బీరకాయ పీచు చుట్టరికం

చుట్టరికాలు రకరకాలు. మనం ముఖ్యంగా పరిగణించే అమ్మ తరఫువాళ్ళు, నాన్న తరఫువాళ్ళు కాక అమ్మమ్మ,తాతయ్య వైపు చుట్టాలు, నాన్నమ్మ,తాతయ్య వైపు వాళ్ల అన్నదమ్ముల తాలూకా, అక్కచెల్లెళ్ళ తాలూకా చుట్టాలుంటారు కదా వాళ్ళ చుట్టరికాలని బీరకాయ పీచు చుట్టరికం అంటారు. పూర్వకాలపు ఉమ్మడి కుటుంబాలున్నప్పుడు ఈ దూరపు చుట్టరికాలు కూడా అందరికీ తెలుస్తూ ఉండేవి. కానీ రానురానూ కుటుంబాలు చిన్నవి అయ్యే కొద్దీ బంధుత్వాలు, చూట్టరికాలు కూడా దూరంగానే జరిగిపోతున్నాయి. ఎప్పుడైనా అందరం కలిసినప్పుడు వీళ్ళు ఫలానా అని మన అమ్మమ్మలో, మావయ్యలో చెప్తే తప్ప మనకెవరూ తెలియదు. అలా అందరం కలిసే సందర్భాలు కూడా తక్కువైపోతున్నాయి రానురానూ.

గృహప్రవేశాలూ, ఇతర చిన్నపాటి వేడుకల్లో కన్నా పెళ్ళిళ్లలో మాత్రం చాలావరకు దూరపు బంధువులను మనం కలుస్తూ ఉంటాము. వేరే ఎక్కడా,ఎప్పుడు మనం వాళ్లను కలవకపోయినా కొన్ని ముఖ్యమైన పెళ్ళిళ్ళలో మాత్రం కొందరిని తప్పక కలుస్తూంటాము. హలో అంటే హలో అనుకోవటం, ఏం చేస్తున్నారంటే ఏం చేస్తున్నారని పలకరించుకోవటం మినహా పెద్దగా స్నేహబాంధవ్యాలు ఉండవు వీరితో. అమ్మ ద్వారానో, పిన్ని ద్వారానో వాళ్ల తాలుకూ కబుర్లు వింటుంటాం తప్ప వాళ్ల ఇళ్ళకు కూడా ఎప్పుడు వెళ్లం మనం. కానీ అలా అప్పుడప్పుడు కేవలం పెళ్ళిళ్ళలో మాత్రమే కలిసే కొందరు చుట్టాలు ఎందుకనో గుర్తుండిపోతారు మనకి. అలా నేను చిన్నప్పటి నుండీ చూస్తున్న/ఎరిగిన ఒక బీరకాయ పీచు బంధువు గురించి అమ్మ చెప్పిన వార్త విని ఈ టపా రాయాలనిపించింది.

ఆ బంధువు మా అమ్మమ్మ అక్కయ్యకు మనవడో ఏదో అవుతారు. నా చిన్నప్పటి నుంచీ మా ఇంట్లోని అన్ని ముఖ్యమైన పెళ్ళీళ్లకూ హాజరయ్యేవారు. ప్రతీ పెళ్ళి లోనూ ఎక్కడో ఆడుకుంటున్న నన్ను పిలిచి "ఏమే బావున్నావా? ఏం చదువుతున్నావు? " అని పలకరించేవారు. వాళ్ళావిడను పిలిచి "ఇదిగో ఈ అమ్మాయి గుర్తుందా..?" అని నేనెవరో చెప్పేవారు. ఎంత హడావుడి పెళ్ళిలోనైనా కనీసం భోజనాల సమయంలో అయినా సరే ఆయన పలకరింపు అలా అలవాటైపోయింది నాకు. కాస్త ఊహ వచ్చాకా ఏ పెళ్ళిలో అయినా ఆయన కనబడకపోతే "ఫలానావాళ్ళు ఈ పెళ్ళికి రాలేదా?" అని అమ్మని అడిగేంతగా నాకు ఆయన గుర్తుండిపోయారు. నాచిన్నప్పుడు ఇద్దరు చిన్న పిల్లలు ఉండేవారు ఆయనకు.

