఆకు అనేదే కనబడటం లేదు. మట్టి లోంచి ఆ పువ్వు ఒకటే కనిపిస్తోంది. నాకయితే పెద్ద వింతలా ఉంది...అన్దరికీ చూపిద్దామని ఇలా ఫోటో తీసాను కానీ..మన దూరదర్షన్ వాళ్ళ ప్రసారం క్లారిటీ ఇంత బాగుంది...వేరే ఏ చానల్ లోంచి ఫోటో తీసినా అద్భుతంగా వస్తుంది. DD క్వాలిటీ మాత్రం నా చిన్నప్పటి నుంఛీ ఒకలాగే ఉంది...!!
చల్లని సాయంత్రం...ఆహ్లాదకరమైన వాతావరణం...బస్ ఎక్కాలనుకుని మళ్ళీ ఎక్కే ప్రయత్నం మానుకున్నాను. నడిచి వెళ్ళాలని అనిపించింది. కూరల కోసం రిలయన్స్...చౌపాల్ మొదలైన వాటికి వెళ్ళటానికి విసుగనిపించినప్పుడల్లా నేను దగ్గరలోని మార్కెట్ కు వెళ్తూంటాను. కొద్దిగా దుమ్ముని, బురదని భరించగలిగితే మార్కెట్టే కూరలకి బెస్ట్ నాకైతే. ఇయర్ ఫోన్స్ తీసి చెవులకు తగిలించుకున్నాను. అలా పాటలు వింటూ ఎంత దూరమైనా నడిచేయటం నాకు చాలా ఇష్టం...అలానే వింటూ బయల్దేరాను. ఆర్.జే ఏదో జోకేసారు. భలే నవ్వు వచ్చింది....రోడ్దు మీద నవ్వుకుంటు వెళ్తూన్న నాకే అనుమానం వచ్చింది...ఒక్కర్తి రోడ్డు మీద నవ్వుకుంటా వెళ్తోంది..పిచ్చిదనుకుంటారేమో...అనిపిమ్చి బలవంతాన నవ్వు ఆపుకున్నా... చెవిలో "గల గల పారుతున్న గోదారిలా..." మొదలైంది...ఆలోచనలూ పరిగెట్టడం మొదలేట్టాయి...
నాకు నచ్చని కొన్ని పదాల్లో "అంటీ" ఒకటి.
ఆ కుర్రాడు మొన్న ఆషాఢం పూర్తవ్వగానే అత్తారింటికి వెళ్లటం,వాళ్ల అత్తగారు ప్రేమగా వండిపెట్టిన వంటకాలను వర్ణించి చెప్పటం మొదలెట్టాడు.పురీలు-ఛోలే కూర,దొసెలు-మాంచి చెట్నీ,బాదం ఖీర్,బొబ్బట్లు..మొదలైన పేర్లు వినగానే నా నాలిక లోంచి తెలియకుండానే లాలాజలం ఊరిపొయింది.."కొత్తల్లుడినైనా కాకపొతిని ,బాదం ఖీరు తినగా.." అని పాడేసుకున్నాను...
ఆ యువ జంటని చూసి,వాళ్ల కబుర్లని విని నేను మైమరచిపోయిన ఒకానొక బలహీన క్షణంలో మా అమ్మయి నేను చూడకుండా 2,3 బాగా క్రీము నిండిన కేక్ ముక్కలు లాగించేసింది...
కట్ చేస్తే...రాత్రికి పాపకి కడుపునొప్పి,డోకులు...డాక్టర్ దగ్గరికి పరుగులు,నిద్ర లేని రెండు రాత్రులు..!!
