OTT Entertainment : 2

కొన్నేళ్ల క్రితం మనందరమూ ఇళ్ళల్లో బందీలమైన pandemic కాలంలో ఈ ఓటిటి వినోదం చాలామందిని తన దాసులుగా చేసేసుకుంది. ఒక సినిమాకి వెళ్తే ఐదువందల నుంచీ వెయ్యి రూపాయిల దాకా అవలీలగా ఖర్చవుతున్న కాలంలో ఇంట్లో కూర్చోపెట్టి, మూడు వెబ్ సిరీస్ లు, ఆరు సినిమాలు కాదు ముఫ్ఫై వెబ్ సిరీస్ లు , ఆరువందల సినిమాలు చందాన వినోదాన్ని చూపెడుతుంటే నాబోటి మధ్య తరగతి ప్రేక్షకులు ఎక్కడ వద్దనగలరు? వద్దంటే సినిమాలు...సినిమాలు.. సినిమాలు!! బోర్ కొట్టినప్పుడో, బయటకు వెళ్ళలేకపోయినప్పుడో, ప్రపంచాన్ని మర్చిపోవాలనుకున్నప్పుడో.. ఈ ఓటిటి ప్రపంచం రెండు చేతులు చాచి మనల్ని తన కౌగిట్లోకి తీసుకుని ఎవరి అభిరుచికి తగ్గ సినిమాలు వారికి చూపించి ఆహ్లాదపరుస్తోంది. నేను కూడా నే చూసిన కొన్ని సినిమాల గురించి సిరీస్ రాద్దామని 2021లో ఒక సిరీస్ మొదలుపెట్టాను కానీ రకరకాల కారణాల వల్ల ఇప్పటివరకూ మళ్ళీ రాయలేకపోయాను. ఇటీవలే ఓటిటిలో చూసిన ఒక చిత్రవిచిత్రమైన సినిమా గురించి రాయడానికి ఇవాళ్టికి కుదిరింది ! 

గత వారంలో అనుకుంటా ఒకానొక ఉదయాన 339వ సారి "సాగరసంగమం" అనే చిత్రరాజాన్ని పెట్టి, సగం అయ్యాకా ఆఫీసుకి వెళ్పోయారు ఇంటాయన. సరే మరింక మొదలుపెట్టాకా కట్టేయలేము గనుక చివరిదాకా చూసేసి, పక్కనే ఉన్న తువ్వాలుతో కళ్ళు తుడిచేసుకుని...వాటే మూవీ, వాటే డైరెక్టర్, వాటే స్టోరీ..అనేసుకుని, ఇంటి పనుల్లో పడిపోయాను. మధ్యాహ్నం మరోసారి టీవీ తిప్పుతూంటే ఒకానొక సినిమా కనబడింది. అంతకు ముందు నాలుగైదు సినిమాల్లో నటించినా గుర్తింపు పెద్దగా రాలేదు కానీ ఒక బ్లాక్బస్టర్ మూవీలో అమితంగా అందంగా కనిపించడం వల్ల అచానక్ సెన్సేషనల్ స్టార్ అయిపోయిన ఒక అమ్మడు నటించిన సిన్మా! ఇంతకాలం ఒక హీరో ఇద్దరు లేక ముగ్గురు వీరోవిన్లను చూడడానికి అలవాటు పడ్డ కళ్ళకి ఒక వీరోవిన్, ఇద్దరు హీరోలు కనబడేసరికీ వింతగా ఉంది చూద్దాం అని మొదలుపెట్టాను. 

సినిమా గడుస్తున్న కొద్దీ అదేదో సినిమాలో అల్లు అర్జున్ లా "దేవుడా..," అని కొన్నిసార్లు రిపీటేడ్ గా అనుకోవాల్సి వచ్చింది!!!! పొద్దున్న నేను చూసిన సినిమా ఏమిటీ...ఆ కథ ఏమిటీ...భారతీయ సనాతన సాంప్రదాయానికి పెద్ద పీట వేసిన ఆ విలువలు ఏమిటీ...ఇప్పుడు నేను చూస్తున్న ఈ కథ ఏమిటి? దేవుడా! కలికాలం బాబూ కలికాలం అంటే ఇదే అనిపించింది. కథ కొంచెమైనా చెప్పకపోతే ఈ ఘోషకి అర్థం ఉండదు మరి. 

ఒకానొక అమ్మాయిని ఒక అబ్బాయి ఇష్టపడి, వెంట పడి, ఒప్పించి పెళ్ళి చేసుకుంటాడు. కెరీర్ పరంగా ఆమెకు ఒక కల ఉంటుంది. దానికి సహాయపడతానన్న భర్తగారు పెళ్లవ్వగానే అదంతా మర్చిపోయి, తనను ఒక మామూలు హౌస్ వైఫ్ గా మాత్రమే చూడడం ఆ అమ్మాయికి నచ్చదు. ఒక రెండు, మూడు దెబ్బలాటల తర్వాత కట్టీఫ్ అనేసుకుని ఇద్దరూ విడిపోతారు! విడాకుల కాగితాలు కూడా ఇచ్చిపుచ్చేసుకుంటారు. అమ్మాయి వేరే ఊరుకి వెళ్పోతుంది. ఇక్కడి దాకా బానే ఉంది. ఇప్పుడు ఆ కొత్త ఊరిలో ఆమె పని చేసే చోట మరో అబ్బాయి పరిచయమవుతాడు. ఒకానొక రోజున అమ్మాయికి కొంచెం మందు ఎక్కువవుతుంది. మీరు చదివినది నిజమే. గతంలో సినిమా కథల్లో అబ్బాయికి మందు ఎక్కువ అయ్యి పిచ్చి పిచ్చి పనులు చేసినట్లు చూపెట్టేవారు. వెనుకటి కాలపు నలుపు తెలుపు సినిమాల్లో కథానాయకులు తండ్రుల ముందర సిగ్రెట్లు వంటివి కాల్చేవారు కాదు. వాళ్లని చూసి పారేసినట్లు చూపెట్టేవారు. మా కాలంలో సినిమాల్లో తండ్రులు, పిల్లలని పక్కన కూర్చోపెట్టుకుని గ్లాసులు అందిస్తూ ఉండడమే చూశాము. ఇప్పుడు కాలం మారింది. ఇక అమ్మాయిలు సైతం - సిగరెట్లు మాత్రమే కాక పబ్బుల్లో గ్లాసులు, ఏకంగా సీసాలు కూడా ఖాళీ చెయ్యడం వినోదంగా చూపిస్తున్నారు చాలా సినిమాల్లో. అదేమిటంటే ఈట్స్ ఆల్ పార్ట్ ఆఫ్ మోడ్రన్ లైఫ్ స్టైల్ అనేస్తున్నారు ఈజీగా! స్వేచ్ఛ పేరుతో మహిళలకు మంచికన్నా చెడే ఎక్కువగా ఎదురౌతున్న కాలం అని ఎవరూ గమనించట్లేదో ఏమో తెలీదు మరి :( నవతరం సినిమాల్లో మహిళలు నిండుగా బట్టలు వేసుకోవడం అనే కాన్సెప్ట్ నే మర్చిపోయారు. పైగా సినిమాల్లో చూసి బయట కూడా అలాంటి దుస్తులే ధరిస్తున్నారు. అదే కల్చర్ ని ఫాలో అవుతున్నారు చాలామంది విద్యార్థినులు. వెరీ పిటీఫుల్!

 సరే ఇంతకీ ఈ చిత్రరాజం తాలుకు కథలోకి వచ్చేస్తే, కాస్త మందు ఎక్కువైన సదరు అందమైన వీరోవిను కొత్త వర్క్ ప్లేస్ లో స్నేహితుడైన అబ్బాయితో నైట్ స్టాండ్ చేస్తుంది. ఇదేమి కథరా అనుకునేలోగా కాసేపట్లో అక్కడికి "ఐ కాన్ట్ ఫర్గెట్ యూ" అనుకుంటూ విడాకులు ఇచ్చేసిన మొదటి భర్తగారు వస్తారు. ఆ తర్వాత జరిగిన కథను ఇక ఇక్కడ రాయలేను. "heteropaternal superfecundation" అనే ఒక అరుదైన, వింత  కాంప్లికేషన్ ని వీరోవిన్ ప్రెగ్నెన్సీకి తగిలిస్తారు. సిన్మా చివరికి మాత్రం భార్యాభర్తల్ని కలిపేసి కథ సుఖాంతం చేసేసారు. అసలు ఇలాంటి కథ రాసి "సభ్య సమాజానికి ఏం మెసేజ్ ఇస్తున్నారు బాబూ?" అని సదరు కథా రచయితని అడగాలని అనిపించింది.

వీరోవిన్ కి పెళ్ళి అయ్యిందని తెలియగానే తన ప్రేమని పాతాళానికి తొక్కిపెట్టేసి, భార్యా భర్తల్ని కలిపేసి, జీవితాంతం వాళ్లకి గుళ్ళో పూజలు చేయించే హీరో ఉన్న పొద్దుటి సినిమా కథకి, ఈ మధ్యాహ్నం చూసిన చిత్ర విచిత్రపు సినిమా కథకీ నక్కకీ నాగలోకానికి ఉన్నంత తేడా! అంత నచ్చకపోతే చూడడం మానేయచ్చు కానీ అసలీ కథకు ముగింపు ఏమి ఇచ్చాడా అని చివరివరకూ చూసాను. కాకపోతే రిమోటు నా చేతిలో ఉంది కాబట్టి కాస్త ఫాస్ట్ ఫార్వార్డ్ చేసేస్తూ, చివరిగా మరోసారి ..  దేవుడా అనుకుని టివీ కట్టేసాను.

ఈ సిన్మాలో ఒక పాట మాత్రం బాగా హిట్ అయ్యింది. మూడు,నాలుగేళ్ళ బుడతలు కూడా ఆ డాన్స్ స్టెప్స్ వేసేసి రీల్స్ చేయడం చూసాను కానీ అది ఈ సినిమాలోదని చూసినప్పుడు తెలిసింది. 