నాపెళ్ళయాకా నేను కొన్ని ముఖ్యమైన పెళ్ళిళ్ళు మిస్సయ్యా. చాలారోజులతర్వాత ఒకసారి మాత్రం వాళ్ళను కలిసాను. "మీరిద్దరూ మా ఊరు రండి" అని ఆహ్వానించారు. ఓ పేరున్న హిల్ స్టేషన్లో ఉండేవారు వాళ్ళు. తర్వాత అమ్మ ద్వారా వాళ్ల అమ్మాయికి ఇంటర్ అవ్వగానే పెళ్ళి చేసేశారని విన్నాను. ఇప్పుడు మనవలు కూడాట. ఇక అబ్బాయికి ఇంజినీరింగ్ పూర్తయ్యి ఉద్యోగంలో చేరాడని విన్నాను. ఈమధ్యన ఆయన అమ్మకి ఫోన్ చేసారుట వాళ్ల అబ్బాయి పెళ్లి.. శుభలేఖ మిస్సయినా తప్పకుండా పెళ్ళికి రావాలి అని. మా పిల్లలందరిని పేరుపేరునా అడిగారుట. అమ్మ మళ్ళీ నాకీ సంగతి చెప్పినప్పుడు ఆశ్చర్యం వేసింది. ఎక్కడో బీరకాయపీచు చుట్టరికం.. ఇంకా గుర్తుపెట్టుకుని పేరుపేరునా అడగటం, పెళ్ళికి అహ్వానించటం..! ఏళ్లపాటు బంధుత్వాలు నిలిచిఉన్న కొందరు చుట్టాల దగ్గరే సఖ్యత కనిపించదు. అలాంటిది ఇళ్ళకు వెళ్ళటాలు, ఉత్తరప్రత్యుత్తరాలు లేకపోయినా కేవలం పెళ్ళిళ్లలో కలిసిన పరిచయంతోనే ఇంతవరకూ ఈ బీరకాయ పీచు చుట్టరికం నిలిచి ఉండటం...నాకయితే విచిత్రంగానే తోస్తుంది. పైగా నే చిన్నప్పుడు చూసిన పాకే వయసుపిల్లలు ఇప్పుడు ఉద్యోగాల్లోకి వచ్చి పెళ్ళిళ్ళు అయ్యేంత పెద్దవారయిపోయారని విని ఆనందం, ఆశ్చర్యం రెండూ ఒకేసారి కలిగాయి !!

మార్నింగ్ స్కూల్

వేసవి ఎండలు ముదురుతున్న సమయంలో ప్రభుత్వ పాఠశాలలన్నింటికీ ఒంటిపూట బడి అని ప్రకటిస్తారు. ప్రైవేటు స్కూల్స్ వారు కూడా వారివారి వీలుని బట్టి ఓ వారం అటు ఇటులో మార్నింగ్ స్కూల్ ప్రకటన ఇస్తారు. రెండవ క్లాస్ చదువుతున్న మా పాపకు ఇవాళ్టి నుంచీ మార్నింగ్ స్కూల్. స్కూలు ఉదయం 8.30 గంటల నుంచి మధ్యాహ్నం 12.30 వరకు ఉన్నా, పాపను త్వరగా లేపి, రోజూ కన్నా ఓ గంట ముందే తయారుచేయాల్సి ఉంటుంది.

నాకు చిన్నప్పటి నుండీ ఈ మార్నింగ్ స్కూల్ అంటే ఓ ప్రత్యేకమైన ఇష్టం. నా చిన్నప్పుడు ఏడవ తరగతి దాకా మేము చదివిన స్కూల్ ఇంటి దగ్గర్లోనే ఉండేది. పది, పదిహేను నిమిషాల నడక పెద్ద దూరం కాదప్పట్లో. నడచివెళ్ళేవాళ్ళం. ఐదో క్లాస్ దాగా అమ్మ మా బ్యాగ్గులు భుజాన వేసుకుని దిగపెట్టు, మళ్ళీ సాయంత్రం తీసుకువెళ్ళేది. ఈ మర్నింగ్ స్కూల్ టైం లో మాత్రం పొద్దున్న 8.00 గంటల నుంచి మధ్యాహ్నం 12.00 వరకు ఉండేది స్కూల్. అప్పుడు మాత్రం మధ్యాన్నం ఎండగా ఉంటుందని ఎండుపూటలకీ మా కోసం రిక్షా మాట్లాడేది అమ్మ. పొద్దున్నే ఏడున్నరకే రిక్షా వచ్చేసేది. అదికూడా అందరిలా ఓ పదిమందితో ఇరుక్కుని కూర్చునేలా కాకుండా మేమిద్దరం, ఇంకో ఇద్దరూ కలిపి నలుగురం మాత్రమే ఉండేలా రిక్షా మాట్లాడేది అమ్మ. అలా ఇరుకు లేకుండా ఫ్రీగా కూచునేలా రిక్షాలో స్కూలుకి వెళ్లటం ఎంతో దర్జాగా అనిపించేది.