(ఇలా నిద్రలేని రాత్రులు గడిపినప్పుడు తెలుస్తాయి మనకోసం అమ్మనాన్నలు ఎన్ని రాత్రింబవళ్ళు అవస్థలు పడ్డారో...అప్పుడు చెప్పాలనిపిస్తుంది ముగ్గురేసి పిల్లల్ని పెంచిన అమ్మలకి; 10,12 మంది పిల్లల్ని పెంచి పెద్దచెసిన అమ్మమ్మలకి,నానమ్మలకి హేట్స్ ఆఫ్...!!)
ఒకరొజు అనుకోకుండా ఊరు నుంచి చుట్టాలు వచ్చారు.అమ్మ ఇంట్లో లేదు.సాయంత్రానికి కానీ రాదు.వాళ్ళు సాయంత్రానికి మరో చోటకి వెళ్పోతారు.నాన్న లోపలికి వచ్చి అడిగారు"ఉప్మా చేయ్యగలవా?" అని.నేనప్పుడు ఎనిమిదవతరగతి.అమ్మ చేసినది తినటం తప్ప వండటం రాదు.వచ్చినవాళ్ళకి ఏదో ఒకటి పెట్టాలి పాపం.ఇంట్లో చిరుతిళ్ళు కూడ ఏమీ లేవు. అప్రయత్నంగా "సరే" అన్నా!!అమ్మ వంట చేస్తూంటే చూసే అలవాటుంది ;నీలం రంగు మూత ఉన్న సిసాలో రవ్వ ఉంటుందని తెలుసు కాబట్టి, ధైరంగా "ఉప్మా ప్రయోగం" మొదలేట్టా.
"వినండి వినాండి ఉల్లాసంగా ఉత్సాహంగా.."
"ఇది చాలా హాటు గురూ.."
"రైన్ బో తో మీ జీవితం రంగుల మయం..."
"....నంబర్ 1 రేడియో స్టేషన్..." అంటూ రేడియోనో ,మొబైల్ FMనో ఆన్ చెయ్యగానే వినిపించే కబుర్లు...మనసుని ఉత్తేజం చేస్తాయి.ఒకప్పుడు రేడియో అంటే "వివిధభారతి",ఏ ప్రాంతం అయితే ఆ "లోకల్ స్టెషన్" మాత్రమే.మొక్కుబడిగా,కట్టె కొట్టె తెచ్చే అన్నట్లుండే అనౌన్సుమెంట్లు...!!వాణిజ్య రంగం అబివృధ్ధి చెందాకా గత కొన్నేళ్ళుగా మనకి పరిచయమైనవి ఈ ఎఫ్.ఎం స్టేషన్లు.శ్రోతల అభిప్రాయాలను,సలహాలను,వారి భావాలను తమ కార్యక్రమాల్లో ఒక భాగం చేసుకుని అనునిత్యం అలుపులేకుండా అనర్గళంగా మాటలాడుతూనే ఉంటాయి ఈ FMలు.ఫుల్ స్టాప్ల్ లు,కామాలు లేకుండా నాన్ స్టాప్ గా మాటాడే నేర్పు,ఓర్పు ఆ రేడీయో జాకీలకి ఎలా వస్తాయా అని నాకు విస్మయం కలుగుతూ ఉంటుంది... కరంట్ అఫైర్స్,వింత వార్తలు,విశేషాలు, కొత్త పాటలు ,పాత పాటలు,భక్తిగీతాలతో నిండిన కార్యక్రమాలతో... సమయానుకూలంగా,కాలానుగుణంగా ముఖ్యంగా యువతని ఆకట్టుకునే విధంగా తయారయ్యాయి ఈ FMలులు.ఎక్కువ భాగం వీటిని వినేది కాలేజీలకు,ఆఫీసులకు వెళ్ళే జనం.బస్సుల్లో,లోకల్ ట్రైనుల్లో,ఆఫీసు కాబ్ లలో..వెళ్తూ వస్తూ,ఆఖరుకి రోడ్డు మీద నడుస్తూ కూడా జనాలు ఇవాళ FMలు వింటున్నారు.