చీకట్లను వెలుతురుగా మార్చుకున్న - SRIKANTH

చాలా రోజుల తర్వాత ఒక మంచి స్ఫూర్తిదాయకమైన సినిమా చూసానన్న భావన కలిగింది. వెలుతురు లేని ప్రపంచాన్ని అసలు ఊహించలేము. అలాంటి పరిస్థితే వస్తే మన మనస్థితి ఎలా ఉంటుంది అనేది ఊహకందని విషయం. కానీ చీకటే తన ప్రపంచం అని తెలిసినా సరే దిగులు చెందకుండా, "నువ్వు చెయ్యలేవు" అని ఎవరైనా సవాలు చేసిన పనిని చేసి చూపించడమే ధ్యేయంగా మార్చుకున్న ఒక ఆత్మవిశ్వాసం నిండిన వ్యక్తి కథే "శ్రీకాంత్" సినిమా. అంధత్వం శరీరానికి కాదు మనసుకి అనిపించక మానదు సినిమా చూస్తూంటే! నిరాశతో కృంగిన ప్రతి వ్యక్తికీ మార్గాన్ని చూపి, స్ఫూర్తినీ ఇచ్చే కథ ఇది. 'శ్రీకాంత్ బొల్లా' గారి యదార్థ జీవిత గాథ!

ఇదివరకూ differently abled person మీద సినిమా తీస్తే వారు రకరకాల బాధలకు గురైయ్యాకా ఎవరో వచ్చి సహాయం చేస్తే వాళ్ల జీవితం బాగుపడినట్లు ఉన్న కథలు ఎక్కువగా ఉండేవి. సినిమాలు బాగున్నా, అటువంటి కథలు నిజాలే అయినా, ఆ ఫలానా వ్యక్తి పడిన కష్టాలు చూసి మనసంతా భారమయ్యేది. కానీ మొదటిసారిగా ఒక differently abled person జీవితగాథ చాలా స్ఫూర్తిదాయకంగా, ఉత్సాహభరితంగా అనిపించింది. చిత్రం మొదటి నుంచీ చివరిదాకా అదే ఉత్సాహభరితమైన ఫీల్ ని కొనసాగించాడు దర్శకుడు. బహుశా ఆయన దృష్టికోణం అదేనేమో. బావుంది. 

రాజ్ కుమార్ రావ్ గురించి చెప్పేదేముంది..వంక పెట్టడానికి లేని నటనా కౌశలం అతనిది. ఆ పాత్రకు ఉండే మేనరిజమ్స్, హావభావాలు అన్నీ చాలా బాగా వ్యక్తపరిచాడు. మెచ్చుకోదగ్గ నటన! రాజ్ కుమార్ నటించిన కొన్ని సినిమాలు - Kai po che, Queen, Hamari adhuri kahani, Bareilly ki barfi, Newton, Stree, Hum do hamare do, Monica, O my Darling..మొదలైనవి ఇదివరకు చూశాను. వాటిల్లో Newton చిత్రం నాకు చాలా నచ్చింది. ఇదే కథను కొద్దిగా మార్చి ఆ మధ్య తెలుగులో "ఇట్లు మారేడుమిల్లి ప్రజానీకం" అనే సినిమా తీశారు కూడా. కానీ ఒరిజినల్ హిందీ సినిమాయే బావుంది నాకైతే. Monica, O my Darling కూడా సస్పెన్స్, కామిడీ మిక్స్. సరదాగా ఉంటుంది. 

ఇంతకీ శ్రీకాంత్ సినిమా కబుర్లలోకి మళ్ళీ వచ్చేస్తే, జ్యోతిక కూడా తన దేవికా టీచర్ పాత్రను బాగా పోషించింది. ఒక డైలాగ్ లో చెప్పినట్లు శ్రీకాంత్ లాంటి వ్యక్తులు విజయాలను పొందాలంటే వారి చుట్టూ దేవికా టీచర్, రవి, స్వాతి లాంటి పాజిటివిటీ నింపి, ప్రోత్సహించే వ్యక్తులు ఉండాలి. అలానే శ్రీకాంత్ లో పట్టుదలను, కసిని పెంచే మహేశ్ లాంటి cruel చిన్ననాటి స్నేహితులు, హాస్టల్ లోంచి బయటకు తోసేసే వార్డెన్ లాంటి mean minded వ్యక్తులు కూడా ఉండాలి. శ్రీకాంత్ మాత్రమే కాదు ఎవరికైనా సరే, జీవితంలో ప్రోత్సహించే చేతులతో పాటుగా.. కిందకు తోసేసే చేతులు కూడా.. తన చుట్టూ ఉన్నప్పుడే తనలోని లోపాలను అధిగమించి ఒక వ్యక్తి పరిపూర్ణంగా వికసించగలుగుతాడు. ఇది నా అభిప్రాయం. 

సినిమా చూశాకా ఒకే ఒక బాధ కలిగింది.. ఈ శ్రీకాంత్ మన తెలుగువాడు కనుక "మల్లేశం" తీసినట్లుగా ఎవరైనా తెలుగు సినిమా దర్శకుడు ఈ సినిమా తీసి ఉంటే ఇంకా బవుండేది కదా.. అనిపించింది!

ఒక తమాషా కథ - Maara !

                         

                        

 ఒక బస్సు ప్రయాణంలో ఒక చిన్న పాపకి ఓ నర్స్ ఒక తమాషా కథ చెప్తుంది. కాలాంతరంలో ఆ పాప పెద్దదై ఓ అందమైన అమ్మాయి అవుతుంది. ఉద్యోగ నిమిత్తం ఒక అందమైన ఊరు వెళ్తుంది. ఆ అందమైన ఊరిలో పాడుబడినట్లున్న పురాతన భవనాల, ఇళ్ళ గోడల మీద తాను చిన్నప్పుడు బస్సులో విన్న కథ చిత్ర రూపంలో దర్శనమిస్తుంది. ఆ చిత్రాలు గీసిన చిత్రకారుడిని వెతుక్కుంటూ ఆ అమ్మాయి అలా...అలా...వెళ్ళి వెళ్ళి....చివరికి సినిమా చివరాఖరు సీన్ లో ఆ చిత్రకారుడిని కలుసుకుంటుంది. ఆ కథకీ, ఆ చిత్రకారుడికీ, ఆ అమ్మాయికీ ఏమిటి సంబంధం? చిన్నప్పుడు తను బస్సులో విన్న కథ ఆ చిత్రకారుడికి ఎలా తెలుసు? తెలుసుకోవాలంటే Amazon Primeలో "Maara" సినిమా తెలుగు వర్షన్ చూడాల్సిందే :-) 

ఇది ఒక మళయాళ చిత్రానికి తమిళ రీమేక్ అని గూగులమ్మ చెప్పింది. ఒక తమాషా కథని, అందమైన ఫోటోగ్రఫీని, అందమైన పెయింటింగ్స్ లా ఉన్న కొన్ని ఫ్రేమ్స్ ని, అందమైన శ్రధ్ధా శ్రీనాథ్ ని, కాస్త ఓల్డ్ అయినా ఛార్మ్ తగ్గని - అందమైన నవ్వు తనకు మాత్రమే సొంతమైన మాధవన్ నీ,  చూసి ఆనందించేయండి!! వినసొంపైన బ్యాక్ గ్రౌండ్ మ్యూజిక్ అదనపు అందం. ఈ సినిమా చూశాకా ఒకే విశేషణాన్ని ఇన్నిసార్లు ఎందుకు వాడానో అర్థమౌతుంది.

చిన్న మాట: ఈ సినిమా ఇప్పటికీ చందమామ కథలను, యేనిమేషన్ మూవీస్ ని ఇష్టపడే పెద్దవారికి మాత్రమే నచ్చుతుంది :)

 

సినిమా ట్రైలర్:

Pressure cooker

మూడు రోజుల క్రితం amazon prime లో ఈ సినిమా చూశాం. బావుంది. రచన, దర్శకత్వం: సుజోయ్, సునిల్ ! మంచి సబ్జక్ట్ ఎన్నుకున్నారు. నిత్యం మన చుట్టూ చూస్తున్న అనేక జీవితాలను, వందల,వేల తల్లిదండ్రుల అగచాట్లను కళ్ళకు కట్టినట్లు చూపెట్టారు. డైలాగ్స్ చాలా బావున్నాయి. మరీ సీరియస్ గా కాకుండా lighter veinలో కథ నడిపించారు. 

కొన్ని నచ్చిన అంశాలు:

* పెద్ద ఉద్యోగాల కోసం వెంపర్లాడకుండా, ఖాళీగా ఉండి, డిగ్రీకీ ఉద్యోగానికీ గ్యాప్ పెంచేసుకోకుండా చిన్నవైనా ఏదో ఒక ఉద్యోగం చెయ్యాలి. 

* మన దేశం కోసం పనిచెయ్యాలి, మన వాళ్లకి ఉపయోగపడాలి, 
* స్టార్టప్స్ ని ఎంకరేజ్ చెయ్యాలి.

* మనం మోసే కలల బరువు మనదా? తల్లిదండ్రులదా? అసలు మన కలల వెనుక ఉన్న లక్ష్యం ఏమిటి?

* కెరీర్ పరమైన నిర్ణయాలు ఎలా తీసుకోవాలి?

* ఎవరూ ఉద్యోగ అవకాశాలు ఇవ్వకపోతే ఎక్స్పీరియన్స్ ఎలా వస్తుంది?

* కలలు,కెరీర్ కన్నా, కని పెంచిన తల్లిదండ్రులకు ఎక్కువ ప్రాముఖ్యత ఇవ్వాలి.

- ఇలా కొన్ని పనికివచ్చే ఉపయోగకరమైన విషయాలు చక్కగా యువతకి అర్థమయ్యేలా ఉన్నాయి.

హీరో సాయి రోనక్, హీరోయిన్ ప్రీతి అస్రానీ, హీరో స్నేహితుడిగా రాహుల్ రామకృష్ణ, అమ్రీకా సంస్కృతిలో ఇరుక్కుపోయిన పిల్లల తల్లిదండ్రులుగా తనికెళ్ల భరణి, సంగీత - అంతా చక్కగా నటించారు. ఎప్పుడు రిలీజ్ అయ్యిందో తెలీదు కానీ మొత్తానికి ఒక చక్కని ఉపయోగకరమైన సినిమా వచ్చిందని ఆనందం కలిగింది. సినిమాలంటే ఆసక్తి ఉన్నవాళ్ళు అమేజాన్ ప్రైమ్ లో ఈ సినిమా చూసి ఆనందించండి.

Trailer:

సినిమాలో " ఒగ్గు కథ" పెట్టడం బావుంది..