ఇక స్కూల్లో సాయంత్రం దాక ఉండక్కర్లేకుండా మధ్యాన్నమే ఇంటికి వచ్చేయటం మరీ ఇష్టంగా ఉండేది. చక్కగా త్వరగా హోంవర్క్ చేసేస్కుంటే బోలెడంత ఖాళీ సమయం. కావాల్సినంత సేపు ఆడుకోవచ్చు, పుస్తకాలు చదువుకోవచ్చు, బొమ్మలు వేసుకోవచ్చు. అందువల్ల ప్రతి ఏడూ ఎప్పుడు మార్నింగ్ స్కూల్స్ మొదలవుతాయా అని ఎదురుచూసేదాన్ని. 8th క్లాస్ లో కాస్త పెద్ద స్కూల్ కి మారాకా స్కూల్ బస్ ఉండేది. మాములు రోజుల్లోనే స్కూల్ బస్ 7.45 a.m కి వచ్చేసేది. ఇక మార్నింగ్ స్కూల్ అప్పుడు స్కూల్ ఎనిమిదికైనా బస్సు మరీ ఆరున్నరకే వచ్చేసేది. చాలా చోట్ల తిరగాలి కదా. అందుకని మరీ అంత త్వరగా తెమలటం కాస్త కష్టం గానే ఉండేది. అందుకని పెద్ద స్కూల్లో కంటే నాకు చిన్నప్పటి మార్నింగ్ స్కూల్ అంటే ఉన్న ప్రత్యేకమైన ఇష్టం అలానే ఉండిపోయింది.

అయితే, ఇప్పుడు మా పాప చదివే స్కూల్ ఇంటి దగ్గరే అవ్వటంతో తన మార్నింగ్ స్కూల్ అంటే కూడా నాకు భలే ఇష్టం. దీనివల్ల నాకు బోలెడు ఆనందాలు...
నేను హడావిడి పడి లంచ్ బాక్స్ ఇవ్వక్కర్లేదు,
రోజూలా లంచ్ బాక్స్ లోని గుప్పెడు మెతుకులు కాక పిల్ల ఇంటిపట్టున కాస్త కడుపునిండా అన్నం తింటుందని,
ఒంటిపూట స్కూలే కాబట్టి రోజూలా బండెడు పుస్తకాల బస్తా మోయక్కర్లేదు,
మరికాసేపు ఆడుకోవటానికి పిల్లకి కాస్త టైం దొరుకుతుంది...
నేను కూడా ఎక్కువ సమయం పాపతో గడపచ్చు..
ఇలా అన్నమాట. ఓ ఇరవై రోజులు ఇలా గడిపేస్తే ఇక వేసవి సెలవలే !!

KAHAANi - It's a one-woman show !

రిలీజైన పది రోజుల తర్వాత, బాగుందన్న టాక్ విన్నాకా నిన్న విద్యాబాలన్ నటించిన "కహానీ"(హిందీ) సినిమా చూశాం. హీరో డామినేషన్ ఎక్కువ ఉన్న భారతీయ సినిమాల్లో నాయికకు పెద్ద పాత్ర ఉండటం అరుదుగా కనబడుతూ ఉంటుంది. అలాంటిది తన ఒక్క పాత్రతోనే సినిమా మొత్తం నడిపించగల సత్తా తనకు ఉంది అని మరోసారి విద్యాబాలన్ నిరూపించింది. It's a one-woman show !

"పరిణీత" లో ప్రముఖ బెంగాలీ రచయిత శరత్చంద్ర నాయిక లలితగా ఒదిగిపోయినా, "గురు" సినిమాలో చక్రాల కుర్చీ లోంచి లేవలేని అంగవైకల్యం ఉన్న అమ్మాయిలా కంట తడిపెట్టించినా, "పా" లో సింగిల్ మదర్ గా జీవించినా, "భూల్ భులయ్య" (మన చంద్రముఖి సినిమా రీమేక్)" లో మానసిక రుగ్మత ఉన్న పాత్రలో మెప్పించినా, "డర్టీ పిక్చర్" లో స్టార్ హోదా నుంచి అపజయంపాలైన నటిగా మారిపోయినా... అది విద్య కే చెల్లింది. ఆమెకు ప్రశంసలు తెచ్చిపెట్టిన "ఇష్కియా", "హూ కిల్డ్ జెస్సికా" నేను మిస్సాయా.