మొబైలు రేడియోలు వచ్చిన కొత్తల్లో, నాకు రోడ్ల మీద జనాలు యియర్ ఫొనెలు పెట్టుకుని అంతంత సేపు ఏమి వింటున్నారో తెలిసేది కాదు.ఆఫీసు పనుల మీద ఫోను మాట్లాడుకుంటున్నారేమో అనుకునేదాన్ని.కానీ కొన్నాళ్ళ తరువాత అప్పలసామిలా ఉన్నవాడు కూడా యియర్ ఫోను పెట్టుకుంటూంటే డౌటు వచ్చి ఆరా తేస్తే.....అందరూ వినేది FMలని అని తెలిసింది.అప్పుడింక నేను కూడ ఒక FM రేడియో + యియర్ ఫోను ఉన్న మొబైలు ఒకటి కొనేసుకుని బయటకు వెళ్తే అవి పెట్టేసుకుని పోసుకొట్టడం మొదలెట్టాను. ఇప్పుడు రోడ్డెక్కుతే చాలు నా యియర్ ఫోను,రేడియో ఆన్ అయిపోతాయి.ముఖ్యంగా ట్రాఫిక్ జాంలలో మంచి కాలక్షేపం ఇవి.ఒంటరిగా ఉన్న బ్రహ్మచరులకు,హాస్టల్ పిల్లలకు నేస్తాలు ఈ FMలే.
పెళ్లయిన కొత్తల్లో మేము బొంబాయిలో ఉన్నప్పుడు మా చుట్టుపక్కల ఒక్క తెలుగు మొహమైనా ఉండేది కాదు.గుజరాతీ,మరాఠి,కొంకిణీ,తుళు భాషలవాళ్ళు ఉండేవారు మా వింగ్ లో.అందువల్ల + కాస్త హిందీ భాష రావటం వల్లా నా కాలక్షేపమంతా FMలతోనే ఉండేది.కొన్నాళ్ళకి అన్ని FMలలోని జాకీల పేర్లు,గొంతులు,మాట్లాడే తీరు అన్నీ కంఠతా వచ్చేసాయి."జీతూ రాజ్" "అనురాగ్" నా ఫేవరేట్లయిపోయారు.ఒక్కరోజు వాళ్ళు రాకపోతే వీళ్ళేమయిపోయారబ్బా అని బెంగపడిపోయేదాన్ని!
పాత తరాలవాళ్లకి,మామూలు MWరేడియో వినే అలవాటు ఉన్నవాళ్లకీ కొందరికి ఈ FMలు నచ్చవు."వీళ్ల వాగుడు వీళ్ళూను.చిరాకు" అని కొందరు విసుక్కోవటం నాకు తెలుసు.కానీ నామటుకు నాకు అవి ఒంటరితనాన్ని దూరం చేసే నేస్తాలు.చికాకుల్ని,ఆవేశాలని తగ్గించే టానిక్కులు.ఏదో ఒక చానల్ పెట్టుకుని పని చేసేసుకుంటూ ఉంటే అసలు అలుపు తెలియదు,బుర్ర పాడుచేసుకునే ఆలోచనలూ రావు.బస్సు ఎక్కి హాయిగా యియర్ ఫోనులు తగిలించేసుకుంటే ప్రాయాణం చేసినట్లుండదు.వాకింగ్ కి వెళ్ళేప్పుడు అయితే అసలు ఎంత దూరమైనా అలా వెళ్పోతాను ఆ పాటలు,కబుర్లూ వింటు..!మనతోపాటూ ఎవరో కబుర్లు చెబుతూ మనకు తోడు ఉన్న భావన ఎంతో ఆనందాన్ని ఇస్తుంది.