ఈ పాట బావుంది -

మల్లేశం

ఎప్పుడు  విడుదల అయ్యాయో కూడా తెలీకుండా కొన్ని అరుదైన చిత్రాలు విడుదలై అతి త్వరగా మయమైపోతూ ఉంటాయి. మన జీవన శైలి, గమ్యం ఏవైనా, ఆ సినిమా చూసిన ప్రతి వ్యక్తికీ స్ఫూర్తిని అందించి, ఒక నూతనోత్సాహాన్ని నింపే పనిని ఇటువంటి అరుదైన చిత్రాలు చేస్తూ ఉంటాయి. అటువంటి కోవకి చెందిన అరుదైన ప్రేరణాత్మక బయోపిక్ "మల్లేశం". తెలుగు సినిమా వెలుగుని తళుక్కుమని చూపెట్టే అతికొద్ది మెరుపుల్లాంటి సినిమాల్లో ఒకటిగా ఈ చిత్రం నిలుస్తుంది.

పెళ్ళిచూపులు సినిమాలో "నా చావు నే చస్తా నీకెందుకు?" అనే డైలాగ్ తో ఫేమస్ అయిన నటుడు ప్రియదర్శి ప్రతిభావంతుడైన కళాకారుడిగా తనను తాను నిరూపించుకున్న ఒక ప్రేరణాత్మక బయోపిక్ "మల్లేశం". 2017లో తాను తయారుచేసిన "లక్ష్మీ ఆసు చేనేత యంత్రం" ఆవిష్కారానికి గానూ పద్మశ్రీ పురస్కారాన్ని అందుకున్న చింతకింది మల్లేశం జీవితకథ ఈ చిత్రానికి ఆధారం. చింతకింది మల్లేశం వృత్తిరీత్యా ఒక చేనేత కార్మికుడు. తెలంగాణా లోని నల్గొండ జిల్లాకు చెందిన షార్జిపేట గ్రామంలో సాంప్రదాయంగా వస్తున్న పోచంపల్లి పట్టుచీరల నేతపని చేసే కుటుంబం వారిది. చిన్ననాటి నుంచీ తన గ్రామంలో చేనేత పని చేసే కుటుంబాలలో మహిళలు పడే శ్రమనూ, ఇబ్బందులనూ చూస్తూ పెరుగుతాడు మల్లేశం. ముఖ్యంగా తన ఇంట్లో తల్లి పడే కష్టాన్ని దగ్గర నుంచి గమనిస్తూ వస్తున్న ఆపిల్లాడికి ఒకటే తపన - తల్లిని సుఖపెట్టాలని; నేత పనిలో ఉన్న ఇబ్బందుల నుండి తల్లికీ, తన గ్రామంలోని ఇతర మహిళలకూ శ్రమను తగ్గించాలని! తమ ఇంట్లోని బలహీనమైన ఆర్థిక పరిస్థితుల కారణంగా ఆరవ తరగతితో మల్లేశం చదువు ఆపేయాల్సివస్తుంది. విషయం కనుక్కోవడానికి ఇంటికి వచ్చిన మాష్టారు ఒక డిక్షనరీ ఇచ్చారనీ, అది తనకెంతో ఉపయోగపడిందని సినిమా చివర్లో చూపించిన ఉపన్యాసంలో చెప్తాడు చింతకింది మల్లేశం.

మషీన్ తయారుచెయ్యాలని సంకల్పం అయితే చేసుకుంటాడు కానీ సరైన(సాంకేతికపరమైన) చదువులేకపోవడం వల్ల అది ఎలా తయారుచెయ్యాలో తెలీక సతమతమౌతాడు మల్లేశం. కొన్నేళ్ల పాటు ఎన్నో కష్టనష్టాలు ఓర్చుకుంటూ, కుటుంబానికి దూరంగా పట్నంలో ఉంటూ, చివరికి అనుకున్నది సాధిస్తాడు అతను. తయారు చేసిన మషీన్ కు తన తల్లి పేరు పెట్టి, అందరికీ చూపెడతాడు.

ఒక జీవిత కథను సినిమాగా మలిచేప్పుడు ఎన్నో మార్పులు జరుగుతాయి. కానీ ఈ అసలు కథలో నిబిడీకృతమైన స్ఫూర్తిని ప్రేక్షకుల మనసుల దాకా తీసుకురావడంలో దర్శకుడు రాజ్ రాచకొండ సఫలీకృతమయ్యారు. నటి ఝాన్సీ తానొక మంచి కేరెక్టర్ ఆర్టిస్ట్ నని మరోసారి నిరూపించుకుంది. కమెడియన్ గానే ఎక్కువగా పాపులర్ అయిన ప్రియదర్శి కూడా అవకాశం ఇస్తే ఎటువంటి పాత్రనైనా సులువుగా చెయ్యగలనని మల్లేశం పాత్రతో నిరూపించాడు. చక్కని పల్లె వాతావరణం, నటీనటుల సహజమైన నటన, ముఖ్యంగా వారి సహజమైన మేకప్, పల్లెల్లో జరుపుకునే పండుగలు, ఉత్సవాలు అన్నీ బాగా చూపెట్టారు. 

ఏ పాటలు పెట్టకపోతే కూడా ఇంకా సహజంగా ఉండేదేమో అనిపించింది కానీ ఈ జానపద గీతం బావుంది -

చింతకింది మల్లేశం inspirational TEDx speech:

ఈ చిత్రాన్ని Netflix లో చూడవచ్చు. ఇటువంటి మంచి చిత్రాలు మరిన్ని ఆన్లైన్ మాధ్యమాల్లో లభ్యమయ్యే ఏర్పాటు జరిగితే బావుంటుంది.

చిllలllసౌll

2018లో విడుదలైన "చిllలllసౌll " చిత్రం విడుదలైనప్పుడు,  టైటిల్ తమాషాగా ఉందే చూద్దామనికునేలోగా, చాలా త్వరగా వెళ్పోయింది. గత ఏడాదిలో నాకు ఈ చిత్రం చూడడం కుదిరింది. చాలా బావుందని బంధుమిత్రులందరికీ వీలైతే చూడమని సజెస్ట్ చేశాను.  దర్శకుడు రాహుల్ రవీంద్రన్ కి ఇది మొదటి చిత్రమని తెలిసి చాలా ఆశ్చర్యం వేసింది. మొదటి సినిమా ఇంత పర్ఫెక్ట్ గానా అని. ఆ తర్వాత ఈ చిత్రానికి ఉత్తమ స్క్రీన్ ప్లే కు గానూ జాతీయ బహుమతి లభించిందని చదివి చాలా ఆనందించాను.

’పెళ్ళిచూపులు ’ అనే తతంగం ఒక సమరంలాగ, జీవన్మరణ సమస్య లాగ సాగిన రోజుల్లో, ఇష్టం ఉన్నా లేకున్నా పెళ్ళిచూపులకి కూర్చున్న ప్రతి అమ్మాయీ ఈ కథకు కనక్ట్ అవుతుంది. హీరోయిన్ గా నటించిన రుహానీ శర్మ ఎంతో బాగా తన పాత్రను ప్రెజెంట్ చేసింది. ఆమె పాత్రకు ప్రాణం పోసిన క్రెడిట్ మాత్రం ఆమెకు గాత్రదానం చేసిన చిన్మయి శ్రీపాదకి దక్కుతుంది. అసలా అమ్మాయి వాయిస్ లో ఏదో మేజిక్ ఉంది. పాడే పాటకూ , చేప్పే డబ్బింగ్ కూ - రెండిటికీ ప్రాణం పోసేస్తుంది. గిఫ్టెడ్ వాయిస్ అనాలేమో!

ఇంక కథలోకి వస్తే  "ఐదేళ్ల వరకూ అసలు పెళ్ళే వద్దు" అంటున్న ఒక అబ్బాయిని పెళ్ళి చూపులకి ఒప్పిస్తారు అతడి అమ్మానాన్నా. పేరు అర్జున్. పెళ్ళిచూపులకి వెళ్లడం అర్జున్ కి ఇష్టం లేదు కాబట్టి ఓ సంబంధం చూసి, ఆ అమ్మాయిని వాళ్ల ఇంటికే రావడానికి ఒప్పించి, ఓ సాయంత్రం పూట - "ఆ అమ్మాయి వచ్చేస్తోంది రెడీగా ఉండు" అని కొడుక్కి చెప్పేసి, వాళ్ళు షికారుకి వెళ్పోతారు. అయోమయంగా మారిన ఆ అబ్బాయి వచ్చిన అమ్మాయితో సరిగ్గా మట్లాడడు. ఇష్టం లేకపోతే నన్నెందుకు పిలిచారు అని ఆ అమ్మాయి కోప్పడేస్తుంది. "ఇప్పుడు ఇంట్లో ఏం చెప్పాలి.." అని అనుకుంటూ ఆ మాట బయటకు అనేస్తుంది. అదేమిటని అబ్బాయి అడుగుతాడు. అప్పుడు తన కథ చెప్పుకొస్తుంది అంజలి(వచ్చిన పెళ్ళికూతురు). తన తల్లికి బైపోలార్ డిజాడర్ ఉందనీ, అందువల్ల ఇంతకు ముందు తప్పిపోయిన రెండు సంబంధాల గురించీ, ఇప్పుడు కూడా ఇలాంటి ఆక్వార్డ్ పెళ్ళిచూపులకి ఎందుకు ఒప్పుకున్నదీ చెప్తుంది. ఇద్దరికీ స్నేహం కుదిరి కాసేపు కబుర్లు చెప్పుకున్నాకా ఆ అమ్మయి వెళ్పోతుంది. ఎందుకనో వెళ్ళాలనిపించి, వెనకాలే తలుపు తీసుకుని వచ్చిన ఆ అబ్బాయికి మెట్ల మీద గోడకి తల ఆనించి, బాధగా నిల్చున్న ఆ అమ్మాయి కనిపించి దగ్గరకు వెళ్తాడు. ఆ క్షణంలో విపరీతమైన బాధలో అతడి భుజానికి తల ఆనించి ఏడ్చేస్తుంది ఆ అమ్మాయి. మొత్తం సినిమాలోకెల్లా నాకు బాగా నచ్చిన సీన్ అది. కన్ఫ్యూజింగ్ గా ఉన్న ఆబ్బాయిని తనకి దూరంగా ఉండమని, తన బాధలేవో తానే పడతానని చెప్పి వెళ్పోతుంది. కానీ మన కన్ఫ్యూజింగ్ పెళ్లికొడుకు వెనకాలే వెళ్తాడు. తర్వాత ఆ రాత్రంతా జరిగే కథే మిగిలిన చిత్రకథ !