తాజాగా ఉత్తమ నటిగా జాతీయ పురస్కారాన్నీ, ఉత్తమ నటిగానే మరికొన్ని పురస్కారాలను అందుకున్న విద్యాబలన్ "కహానీ" సినిమాలో హీరోయిన్ ఇమేజ్ కు భిన్నమైన ప్రెగ్నెంట్ లేడీ పాత్ర పోషించింది. విభిన్నమైన పాత్రలు పోషించటంలో తనదంటూ ఒక ప్రత్యేక పంథా సృష్టించుకున్నవిధ్యాబాలన్ ఈ సినిమాలో కూడా అసామాన్య ప్రతిభను కనబరిచి ప్రేక్షకులను ముగ్ధులను చేస్తుంది. లండన్ నుంచి భర్తను వెతుక్కుంటూ వచ్చిన "విద్యా బాగ్చీ" అనే ప్రెగ్నెంట్ పాత్ర చుట్టూ మొత్తం సినిమా అల్లుకుపోయి ఉంటుంది. విద్య చెప్పే డైలాగ్స్ కన్నా ఆమె కళ్ళే ఎక్కువ సందేశాన్ని అందిస్తాయి. ఇక ఆమె నవ్వు వెన్నెలలు కురిపిస్తుంది అనటం అతిశయోక్తి కాదు. ఆందోళననూ, అమాయకత్వాన్నీ, కోపాన్నీ, హాస్యాన్నీ, ధైర్యాన్నీ, తెగింపునూ సమపాళ్లలో నింపుకున్న ఈ మహిళ చిట్టచివరిదాకా భర్త కోసం జరిపే వెతుకులాటలో మనమూ భాగమైపోతాం.


మెయిన్ స్ట్రీం మసాలా సినిమాలకు భిన్నంగా తయారైన ఈ సస్పెన్స్ థ్రిల్లర్ కు దర్శకుడైన Sujoy Ghosh సహనిర్మాత కూడా. టైటిల్స్ మొదలుకుని చివరి దాకా ఎక్కడా కూడా చూసేవారికి విసుగు రాకుండా స్క్రీన్ ప్లే ను తయారుచేసుకోవటం ఈ దర్శకుడి ప్రతిభకు నిదర్శనం. సినిమాలోని ఆఖరి సీన్ మంచి ట్విస్ట్ ను అందించింది. ఆ సీన్ లో విద్య నటన కూడా నాకు బాగా నచ్చింది. కాకపోతే నెల క్రితం ఈ సినిమా ట్రైలర్ చూసినప్పుడే నేను ఈ సినిమా క్లైమాక్స్ ఊహించాను. నేను ఊహించిన రెండు గెస్ లూ నిజమయ్యాయి.


సబ్ ఇన్స్పెక్టర్ రాణా/సాత్యకి పాత్రలో బెంగాలీ నటుడు Parambrata Chattopadhyay చాలా బాగా ఇమిడిపోయాడు. విద్యా బాగ్చీ పాత్ర తరువాత నాకు బాగా నచ్చేసిన పాత్ర ఇది. సాత్యకి పేరుని ఈ పాత్రకు పెట్టడం సింబాలిక్ గా బాగుంది. ఇతను విద్యాబాలన్ కెరీర్ మొదట్లో ఆమెతో కలిసి ఒకటి రెండు సినిమాలు వేసాడుట. క్లర్క్ + కాంట్రాక్ట్ కిల్లర్ గా చూపెట్టిన మనిషి ఫన్నీగా, ఇలా కూడా ఉంటారన్న మాట అనిపించేలా ఉన్నాడు. విశాల్-శేఖర్ అందించిన నేపధ్యసంగీతం ఆకట్టుకుంది. చివర్లో నాకు చాలా ఇష్టమైన రవీంద్రుడి గీతం "ఏక్లా చలో" వినిపించటం చాలా బావుంది. అది అమితాబ్ పాడినట్లున్నాడు.