FMల కన్నా ముందు "WorldSpace Satellite Radio" వచ్చింది.బాగానే పాపులర్ అయ్యింది.కానీ అది ఖర్చుతో కూడుకున్నది అవటం వలన అంతగా జనాలను ఆకర్షించలేకపోయింది.5,6రకాలFM చానల్స్ వచ్చాకా ఆ రేడియో జోరు కాస్త తగ్గిందనే చెప్పాలి.కాని అది ఇంట్లో ఉంటే నిజంగా చాలా అద్భుతంగా ఉంటుంది.దగ్గర దగ్గర 42 చానల్స్ తో ఏ రకం ఇష్టమైన వాళ్లకి ఆ రకం అందులో దొరుకుతుంది.అన్ని భాషల చానల్సే కాక,కర్నాటిక్,హిందుస్తానీ,రాక్,పాప్,జాజ్..ఇలా రకరకాల సంగితాలు మాత్రమే వచ్చే చానల్స్,వెల్ నెస్,న్యుస్,స్పిరిట్యుఅల్ ఇలా రకరకాల టపిక్ రిలేటెడ్ చానల్స్ దీంట్లో ఉంటాయి. http://www.worldspace.in/ అనే వెబ్సైటుకి వెళితే ఈ రేడియో తాలూకు వివరాలు ఉంటాయి.
మొక్కజొన్న పొత్తులు...ఓహ్..irresistable !!
వినటానికి కొత్త భాషలా ఉండి మాట్లాడుకునేవారికి మాత్రమే అర్ధమయ్యే కొన్ని 'కోడ్' భాషలు మన తెలుగువారి సొత్తు. చాలా మందికి పరిచితం కూడా.వాటిల్లో-- 'క ' భాష , 'గ' భాష,వెనుకనుంచి పదాన్ని పలికే భాష....ఇలా కొన్ని ఉన్నాయి.వాటిల్లో 'క 'భాష అంటే ప్రతి పదానికీ ముందర 'క ' అక్షరాన్ని పెట్టి మాట్లాడటం. (ఉదా:కను కవ్వు కఏ కమి కచే కస్తు కన్నా కవు? అంటే:నువ్వు ఏమి చేస్తున్నావు?)
'గ ' భాష అంటే పదాం మధ్యన 'గ ' అక్షరాన్ని చేర్చి పలకటం. (ఉదా: నంగాకు అంగది వంగద్దు! అంటే: నాకు అది వద్దు!)
ఇక పదాన్ని వెనుకనుంచి పలికే భాష ఒకటి ఉంది.(ఉదా: లాఇ చ్చివ ర్చొకూ. అంటె: ఇలా వచ్చి కూర్చొ)ఈ భాషలో మా చిన్నప్పుడు మా పక్కింటి అబ్బాయి సినిమా పాటలు పాడేవాడు. "సునమ కేలిప నమౌ తంగీ వేనీ..." అని.స్వాతిముత్యంలోని "మనసు పలికే మౌనగీతం నీవే..' పాట అది. ఈ కోడ్ లాంగ్వాజీలన్ని కొత్తవారికి,మనకిష్టం లేనివారికి అర్ధమవ్వకుండా మనం అప్పుడప్పుడు ఉపయొగిస్తూ ఉంటాము.జంధ్యాలగారు 'చంటబ్బాయి" సినిమాలో హీరో,హీరోయిన్ల మధ్య వాడిన 'క ' భాష బాగా ఆదరణ పొందింది.'లేడీస్ టైలర్ ' సినిమాలొ వంశీగారు 'జ 'భాష ని కూడా పరిచయం చేసారు.