చాలా స్ట్రాంగ్ గా portray చేసిన అంజలి కేరక్టర్ ఎంతో కాలం గుర్తుండిపోతుంది. నిజం చెప్పాలంటే ఈ సినిమాకి హీరోయినే కాదు హీరో కూడా అంజలే ! పెళ్ళికొడుకు పాత్రధారి సుశాంత్. నాగార్జున పోలికలు బాగానే కనిపించాయి. ఇంతకు ముందు సుశాంత్ సినిమాలేవీ చూడలేదు నేను. ఇలాగే కంటిన్యూ అయితే నటుడిగా నిలబడగలడు అనిపించింది. అంజలి తల్లిగా రోహిణిది కూడా గుర్తుండిపోయే పాత్ర. డి-గ్లామరస్ రోల్ ప్లే చేయడం సామాన్యమైన విషయం కాదు.

ఇంతకన్నా సినిమా గురించి ఏమీ రాయను. వీలైతే చూడమనే చెప్తాను. ట్రైలర్ :

చిత్రంలో ప్రశాంత్.ఆర్.విహారి సంగీతాన్ని సమకూర్చిన రెండు పాటలూ బావున్నాయి. రెండు పాటలలో  నాకు నచ్చిన  ఈ పాటకు సాహిత్యాన్ని అందించింది కిట్టూ  విస్సాప్రగడ . 

నీ పెదవంచున విరబూసిన చిరునవ్వులో
ఏ కనులెన్నడూ గమనించని ముళ్ళున్నవో  

వర్షించే అదే నింగికీ, హర్షించే ఇదే నేలకీ
మేఘంలా మదే భారమై, నడుమ నలిగి కుమిలి కరిగే   

సంకెళ్ళే విహంగాలకి వేస్తున్న విధానాలకి   
ఎదురేగే కథే నీది అని తెలిసి మనసు నిలవగలదా?

***     ***     ***


మరో పాట "తొలి తొలి ఆశే ఏమందే మనసా తెలుసా తెలుసా..." కూడా బావుంది. ఆ సాహిత్యాన్ని అందించింది శ్రీ సాయి కిరణ్.

October

2018లో అనుకుంటా ఒకరోజు అనుకోకుండా ఈ సినిమా చూశాను. చాలా చిత్రమైన కథ. 

ఒక స్టార్ హోటల్లో intern స్టూడెంట్స్ కొందరు పనిచేస్తూ ఉంటారు. ఒకే గ్రూప్ కాబట్టి అందరూ కలివిడిగా, స్నేహంగా ఉంటారు. కానీ Dan అనే కుర్రాడు కొంచెం రెక్లెస్ గా, ఇర్రెగులర్ గా, ఏమాత్రం బాధ్యత లేకుండా ప్రవర్తిస్తూ ఉంటాడు. మిగతావారితో కూడా పేచీలు పడుతూ ఉంటాడు. గ్రూప్ లో ఒకరిద్దరు మిత్రులు మాత్రమే ఉంటారు. కొత్తగా వచ్చిన జూనియర్ ఒకమ్మాయి పారిజాతం పూలు ఏరుతూండగా చూస్తాడు. ఇద్దరూ పెద్దగా మాట్లాడుకోరు కానీ ఒకర్ని ఒకరు గమనిస్తూ ఉంటారు. Dan స్నేహితురాలికి ఈ అమ్మాయి ఫ్రెండ్ అన్నమాట. ఆ అమ్మాయి పేరు షూలీ అయ్యర్. పారిజాతాలని "షూలీ" అంటారు. ఆ అమ్మాయికి ఆ పూలు ఇష్టం అని అదే పేరు పెడతారు ఇంట్లోవాళ్ళు.

ఒకరోజు హోటల్ టేర్రేస్ మీద ఏదో పార్టీ జరుగుతుండగా ఆ కొత్తమ్మాయి పిట్టగోడని ఆనుకుందామని వెనక్కి జరిగి పొరపాటున పైనుంచి క్రిందకి పడిపోతుంది. చనిపోదు కానీ మేజర్ ఇంజరీస్ కారణంగా కోమాలోకి వెళ్పోతుంది. Dan రెండురోజుల తర్వాత డ్యూటీకి వచ్చాకా విషయం వింటాడు. ఆ పిల్ల పడిపోయే ముందు మాటాడిన ఆఖరి మాట "where is Dan?" అని తెలిసి ఆశ్చర్యపోతాడు. అప్పటిదాకా ఎంతో రెక్లెస్ గా ఉండే అతడు విచిత్రంగా ఎంతో మారిపోతాడు.. "నా గురించి అడిగిందా? నా గురించా..? " అని ఆలోచిస్తూ ఆ అమ్మాయిని చూడడానికి వెళ్తాడు. హాస్పటల్ బెడ్ మీద ఏ మాత్రం స్పృహ లేకుండా ఉన్న ఆ అమ్మాయిని చూసి కదిలిపోతాడు. "ఎందుకు నా గురించి అడిగావు?" అంటూ ఆ అమ్మాయితో మాట్లాడడం మొదలుపెడతాడు. నెమ్మదిగా రోజూ వచ్చి కాసేపు ఆ అమ్మాయి దగ్గర కూర్చుని మాట్లడుతూ ఉంటాడు. కోమా లో ఉన్న అమ్మాయికీ , అతడికీ చిత్రమైన బంధం ఏర్పడుతుంది. పెద్దగా పరిచయం కూడా లేని ఆ అమ్మాయి కోసం ఓ కుటుంభసభ్యుడిలా సహాయం చేయడం మొదలుపెడతాడు. ఉద్యోగం చేసే తల్లి మాత్రమే వారి కుటుంబానికి ఆధారం అని తెలుసుని, తన డ్యూటీలు ఎడ్జస్ట్ చేసుకుంటూ వారికి సాయం చేయడం మొదలుపెడతాడు. చిత్రంగా ఆ అమ్మాయితో అతడికి ఎంతో అటాచ్మెంట్ పెరిగిపోతుంది. బాధ్యతగా తన పనులు చేసుకుంటూ, ఎంతో శ్రధ్ధగా ఆ అమ్మాయిని చూసుకోవడం మొదలుపెడతాడు. 

అసలు లేస్తుందో లేదో తెలియని ఆ అమ్మాయి కోసం జీవితం వృధా చేసుకోవద్దని చాలామంది చెప్తారు. షూలీ తల్లి కూడా నచ్చ చెప్పి అతడిని పంపేస్తుంది. వేరే ఊరు వెళ్పోతాడు. ఆ అమ్మాయి కోమాలోంచి లేచిందని ఒకరోజు ఫోన్ వస్తే తిరిగి వస్తాడు. వీల్ చైర్ లో ఆ అమ్మాయిని ఇంటికి తీసుకువచ్చేదాకా తోడు ఉండి ఎంతో సహాయం చేస్తాడు. వారిద్దరి మధ్యా పెరిగిన bond, ఆ అబ్బాయి తపన చూసి తీరాల్సిందే! శారీరిక ఆకర్షణలకు అతీతమైన బంధం కూడా ఉంటుంది అని చెప్పడానికి గొప్ప ఉదాహరణ ఈ కథ. కోమాలో ఉన్న పేషేంట్స్ తో మాట్లాడుతూ ఉంటే వారికి వినిపిస్తుంది. నెమ్మదిగా మార్పు కూడా వస్తుంది అనే కొన్ని వార్తాపత్రికల వ్యాసల ఆధారంగా ఈ కథ తయారైందిట.

అయితే ఈ కథ క్లైమాక్స్ నాకు నచ్చలేదు :( 
i don't like tragedies..!

దర్శకుడు Shoojit Sircar మంచి వైవిధ్యభరితమైన కథాంశాలతో సినిమాలు తీస్తూంటాడు. Dan పాత్రలో వరుణ్ ధవన్ జీవించాడనే చెప్పాలి. ఈ కుర్రాడి సినిమాలు రెండు,మూడు చూశాను. బాలీవుడ్ లో వైవిధ్యమైన పాత్రలు ఎంచుకుంటూ తనదైన ప్రత్యేకతను చాటుకుంటున్న ఈ నటుడికి ఉజ్వలమైన భవిష్యత్తు ఉందనిపిస్తుంది. ఈ పాత్ర కోసం వరుణ్ కొన్నాళ్ళు ఒక స్టార్ హోటల్లో పనిచేశాడట కూడా! షూలీ పాత్రను బందిత అనే బ్రిటిష్ నటి పోషించింది. ఎక్కువ సినిమాలు చెయ్యలేదనుకుంటా. భారీ డవిలాగులు చెప్పేస్తూ నటించడం కన్నా ఏ డవిలాగులూ లేకుండా మంచానికి అతుక్కుపోయి, డిగ్లామరస్ రోల్ ప్లే చేయడం చాలా కష్టమైన పని. ఈ పిల్ల కళ్ళు చాలా బావున్నాయి. పేధ్ధవి! 

ట్రైలర్:

తెలుగు సినీప్రేక్షకుల మనసుల్లో నిలిచిపోయే రాళ్లపల్లి !

రాళ్లపల్లి అనగానే -
"దర్శకరత్న దాసరి నారాయణరావ్ పక్కన్నేను
నటశేఖర కృష్ణ పక్కన్నేను
నూతన్ పెసాదు పక్కన్నేను
జయప్రద పక్కన్నేను
శరత్ బాబు పక్కన్నేను
రాళ్లపల్లి పక్కన్నేను" అనే డైలాగ్ ఠక్కున గుర్తుకొస్తుంది.
లేడీస్ టైలర్ సినిమాలో 'అడ్డతీగల హనుమంతు' అనే కోయదొర వేషం చిన్నదే అయినా, కథానాయకుడు రాజేంద్రప్రసాద్ కు జోస్యం చెప్పి, అప్పటి నుంచీ మొదలయ్యే మొత్తం కథంతటికీ మూలకారణమవుతాడు. 

కొన్ని దశాబ్దాల పాటు వెండితెరపై రకరకాల పాత్రలను అవలీలగా పోషించి, ఉత్తమ కేరక్టర్ ఆర్టిస్ట్ గా తనదైన ముద్ర వేసుకున్న కళాకారుడు రాళ్ళపల్లి. రాళ్లపల్లి వెంకట నరసింహారావు ది ఒక పెక్యూలియర్ వాయిస్. అదే ఆయన ప్లస్ పాయింట్. పేరు పెద్దగా ఉందని ఒక దర్శకుడు రాళ్లపల్లి అని వేయించారుట టైటిల్స్ లో. అలా ఇంటిపేరుతోనే ప్రసిధ్ధులైపోయారు ఆయన. ఎనిమిదివందలకు పైగా సినిమాల్లో నటించిన రాళ్లపల్లి సినీపాత్రల వైవిధ్యాల గురించి చెప్పడం నాలాంటి సాధారణ మానవులకు సాధ్యం కాని పని. కానీ ఒక ఇష్టమైన కళాకారుడి గురించి, నాకు గుర్తున్నంత వరకూ, నేను చూసిన చిత్రాలలో ఆయన నటించిన కొన్ని పాత్రలను ఈ సందర్భంలో గుర్తుచేసుకోవాలని మాత్రం ప్రయత్నిస్తున్నాను. 

ఒక నటుడు తన అసలు పేరుతో కాక పోషించిన పాత్రల పేరుతో గుర్తుండిపోయినప్పుడు అసలైన కళాకారుడిగా గుర్తింపబడతాడు. అటువంటి విలక్షణ నటుడు రాళ్లపల్లి. లేడీస్ టైలర్ లో కోయదొర తర్వాత నాకు గుర్తుకొచ్చేది "రెండు రెళ్ళు ఆరు"లో తికమక. ఈ సినిమాలో ఒకే వాక్యాన్ని ఐదారు రకాల భాషల్లోకీ తర్జుమా చేసి చెప్పే చిత్రమైన పాత్రను రాళ్లపల్లికి ఇచ్చారు జంధ్యాల.  పేరు "తికమక". అర్థం ఏమిటని అడిగితే - "అన్నిభాషల్లోనూ!" అంటాడు. "తెలుగు కి ’తి ’, కన్నడానికి ’క ’, మరాఠీ కి ’మ ’, కొంకిణీ కి ’క ’ కలిపి అలా పెట్టుకున్నాను. మిలిటరీలో వంటవాడు గా పనిచేసినప్పుడు అన్ని భాషలూ మాట్లాడే సైనికులతో మాట్లాడడానికి దాదాపు పధ్నాలుగు భారతీయ భాషలు నేర్చుకున్నాను" అని చెప్తాడు. 

ఆ తర్వాత "శ్రీ కనక మహాలక్ష్మీ రికార్డింగ్ డాన్స్ ట్రూప్" సిన్మాలో సిలోన్ సుబ్బారావు బావ!! ఆ సినిమా చూసినప్పుడల్లా, పట్టు పద్మిని పాత్ర "మా సిలోన్ సుబ్బారావు బావ.." అని అన్నప్పుడల్లా ఘొల్లున నవ్వుకునేవాళ్ళం. ఇప్పుడు అందరూ "టేకిట్ ఈజీ.." అని చెప్తూంటారు కానీ అలాంటి ఈజీ పాత్రని ఎప్పుడో సృష్టించారు వంశీ. ఎవరెంత వేళాకోళంగా మాట్లాడినా ఏ మాత్రం తొణక్కుండా, తడుముకోకుండా, ఎంతో అవలీలగా, ఏదో ఒక జవాబు ఠక్కున చెప్పేసే ఆ పాత్ర చాలా రోజులు గుర్తుండిపోయింది. 

బాపూ తీసిన "మంత్రిగారి వియ్యంకుడు" లో అల్లూ రామలింగయ్య అల్లుడుగా రాళ్లపల్లి చేసిన "సిర్కిల్ ఇన్స్పెక్టర్" పాత్ర భలే ఉంటుంది. పేరుతో కాకుండా ఎప్పుడూ "ఏమయ్యా సర్కిలూ" అంటూంటాడు అల్లూ రామలింగయ్య. బాపూ తీసిన మరో చిత్రం ’రాధా కల్యాణం ’లో "ఏమ్మొగుడో...ఏమ్మొగుడో " అనే గమ్మత్తైన పాట ఉంది. నిందాస్తుతి పధ్ధతిలో తాగుబోతు మొగుడుని ముద్దుగా తిడుతూ ఓ భార్య పాడే పాట. అందులో ఆ తాగుబోతు వేషం రాళ్ళపల్లిది. చిన్న వేషం అయినా, చిన్నప్పుడెప్పుడో చూసిన సినిమా అయినా, చాలా ఏళ్లవరకూ ఆ పాట గుర్తుండిపోవడానికి కారణం రాళ్లపల్లి అంటే అతిశయోక్తి కాదు. 

నిన్న పేపర్లో రాళ్లపల్లి గురించిన వార్త చదివాక గుర్తుకొచ్చిన మరికొన్ని సినిమాలు - పాత్రలు - "సితార"( పాత్ర పేరు గుర్తులేదు), "అన్వేషణ"లో సత్యనారాయణ డ్రైవర్ పాండు పాత్ర, "ఏప్రిల్ ఒకటి విడుదల" లో శర్మ గారు, "శుభలేఖ"లో "గుర్నాధం"! ఇవన్నీ గుర్తుకొచ్చాయి. మరిన్ని సినిమాల్లో ఇంకా మంచి పాత్రలు రాళ్లపల్లి పోషించే ఉంటారు కానీ చిన్నప్పుడు మాకు విశ్వనాథ్, జంధ్యాల, బాపూ, వంశీ ఈ నలుగురు  దర్శకుల సినిమాలే ఎక్కువగా చూపెట్టేవారు. అందువల్ల నాకు ఈ పాత్రలు మాత్రమే బాగా గుర్తుండిపోయాయి. 

మాకు కేబుల్ కనక్షన్ లేదు కాబట్టి ఎప్పుడు ప్రసారమయ్యేదో తెలీదు కానీ ఆమధ్యన యూట్యూబ్ లో ఎక్కడో "బాబాయ్ హోటల్" అనే ఒక టివీ షో చూశాను. ఏదో వంటల కార్యక్రమం. ఇంత పెద్ద వయసులో ఇది కూడా హోస్ట్ చేస్తున్నారా. చాల గ్రేట్ అనుకున్నాను. 


టివీ చూడకపోవడం చాలా అదృష్టకరమైన విషయం అని ఇలాంటి వార్తలు పేపర్లో చదివినప్పుడు అనుకుంటూ ఉంటాను. ఎందుకంటే ఎంతో బాగా హెల్తీగా ఉన్నప్పుడు చూసిన వ్యక్తుల్ని, చివరి దశల్లో బలహీనంగా, అనారోగ్యంతో ఉన్న క్లిప్పింగ్స్ నీ, చనిపోయిన వీడియోలను చూడలేము. నేనైతే ఇప్పటికీ పేపర్ లో వచ్చిన ఇలాంటి వార్తలను కూడా రెండోసారి చూడడానికి మనసొప్పక పాత పేపర్ల వెనుక దాచేస్తూంటాను. రాళ్లపల్లిపై ఉన్న అభిమానం కొద్దీ ఈ నాలుగు వాక్యాలనూ ఆయనకు నా నివాళిగా రాయాలనిపించి రాయడం. ఒక అనుభవజ్ఞుడైన నటుడిని గుర్తుచేసుకోవడం. అంతే!

కొద్దిగా గూగులిస్తే రాళ్లపల్లి నటించిన కొన్ని సినిమా సీన్ల లింక్స్ రెండు దొరికాయి. క్రింద ఇస్తున్నాను -

Music Teacher

యాదృచ్ఛికంగా మొన్నొక రోజు ఈ సినిమా చూడడం జరిగింది. పచ్చని కొండలు, లోయలు, వాటి మధ్య సన్నని రోడ్డు, నీలాకాశం, మబ్బులు, మంచు... ఈ దృశ్యాల మీద ఒక అందమైన ఫాంట్ లో వస్తున్న టైటిల్స్, and as a cherry on top - backgroundలో ఒక వీనులవిందైన అర్థవంతమైన పాట!! వీటి మించి ఏం కారణం కావాలి స్క్రీన్ కి అతుక్కుపోవడానికి :) 

కథ, పాత్రలు పక్కన పెడితే మొత్తం సినిమాలో నాకు బాగా నచ్చినది ఆ కొండలు, మంచు వాతావరణం, drizzling, ఆకుల చివర్ల నుంచి జారుతున్న నీటి బిందువులు, స్క్రీనంతా పరుచుకున్న పచ్చదనం! ఆహ్లాదకరమైన అటువంటి వాతావరణం ఏ కథనైనా బోర్ కొట్టించదు. రెండు ప్రఖ్యాత పాత హిందీ పాటల్ని రీమేక్ చేసారు. మధ్య మధ్య టీ కొట్లో తగిలించిన రేడియో లోంచి పాత పాటలు వస్తూ ఉంటాయి. స్క్రీన్ పై కనబడుతున్న ఆ రాతి గోడ మీద కూచుని టీ తాగుతూ, వాన తుంపరలని ఆస్వాదిస్తూ అక్కడే ఉండిపోతే ఎంత బావుంటుందో , ఆ ప్రాంతంలో నివశించే ప్రజల ఎంత అదృష్టవంతులో అనిపిస్తుంది. సిమ్లా అందాలను అంతగా కళ్ళకి కట్టాడు సినిమాటోగ్రాఫర్ కౌశిక్ మొండాల్. కథ చెప్పడానికి దర్శకుడు ఎన్నుకున్న నాన్ లీనియర్ టెక్నిక్ ప్రేక్షకులలో ఉత్సుకతని చివరిదాకా నిలిపి ఉంచుతుంది. గౌరవ్ శర్మ అందించిన డైలాగ్స్ బాగా గుర్తుండిపోతా

యి.