మా అమ్మగారి ఇంట్లో మావయ్యలూ,పిన్నిలూ,పెద్దమ్మా అందరూ ఈ 'కోడ్' భాషలన్నింటిని చాలా స్పీడుగా మాట్లాడేసుకుంటూ ఉంటారు.నా చిన్ననాటి ఒక సంఘటన ఈ సందర్భంగా చెప్పాలి.ఒకసారి మేము మా నాలుగవ మావయ్యతొ విశాఖపట్నం వెళ్తున్నాము.రైలులో మాతొ బాటూ ఒక కుటుంబం ఎక్కారు.ఎక్కిన మొదలు అందరూ 'క 'భాషలొ నే మాట్లాడుకోవటం మొదలెట్టారు.ఎవరికీ అర్ధం కాదనుకున్నారో ఏమో..ఇంక ఓ గంటలో విశాఖ వస్తుందనగా వాళ్ళు ఏవో ప్రశ్నలు వేసుకుంటూంటే..మా మావయ్య వాళ్ళకి 'క ' భాషలో సమాధానం చెప్పాడు. వాళ్లందరూ ఒక్కసారిగా సైలెంటు అయిపొయారు!! ఇందాకటినుంచీ వాళ్ళు మాట్లాడుకునేవన్నీ మాకు అర్ధమయిపొయాయని తెలిసేసరికీ వాళ్ళ మొహాలు మాడిపొయాయి...మళ్ళీ రైలు దిగే దాకా వాళ్ళెవ్వరూ మాట్లాడలేదు!!
ఇది చిన్నప్పుడు జరిగిన ఒక సంఘటన.అప్పుడు నా వయసు 18.వంటింట్లో 'ప్రయోగాల ' పేరుతో అప్పుడప్ప్పుడు చేతులు కాల్చుకోవటం తప్ప పెద్దగా వంట రాలేదింకా.ఆమ్మ ఊళ్ళో లేదు.కాలేజీ నుంచి వచ్చి నాన్నకి ఇష్టమైన బజ్జీలు చేయటంలో బిజీగా ఉన్నాను.నాన్న ఆఫీసు నుంచి వస్తూనే చెప్పిన వార్త విని గుండెల్లో అలజడి మొదలైంది.ఢిల్లీ నుంచి వస్తున్న ఒక పెద్ద ఆఫీసరు నాన్న మీద అభిమానం కొద్దీ మా ఇంట్లో దిగబోతున్నారని. పెద్దాయనకి ఏమి వండాలో అని కంగారు మొదలైంది.ఆయన రానేవచ్చారు."ఎక్కువగా ఏమీ వద్దమ్మా,లైటుగా ఉంటే మంచిది రాత్రి పూట" అన్నారు.ఏదో చేతనైన విధంగా గుత్తివంకాయ కూర,గోంగూర పచ్చడి,పొట్లకాయ పెరుగు పచ్చడి,సాంబారు,పరమాన్నం,ఆప్పడాలు మొదలైనవి చేసాను.'రాత్రిపూట అరగవు,ఇన్నెందుకమ్మా చేసావు" అంటూనే మళ్ళి మళ్ళీ వేయించుకుని భోజనం ముగించారు ఆఫీసరుగారు.!"అమ్మయి వంట బాగా చేసిందోయ్.మీ ఆవిడ అప్పుడప్పుడు ఊరు వెళ్తూ ఉండచ్చు ఇంక" అని ఒక ప్రశంస పడెసారు.హమ్మయ్య అని ఊపిరి పీల్చుకున్నను. మర్నాడు ఆదివారం..షిరిడీ వెళ్తున్న ఒక ఫ్యామిలీకి మేము భోజనం ఇవ్వల్సి ఉంది.త్వరగా వంట మొదలెట్టాను.ఊళ్ళో ఉంటున్న మా పిన్ని ఫొన్ చేసింది నేను "పులిహోర" తెస్తున్నను.నువ్వు వేరేది వండు అని.ఇంతలో ఆఫీసరుగారు వంటింట్లోకి వచ్చారు "అప్పుడె వంట మొదలేట్టవేమి" అన్నరు.ఇలా రైల్వే స్టేషన్ కి భొజనం పట్టుకెళ్ళాలి అన్నాను.'