కథలోకి వస్తే ఒక ఇంట్లో ఒక తల్లి, కొడుకు, కూతురు ఉంటారు. (చిన్నప్పటి నుంచి బుల్లితెరపైనా, వెండితెరపై కూడా పలురకాల పాత్రల్లో చూసిన నీనా గుప్తా వయసెంతైనా తల్లి పాత్రలో నేనస్సలు ఊహించలేను. కానీ తప్పలేదు.) కొడుకు సంగీతం మాష్టారు. సింగర్ అవ్వాలనే కలతో బొంబాయి వెళ్ళి విఫలయత్నాల తరువాత తండ్రి మరణంతో తిరిగి ఇల్లు చేరతాడు. సంగీతం పాఠాలు చెప్పుకుంటూ, చిన్న చిన్న ఫంక్షన్స్ లో పాడుకుంటూ జీవనం గడుపుతుంటాడు. నెరవేరని కలని, బాలీవుడ్ లో పెద్ద గాయకురాలుగా మారిన ఒకప్పటి తన శిష్యురాలిని తలుచుకుంటూ, వీలైనప్పుడల్లా సిగరెట్లు కాలుస్తూ, మౌనంగా విలపిస్తూ కొండల్లో, లోయల్లో తిరుగుతుంటాడు. ఇంతలో ఆ గాయక శిష్యురాలు కాసర్ట్ ఇవ్వడానికి వారి ఊరికి వస్తోందని తెలిసి అందరూ అతడిని పలకరిస్తూ ఉంటారు. ఆమెను కలవకుండా ఉండాలనే ఉద్దేశంతో అదే రోజు తన చెల్లెలి పెళ్ళి ఫిక్స్ చేస్తాడు సంగీతం మాష్టారు. ఎనిమిదేళ్ళుగా ఎటువంటి కమ్యూనికేషన్ లేని ఆ శిష్యురాలి గురించి కొన్ని డైలాగులు విన్నాకా అసలు కథ ఏంటా అని ఆసక్తి ఎక్కువౌతుంది. 

ఇక హీరోయిన్ అమృతా బాగ్చీ చాలా బావుంది. ఆమె పళ్ళు మాత్రం కాస్త పెద్దగా ఉన్నాయి కానీ చూడముచ్చటైన మొహం. పెద్ద పెద్ద కళ్ళు, గుబురు జుట్టు ఆమెను చాలా ఇష్టపడేలా చేస్తాయి. అసలా కళ్ళు...they speak volumes! అలాంటి స్వచ్ఛమైన పెద్ద పెద్ద కళ్ళ ను చూస్తూ ఒక జీవితం గడిపేయచ్చు. బాపూ ఉండి ఉంటే తప్పకుండా తన తదుపరి చిత్రంలో ఆమెనే తీసుకునేవారు. చివరి పది, పదిహేను నిమిషాల్లో మాష్టారికీ, శిష్యురాలికీ మధ్య జరిగిన సంభాషణ మనసుకు హత్తుకుంటుంది. రెండు మూగమనసుల  బాధ అది. we feel that pain. ఆ సన్నివేశంలోని ప్రతి డైలాగ్ గుర్తుండిపోతుంది. "ఎనిమిదేళ్ల పాటు నువ్వు ఎందుకు మాట్లాడలేదు? ఎందుకు నా ఉత్తరాలకి జవాబు రాయలేదు" అని బేనీ ప్రశ్నించినప్పుడు, ఒక గాయపడిన ఎక్స్ప్రెషన్ తో "ఆప్ తో జాన్తే హై... గుస్సా కిత్నీ ఖతర్నాక్ చీజ్ హై" అంటుంది జ్యోత్స్న.  కళ్లల్లో నీళ్ళతో "తుమ్హారా ఇంతజార్ కిత్నా సుందర్ హై.." అని అతడంటే, మీకు తెలుసా.. కేవలం మిమ్మల్ని చూడడానికే ఈ ఊళ్ళో కాన్సర్ట్ కి ఒప్పుకున్నానంటుంది.  "ఆప్ కో పతా హై క్యా హువా? ఆప్కీ వో భోలీ సీ, మాసూమ్ సీ జునాయ్ థీ.. వో మర్ గయీ.." అంటుంది. మనసు చచ్చిపోయాకా ఏ బంధాలు మిగులుతాయని?!

ఒక కీలకమైన పాత్ర పోషించిన దివ్యా దత్తా గురించి తప్పక చెప్పుకోవాలి. చిత్ర కథకు ఏ మాత్రం అవసరం లేని ఆమెకూ, సంగీతం మాష్టారికీ మధ్య జరిగే కథ నాకు అస్సలు నచ్చలేదు. కేవలం స్నేహం చూపెట్టి, వారిదొక అందమైన అనుబంధంలా ఉంచేయచ్చు కదా! బేనీ పాత్రని మరింత బలహీనపరచడానికి గీత కథని వాడుకున్నాడేమో దర్శకుడు అని మాత్రం నాకు అనిపించింది. కావాలసింది దొరకలేదని ఏడుస్తూ కూర్చోకుండా ఆమెకు కమిట్మెంట్ ఇచ్చి ఉంటే కనీసం గీతకు ఆసరా ఇచ్చాడని అతడిపై గౌరవం అన్నా ఉండేది. ఏదీ చెయ్యకుండా కేవలం ఒక అవకాశవాదిగా మాత్రం బేనీ ఉండిపోతాడు. కానీ గీత పాత్ర నాకు చాలా నచ్చింది. ఆమె చేసినది తప్పే అయినా కూడా ముసలి మామగారిని చూసుకుంటూ ఆమె గడిపే ఒంటరి జీవితం, చివర్లో ఆయనకు అంతిమ సంస్కారం కూడా తానే చెయ్యడం, బేనీ జీవితంలో తనకు స్థానం ఉండదని అర్థమయ్యాకా మౌనంగా అక్కడి నుంచి వెళ్పోవడం.. గొప్ప సంస్కారానికి నిదర్శనం. దివ్యా వాయిస్, ఆమె చెప్పే స్లో డైలాగ్స్ లో ఎంతో బరువు, విలువ ఉన్నాయి.  వాటిల్లో కొన్ని..

* " అకేలీ తో హమేషా హీ థీ.. బస్ అబ్ ఖాలీ హో గయీ."

* "రిష్తే జబర్దస్తీ జోడే జా సక్తే హై..లేకిన్ దిల్ నహీ"

* "జిందగీ మే జబ్ వహీ ఖ్వాయిష్ రెహ్ జాయె నా...తో ఇంతెజార్ కర్నా ఔర్ భీ ముష్కిల్ హో జాతా హై"

* "ఏ జో పహాడ్ హైనా, యహా జిత్నా మర్జీ రో లో.. జిత్నా మర్జీ చిల్లాలో, ఆవాజ్ జాకర్ హమ్ తక్ హీ పహుంచ్తీ హై"

చివరిగా, ఇదేమీ అద్భుతమైన సినిమా కాదు. కానీ హిమాచల్ లోయల అందాలు, పాటల్లో సాహిత్యం, మనం మమేకమై అనుభూతి చెందిన కొన్ని క్షణాలు మాత్రం తప్పకుండా మనతో ఉండిపోతాయి. ఈ చిత్రాన్ని తన తల్లిదండ్రులకు అంకితమిచ్చిన దర్శకుడు సార్థక్ దాస్ గుప్తా సార్థక నామధేయుడై మరిన్ని మంచి సినిమాలు తీయాలని కోరుకుంటున్నాను.

వేసవిలో వర్షంలా - జర్సీ

"కాల్చొద్దు అంటే కాదు స్వర్ణం

ఓడద్దు అంటే లేదు యుద్ధం

లేకుంటే కష్టం హాయి వ్యర్థం

ఎవరి కోసం మారదద్దం "

చిత్రాన్ని చూసి వారం అవుతున్నా ఇదే పాట పదే పదే అప్రయత్నంగా హమ్ చేస్తున్నాను.

"ఓటమెరుగని ఆట కనగలరా...." పల్లవితో కృష్ణకాంత్ రచించిన ఈ పాట చాలా బావుంది. వెరీ ఇన్స్పిరేషనల్! కానీ డబ్బింగ్ పాటకి లిరిక్స్ రాసినట్లు పొందిక సరిగ్గా కుదరలేదు. నాలుగుసార్లు వింటే గానీ కొన్ని వాక్యాలు తెలీట్లేదు. కృష్ణగాడి వీర ప్రేమ గాధ లో అనుకుంటా ఈయన రాసిన ఇంకో పాట "నువ్వంటే నా నువ్వు" పాట కూడా చాలా బావుంటుంది. 

ఈ చిత్రాన్ని గురించి వెంఠనే రాయాలనిపించినా... రాద్దామా వద్దా అనే మీమాంసలో ఉండగానే నిన్న మరో మంచి సినిమా చూడడం జరిగింది. ఇక ముందర మన తెలుగు సినిమా గురించి రాయకుండా ఎలా అని మొదలుపెట్టాను. ఈమధ్యన రెండు, మూడు తెలుగు చిత్రాలు చూశాకా, తెలుగులో మంచి సినిమాలు వచ్చేస్తున్నాయి అని బోలెడు ఆనందం కలిగింది. హీరో గారు కాలు నేల కేసి కొట్టగానే భూకంపాలూ, ఒక్క గుద్దు గుద్దగానే మైలు దూరం వెళ్ళి పడడాలు, గాల్లోకి బళ్ళు ఎగరడాలు.. హీరోలు మారినా అవే దృశ్యాలు ఏళ్ల తరబడి తీసీ, తీసీ వీళ్ళకి విసుగెత్తదా అనిపించేది. కాస్త ట్రెండ్ మారుతోందని ఇన్నాళ్ళకి గట్టిగా అనిపిస్తోంది. నాని టాలెంట్ కి సరిపోయే చిత్రం ఇన్నాళ్లకు వచ్చింది. పాత్రలో నటుడిని కాకుండా పాత్రని చూడగలిగినప్పుడే కదా సత్తా బయటపడేది. జెర్సీ లో "అర్జున్" మాత్రమే కనిపిస్తాడు. ఏవరిదైనా యదార్థ గాథేమో అనిపించే ఈ పాత్రని ప్రేమించకుండా అసలు ఎవ్వరూ ఉండలేరు. అందుకే ఈ వేసవిలో వర్షంలాంటి ’జెర్సీ ’ మనసు దోచేసింది. దర్శకుడి రెండవ ప్రయత్నం కూడా బావుంది. హ్యాట్రిక్ కోసం ఎదురుచూడాల్సిందే!

ఇది ఒక ఆటగాడి కథ అనేకన్నా, ఒక తండ్రీ కొడుకుల కథ అనాలి. తండ్రీ కొడుకుల మధ్య చూపెట్టిన ప్రతి సన్నివేశం అపురూపంగానే ఉంది. జెర్సీ కొనలేకపోయిన తండ్రికి తాను బాధపడడం లేదని కన్విన్స్ చేయడం కోసం పిల్లాడు చెప్పిన మాటలు, అల్మారాలో పోస్టర్ మార్చినప్పుడు చెప్పే మాటలు,  

"ఇంత పెద్ద ప్రపంచంలో ఈ రోజు దాకా నన్ను జడ్జ్ చేయనిది నా కొడుకొక్కడే. వాడికి మా నాన్న ఉద్యోగం చేస్తాడా, డబ్బులు సంపాదిస్తాడా, సక్సెస్ఫుల్లా? ఫెయిల్యూరా?ఇదేం సంబంధం లేదు? వాడికి నేను నాన్న !! అంతే." అనే డైలాగ్ విన్నప్పుడు కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరుగుతాయి. ఛారిటీ మ్యాచ్ అయ్యాకా కొడుకు చేతులెత్తి అప్లాస్ చెప్తూంటే అర్జున్ మొహంలో కనబడ్డ ఆనందం వర్ణనాతీతం!

ఇంకా - 

"మా ఇంట్లో ఒకళ్ల మీద ఒకళ్ళం అరుచుకోవడం ఉండదు, నేనే అరుస్తాను. నేనే బాధపడతాను. నేనే ఏడుస్తాను"

"అర్జున్ కథ వందలో సక్సెస్ అయిన ఒక్కడిది కాదు.. సక్సెస్ అవ్వలేకపోయినా ప్రయత్నిస్తూ మిగిలిపోయిన 99 మందిది" 

ఇలా.. చాలా బావున్న డైలాగ్స్ బోలెడున్నాయి.

అర్జున్ ని "బాబూ.." అని హీరోయిన్ పిలవడం భలే తమాషాగా ఉంది. కొన్ని సీన్స్ కూడా బాగా గుర్తుండిపోతాయి. 

* రైల్వే స్టేషన్ లో అరవడం ఐడియా చాలా బావుంది. ఎప్పుడైనా ప్రయత్నించచ్చు.

* "అమ్మ అడిగితే నేను కొట్టానని ఎందుకు చెప్పలేదు" అని అర్జున్ కొడుకుని అడిగే సీన్ !

* లేడీ జర్నలిస్ట్ కి ఆమె ప్రేమికుడిని వదలద్దని చెప్పే సీన్.

* "మా నాన్న సంకల్పం ఎంత గొప్పదంటే.." అంటూ చివరలో అర్జున్ కొడుకు చెప్పే స్పీచ్.

ఎనభైల్లో కథ అని చెప్పడమే కాక ప్రతి సీన్ లోనూ సెట్టింగ్స్ కూడా చాలా ఏప్ట్ గా వేశారు. ఒక సీన్ లో గోడ దగ్గర బల్ల మీద పాత కాలంనాటి సింగిల్ స్టీరియో టేప్ రికార్డర్. అతి మామూలు సాదా సీదా ఇల్లు. చివరి సీన్ లో గ్రూప్ ఫోటో కోసం తంటాలు పడడం చూస్తే చిన్నప్పటి రోజులు గుర్తుకొచ్చాయి. సెల్ఫీలు తీసుకోవడం ఎలా అనే కోర్సుల్లో చేరుతున్న నేటి తరాలవారికి ఆనాటి మధుర జ్ఞాపకాలు ఎలా అర్థమౌతాయి. ఐదొందలు సంపాదించాలని అర్జున్ పడే పాట్లు డబ్బుకి విలువే తెలియని ఈతరం యువతకి అర్థమౌతుందా? అనిపించింది. కష్టం తెలీకుండా, కాలు కిందపెట్టనివ్వకుండా, అపురూపంగా పెంచేస్తున్నారు పిల్లల్ని చాలామంది. రూపాయి రూపాయికీ వెతుక్కుని, చెమటోడ్చి సంపాదించినవాళ్ళకే రూపాయి విలువ, మనిషి విలువ తెలుస్తాయి. కష్టపడితేనే సుఖం విలువ అర్థమౌతుంది. 

కారణాలు ఏవైనా, పని ఎలాంటిదైనా, ఒక ఇష్టమైన పని చేయడం ఆపేస్తే మనిషి మానసిక స్థితి ఎలా ఉంటుందో చాలా బాగా చూపెట్టాడు దర్శకుడు! భార్య ఎంత తిడుతున్నా స్పందన లేకపోవడం, ఏ పనినీ ఆసక్తిగా చెయ్యలేకపోవడం, కరెంట్ బిల్లు డబ్బుతో నిర్లక్ష్యంగా పేకాట ఆడడం మొదలైనవి చూసి ఈ పాత్ర ద్వారా ఏం చెప్పబోతున్నాడీ దర్శకుడు? అని ఆశ్చర్యపోయాను. స్టేడియంలో చాలా ముఖ్యమైన పాత్రను పోషించిన కట్టప్పగారితో "ఈ లోకంలో తప్ప బయట బతకలేనని అర్థమైంది సార్" అన్నప్పుడు నాకు అర్థమైంది ఈ పాయింట్ ని స్ట్రెస్ చెయ్యాలని ఆ క్యారెక్టర్ ని అలా చూపించారన్న మాట అని! 

కొన్ని ప్రశ్నలు మాత్రం మిగిలిపోయాయి. పుస్తకం అచ్చైన తర్వాతే ఎందుకు జెర్సీ పంపారు? అన్నేళ్లదాకా క్రికెట్ బోర్డ్ వాళ్ళు అర్జున్ కుటుంబాన్ని కాంటాక్ట్ చెయ్యలేదా? ఏ ఆటలో అయినా ఆటగాళ్లకు మెడికల్ టెస్ట్ లు అవీ చేస్తారు కదా.. మరి అర్జున్ కి హార్ట్ ప్రాబ్లం ఉందని ఆ మెడికల్ టెస్ట్స్ లో తెలియలేదా? తెలిస్తే అన్ని మ్యాచ్ లు ఎలా ఆడనిచ్చారు? మొదలైన సందేహాలు! ఆట మానేసాడన్న సంగతి మొదటిసారి విన్న అతడి భార్య, మిగతా సన్నిహితుల ఫేషియల్ ఎక్స్ప్రెషన్స్ ఇంకా ఇంప్రెసివ్ గా ఉండి ఉండచ్చేమో! 

చివరాఖరి సందేహం ఏమిటంటే - ఈ పాత్రని నాని కాకుండా ఎవరో కొత్త వ్యక్తి, ఇంతే బాగా నటించినా కూడా చిత్రాన్ని ఇలానే ఆదరించేవారా?? అని :)

Old wine in new bottle

మంచి కథలు ఎక్కడ నుంచి పుడతాయి? ఊహల్లోంచి పుట్టే కథలు బావుంటాయి కానీ కొన్నాళ్ళకి మర్చిపోతాము. వాస్తవంలోంచి పుట్టిన కథలు మాత్రం మనసుకి హత్తుకుంటాయి. ఎన్నాళ్ళైనా మన జ్ఞాపకాల్లో నిలిచిపోతాయి. మంచి కథలు కావాలంటే మన చుట్టూ వందల కొద్ది దొరుకుతాయి. సమాజాన్నీ, జీవితాలనీ, మనుషులనీ దగ్గరగా గమనిస్తే వందల ఉదాహరణలు దొరుకుతాయి కథలు పుట్టించడానికి. 

ఒక సినిమా కోసం మంచి కథ, మనసుని కదిలించే కథ, గుర్తుండిపోయే కథ కావాలంటే జీవితాల్లో వెతుక్కోవాలి. మన చుట్టూ వెతుక్కోవాలి. అప్పుడా కథలు కలకాలం నిలుస్తాయి. మంచి కథని పాత సినిమాల్లో ఎందుకు వెతుక్కుంటారో నాకు ఎప్పటికీ అర్థం కాని ప్రశ్న. పాత కథల్ని అటు తిప్పీ, ఇటు తిప్పీ, మనుషులనీ, పరిస్థితులనీ మార్చేసి, మసి పూసి మారేడు కాయ చేసేసి ఇది కొత్త కథ, ఉత్తమైన వాస్తవికమైన కథ అని ప్రేక్షకులను నమ్మించే ప్రయత్నం ఎందుకు చేస్తారు? పోనీ ఫలానా సినిమా నాకు ఇస్పిరేషన్, ఫలానా కథ నాకు చాలా ఇష్టం, అలాంటి కథ తీయాలనే ప్రయత్నమిది అని కూడా చెప్పరు.

కొన్నేళ్ల క్రితం ఒకానొక మహానుభావుడైన దర్శకుడు తీసిన మరపురాని చిత్రరాజం "సాగరసంగమం"!  కాస్త కథనీ, కొన్ని పాత్రలనీ మార్చేసి అదే కథని మళ్ళీ సినిమాగా తీస్తే అది గొప్ప సినిమా అయిపోతుందా? ఈ కథ తెలియని నేటి తరం ప్రేక్షకులు ఉన్నరేమో కానీ ఆ చిత్రాన్ని మర్చిపోని ప్రేక్షకులు ఇంకా ఉన్నారు.  ఆ చిత్రరాజం గుర్తున్న నాలాంటివాళ్లం ఈ చిత్రాన్ని ఒక గొప్ప చిత్రం అని ఒప్పుకోలేము. గొప్ప కథేమో, మరో గొప్ప చిత్రమేమో అని ఆశపడిపోయి, తీరా సగమన్నా చూడకుండానే ఇది అదే కదా అని గుర్తుకొచ్చేస్తే ఎంత నిరాశగా ఉంటుందో.. !!!! కొత్త ఒరవడిని సృష్టించే సత్తా ఉంది అనుకున్న కొత్త దర్శకులు కూడా ఇలా చేస్తే ఇంకా బాధ వేస్తుంది!!

అవే అవే పాత కథల్ని వెనక్కీ, ముందుకూ తిప్పి లేక రెండు మూడు పాత సినిమాలని కలిపేసి ఒక కొత్త వంట వండడం. ప్రతి కొత్త చిత్రానికీ ముందర మాదో విభిన్నమైన కథ, ఎప్పుడూ కనీ వినీ ఎరుగని గొప్ప కథ అని ప్రచారం చేస్తారు. తీరా చూస్తే ఎనభై శాతం కథలు ఏదో పాత చింతకాయ పచ్చడికో , మాగాయ పచ్చడికో కొత్త పోపు. అంతే. ఎందుకిలా? అసలు కొత్త కథలు ఎందుకు పుట్టవు? ఒక్క క్షణం ఆగి పరికిస్తే మన చుట్టూ ఎన్నో కథలు కనిపిస్తాయి! సమాజంలో ఎన్నో సమస్యలు. ఎన్నో ప్రేరణాత్మకమైన ఉదంతాలు. 