యేమి వండుతున్నావు?" అన్నరు.కంగారులో 'పులిహోరండి ' అనేసాను.ఓహో అని వెళ్పోయి,5నిమిషాల్లో ఒక డబ్బాతో వచ్చారు."ఎటూ మీవాళ్ళ కోసం చేస్తున్నవుగా, నాకు కూడా ఈ డబ్బాలో కాస్త పెట్టియ్యి" అనేసి వెళ్ళిపోయారు.నాకు పులిహోర చేయ్యటం అప్పటికి ఇంకా రాదు.కంగారులో అబధ్ధం చెప్పినందుకు నన్ను నేనే తిట్టుకున్నాను. పిన్ని స్టేషన్ కి వచ్చేస్తానంది...గబగబా నాన్న దగ్గరకు వెళ్ళి జరిగినది చెప్పాను.ఆఫీసరుగారు బాత్ రూం లోకి వెళ్ళగానే ఫోను దగ్గరకు పరిగెట్టాము ఇద్దరం.పిన్నికి ఫొను చేసి ఇంటికి వచ్చేయమని ,కలిసి స్టేషన్ కి వెళ్దామని చెప్పము.ఈలోగా ఆఫీసరుగారు వచ్చి 'ఎక్కువ పెట్టకమ్మా.ఏదో చేస్తున్నానన్నావని అడిగాను" అన్నారు.నాకు కంగారు,నవ్వు రెండూ వచ్చాయి.ఇంకా నయం ఎలా చేస్తున్నావని వంటింట్లోకి తొంగి చూడలేదు అనుకున్నాను.బ్యాగ్గు సర్దుకుని ఆఫీసరుగారు హాలులో కూర్చున్నారు నేను పులిహోర డబ్బ ఎప్పుడు ఇస్తానా అని.నాన్నకి,నాకూ కంగారు పెరిగింది.ఆటొ తెస్తానుండండి అని నాన్న పిన్ని ఇంటికి బయల్దేరారు బండి వేసుకుని.సందు చివరకి వెళ్ళగానే పిన్ని కనిపించిందట,వెనుక కూర్చోపెట్టుకుని తీసుకు వచ్చారు.'దిగగానే వంటింట్లోకి వెళ్ళూ" అని బయటే మా పిన్నికి చెప్పారుట.ఏమీ అర్ధం కాని పిన్ని వంటింట్లోకి రాగానే ఒక్క ఉదుటన తన చేతిలోని పులిహోర బాక్సు లాక్కుని ఆఫీసరుగారి డబ్బా నింపి హాలులోకెళ్ళి ఆయనకు అందించాను.మరోసారి రాత్రి తిన్న వంటని పొగిడి ఆయన నాన్న తెచ్చిన ఆటోలో రైల్వే స్టేషన్ కి వెళ్ళిపోయారు.అయోమయంగా చూస్తున్న పిన్నికి విషయమంతా చెప్పి ఊపిరి పీల్చుకున్నం మేము.10రోజుల తరువాత ఢిల్లి నుంచి ఉత్తరం వచ్చింది "మీ అమ్మయి ఆవ పెట్టి చేసిన పులిహోర అద్భుతంగా ఉంది.ఈసారి అటువైపు వస్తే మా ఆవిడతో సహా మీ ఇంట్లోనే దిగుతాను మీ అమ్మయి చేతి పులిహోర తినటానికి" అని.'ఎందుకైనా మంచిది పిన్ని దగ్గర పులిహోర చెయ్యటం నేర్చుకోవే" అన్నారు నాన్న. వెంఠనే పిన్నికి ఫొను చేసాను."ఆ రోజు పులిహోర నేను చెయ్యలేదు.అప్పుడే నరసాపురం నుంచి వచ్చిన మా అత్తగారు చేసారు" అంది పిన్ని.ఇప్పుడు నరసాపురం వెళ్లాలా? అనుకున్నాము నేను,నాన్న!! ఇప్పటికీ ఈ సంగతి గుర్తు వచ్చినప్పుడల్లా నవ్వువస్తూఉంటుంది.