సినిమా సరదాగా ఉండాలి. ఆటవిడుపుగా ఉండాలి. నిజమే. కానీ అది ఒక పవర్ఫుల్ మీడియా. దానిని కేవలం ఒక వినోదాత్మకమైన మాధ్యమం గా మాత్రమే కాకుండా దానిని ఒక సందేశాత్మక మాధ్యమం లాగ ఉపయోగించుకోవాలనే సదుద్దేశంతో, పాత తరం దర్శకులలా చిత్రాలు తయారుచేస్తే చాలా బావుంటుంది. భావితరాలు బాగుపడతాయి.

C/O కంచరపాలెం - Brilliance in pieces

 

చిన్నప్పటి మాల్గుడి డేస్, స్వామీ సిరీస్ లు మళ్ళీ మళ్ళీ యూట్యూబ్ లో చూసినప్పుడు , ఈ కాలంలో వచ్చిన దమ్ లగాకే హైసా మొదలైన చిత్రాలు చూసినప్పుడు మన తెలుగు చిత్రాల్లో ఇలాంటి వైవిధ్యత ఎప్పటికి వస్తుందో అని చాలా సార్లు అనిపించేది. కానీ ఇటీవల మన తెలుగు చిత్రాలు కొన్నింటిని చూస్తున్నప్పుడు, ఆ ఆశ నిజమౌతోందే అని ఆనందాశ్చర్యాలు కలుగుతున్నాయి. అనుకోకుండా నిన్న చూసిన ’c/o కంచరపాలం’ ఆ ఆనందాన్ని రెట్టింపు చేసింది. ఇన్నాళ్లకు మరో కొత్త ఒరవడి తెలుగు చిత్రాల్లోకి ప్రవేశించింది అన్న ఆనందం కలిగింది. ఈ చిత్ర దర్శకుడు మహా ఒక ఇంటర్వ్యూలో చెప్పినట్లు "తెలుగు చిత్రాలను కూడా అంతర్జాతీయ స్థాయిలో రకరకాల భాషల ప్రేక్షకులు సబ్ టైటిల్స్ తో చూసే రోజులు రావాలి."



జీవన సారాన్నంతటినీ నింపుకున్న టైటిల్స్ లో వచ్చిన "ఏమి జన్మము, ఏమి జీవనము " తత్వం రాసినది "బ్రేట్రాయి సామి దేవుడా" రచించిన శ్రీ ఎడ్ల రామదాసు గారే అని తెలిసి చాలా గొప్పగా అనిపించింది. ఎంతో అద్భుతంగా ఉందా పాట. మరుగున పడిపోయిన గొప్ప సంగీత కళాకారులు ఎందరున్నారో అనిపించింది.
చిత్రంలోని అన్ని పాటలు ఉన్న లింక్ ఇది-
https://www.youtube.com/watch?v=EptptaouHMg


టైటిల్స్ లో శ్రీ ఎడ్ల రామదాసు గారి " ఏమి జన్మము", సినిమా ఓపెనింగ్ చాలా అద్భుతంగా ఉన్నాయి. మళ్ళీ చివరి ఐదు నిమిషాలు కూడా అలానే అద్భుతంగా ఉంది. కానీ మధ్య మధ్యలో మాత్రం గొంతు లోంచి కిందకి దిగని చిన్న చిన్న రాళ్ళు కొన్ని పూర్తిగా కడుపు నింపుకోనియ్యలేదు. సినిమా అనేది చాలా పవర్ ఫుల్ మీడియా. అన్నం తినడం, నిద్ర పోవడం లాంటి ప్రాథమిక అవసరాలను సైతం మరచి సినిమా చూడ్డం కోసం పాటుపడే తత్వం ఉన్నవారం మన ప్రేక్షకులందరమూ! తెరపై ఏది చూస్తే అది చేసెయ్యాలనిపించేంత ఆకర్షణాశక్తి సినిమాది. గతంలో తెలుపు-నలుపు చిత్రాల రోజుల్లో ఒక సోషల్ మెసేజ్ ఇవ్వాలన్నా, ఏదన్నా మంచిని చాటి చెప్పాలన్నా, ఒక అన్యాయాన్ని ఎదిరించాలన్నా సినిమాని మాధ్యమంగా ఎన్నుకునేవారు చాలా మంది పెద్దలు. ఆ ఉద్దేశాలు పని చేసేవి కూడా. ఇంత గొప్పగా సినిమా ని తీసి, ఇలాంటివి చూపెట్టడం బాలేదనిపించింది నాకు. ఇది కేవలం నా వ్యక్తిగత అభిప్రాయం. నా సొంత బ్లాగ్ కాబట్టి నా ఘోషని నిస్సందేహంగా ఇందులో రాసుకుంటున్నాను.


ఈ చిత్రం సాంకేతికంగా ఎంతో అద్భుతంగా ఉంది. నేపథ్య సంగీతం, పాటలు రెండూ పరమాద్భుతంగా ఉన్నాయి. కథను, పాత్రలను ఎన్నుకున్న విధానం, ఆర్టిస్టు లు అందరూ ఎలా చిత్రానికి ఎంపికయ్యారో కూడా వారి మాటల్లోనే థ్రిల్లింగ్ గా యుట్యూబ్ లో విన్నాం. ఎంతో కష్టపడి తీసారు. వారి కష్టానికి తగ్గ ఫలితంగా అన్నట్లు మంచి పబ్లిసిటీ కూడా లభించింది. కానీ నా గొంతులో దిగని కొన్ని రాళ్లను గురించి మాత్రం రాయాలనిపించి మొదలుపెట్టాను.

1)స్కూలు పిల్లలతో ప్రేమ అనేది చాలా బాధాకరంగా అనిపించింది. అసలే ఈకాలంలో చుట్టూరా ఉన్న సెల్ ఫోన్లూ, టివీలు, యూట్యూబులతో చాలామంది పిలల్లు దారితప్పుతున్నారు. వాటికి తోడు సినిమాల్లో టినేజీ ప్రేమకథలనే భరించలేకపోతుంటే, కొన్ని సినిమాల్లో లాగనే ఇందులో కూడా స్కూలు పిల్లలతో కూడా ప్రేమకథ చూపెట్టడం నాకైతే ఎంత మాత్రం నచ్చలేదు.

2)స్వాతంత్రదినోత్సవం నాడు దేశభక్తి గీతాలు పాడకుండా అలాంటి సినిమాపాటలు పాడతారా? అదీ ప్రభుత్వ పాఠశాలలో? ఏమో నేనెప్పూడూ వినలేదు. ఆ సీన్ లో లెంపకాయ కొట్టిన ఆ పాప తండ్రికి సీట్లోంచి లేచి షేక్ హ్యాండ్ ఇవ్వాలనిపించింది.

3)లెఖ్ఖ లేనన్ని మందు తాగే సన్నివేశాలు. అలాంటి ఒక్క సన్నివేశం కూడా లేకుండా నేటివిటీ ఉన్న బోలెడు గొప్ప సినిమాలు ఇదివరకూ తీసారు కదా.






4)మరో ముఖ్యమైన తప్పు వినాయకుడి విగ్రహంపై చిన్నపిల్లాడు రాళ్ళు విసిరి పాడుచెయ్యడం
.
ముఫ్ఫై అడుగులు ఎత్తున్న విగ్రహంపై రాళ్ళు విసిరడమే ఒక పొరపాటు. అసలు చిన్నపిల్లాడికి అంత ఎత్తుకు రాయి విసరడం చేత కాదు. ఇక, ఒకవేళ విసిరినట్లు చూపినా, అది విగ్రహాన్ని నష్టపరచినట్లు చూపకుండా ఉండాల్సింది. దేశంలో ఇన్ని కోట్లమంది పూజించే ఒక దేవుడి విగ్రహాన్ని రాళ్ళు పెట్టి కొట్టి నష్టపరిచినట్లు చూపడం భగవంతుడిని అవమానించినట్లే కదా?     

బాపుగారి జోక్ లాగ అవకతవక కంగాళీ సినిమాలు చాలా ఉంటాయి. కానీ రాళ్ల మధ్యన వజ్రం ఒకటి దొరికినప్పుడు ఆనందించేలోపే ఆ వజ్రంలో చిన్న బీట కనిపిస్తే, దాని మెరుపు తగ్గకపోవచ్చు కానీ దాని విలువ తరిగిపోతుందిగా!!


మా నాన్నగారు తను చేసిన ప్రతి కొత్త ప్రోగ్రామ్ ని పేద్ద సౌండ్ పెట్టుకుని పదే పదే రోజూ కొన్నాళ్ల పాటు వినేవారు. ఏమిటో అన్నిసార్లు ఎలా వింటారో అనుకునేదాన్ని. ఈ చిత్రదర్శకుడు మహా ఒక ఇంటర్వ్యూలో ఈ చిత్రాన్ని ఓ రెండువేలసార్లు చూసుకుని ఉంటాను అంటుంటే అనిపించింది.. ఎవరి సృష్టి వారికి ఆనందం. తల్లి అప్పుడే పుట్టిన తన పిల్లలను పదే పదే చూసుకుని మురిసిపోయినట్లు, ఏ ఫీల్డ్ లోని ఆర్టిస్ట్ కైనా అంతేనని అనిపించింది. ఈ దర్శకుడి కష్టానికి తగ్గట్లుగా భగవంతుడు మంచి ప్రొడ్యూసర్ ని కూడా సమకూర్చాడు. చిత్రంలో ఒక కీలకమైన పాత్రని పోషించి తనలోని నటనా ప్రతిభను కూడా చూపెట్టారు ఈ అమెరికన్ డాక్టర్ కమ్ ప్రొడ్యూసర్ గారు. ఈ గడ్డం- సలీమా ప్రేమకథే కాస్తంత కర్చీఫుకి పని చెప్పింది కూడా.

ప్రేక్షకులు ఉత్సాహంగా ఈ చిత్రాన్ని ఆదరించి, ఈ యువ దర్శకుడికి మరిన్ని అవకాశాలు వచ్చి, ఈ/మా బెజవాడ అబ్బాయి లోపాలు లేని మరిన్ని అద్భుతమైన సినిమాలు తీయాలని మనస్ఫూర్తిగా కోరుకుంటున్నాను.