కలకత్తా నగరాన్ని సినిమా నేపథ్యంగా చేసుకోవటం బాగుంది. పురాతన నగరం, పండుగ వతావరణం, దుర్గ పూజ ఇవన్నీ చూపించిన విధానం సినిమాలోని సస్పెన్స్ వాతావరణానికి సమంగా సరిపోయాయి. ఈ సినిమా భవిష్యత్తులో మరిన్ని సస్పెన్స్ సినిమాలకు దారి చూపెడుతుందేమో అనిపించింది.

తెలుగు పద్యాలా ? బాబోయ్!

తాజాగా మొదలైన ఈయేటి 'విద్యుత్ కోత' రోజూవారీ పనులకు చాలా ఆటంకాలను కలిగిస్తున్నా, ఒక మంచి పని మాత్రం జరుగుతోంది. ఈ విద్యుత్ కోత డిసెంబర్ పుస్తక ప్రదర్శనలో కొన్న చదవాల్సిన పుస్తకాల జాబితాను తగ్గిస్తోంది...:) ఈ బృహత్కార్యంలో భాగంగా నిన్న చదివిన ఒకానొక మంచి పుస్తకం ఇంద్రగంటి శ్రీనివాసశాస్త్రి గారు రాసిన "తెలుగు పద్యాలా ? బాబోయ్ !".


అప్పుడప్పుడు నాన్న వినే "రంగస్థల పద్యాలు", శ్రీవారు వెతికి వెతికి కొనుక్కున్న గజేంద్రమోక్షం, రుక్మిణీకల్యాణం పద్యాలు వింటూ ఉన్నా, చిన్నప్పుడు స్కూల్లో తెలుగు పద్యం అప్పజెప్పలేకపోయినందుకు మా తెలుగు మాష్టారి బెత్తం దెబ్బ తిన్నప్పటి నుంచీ నాకు తెలుగు పద్యాలంటే భయం. తెలుగు పద్యాలంటే నిజంగానే బాబోయ్... అంటూ ఆమడ దూరం పరిగెట్టే నాలాంటివాళ్లకోసమే ఈ పుస్తకం రాసారేమో అనిపించింది. "తెలుగు వచ్చినా, తెలుగు పద్యాల జొలికి పోనివాళ్లకు, వాటిలో మజా చూపించటమే నా ఉద్దేశం....నేను తెలుగులో పద్య సాహిత్యం చదవలేదు. ఆ సాహిత్యపు సముద్రపు లోతులకెళ్ళే సామర్ధ్యం, అదృష్టం మనలో చాలమందికి లభించవు." అంటారు శ్రీనివాసశాస్త్రి గారు తన 'ముందు మాట'లో.

తాను చిన్ననాటి నుంచీ విన్న, చదివిన, నచ్చిన తెలుగు పద్యాలను ఇందులో పోందుపరిచాననీ, అందువల్ల చాలామంది ప్రసిధ్ధ కవుల పద్యాలు ఇందులో కనబడవు అని చెప్తారు శ్రీనివాసశాస్త్రి గారు. ఈ పుస్తకంలో బొమ్మలు ప్రముఖ కార్టూనిస్ట్ 'రాగతి పండరి'గారు.


డభ్భై ఏడు పేజీలు మాత్రమే ఉన్న ఈ చిన్ని పుస్తకం నాకు తెలుగు పద్యాల గురించి ఎన్నో తెలియని సంగతులు చెప్పింది. ఈ పుస్తకంలో పేరుపొందిన వేమన పద్యాలు, సుమతి శతకాలు, నన్నయ, తిక్కన, ఎర్రన, శ్రీనాధుడు నుంచీ గరికపాటి నరసింహారావు గారి వరకు ఎందరో ప్రముఖులు చెప్పిన ఉత్తమమైన తియ్యని తెలుగు పద్యాలు, వాటి అర్ధం చదువుతూంటే నిజంగానే పద్యసాహిత్యం గురించిన మరిన్ని వివరాలు తెలుసుకోవాలనే ఆసక్తి మొదలైంది నాకు. నాకెంతో ఆనందాన్ని ఇచ్చిన ఈ పుస్తకంలోని కొన్ని పద్యాల గురించి రాసి తీరాలనే సరదా ప్రయత్నం ఈ టపా..

1) "మృత్యుంజయ శతకం"లో మాధవపెద్ది బుచ్చి సుందరరామశాస్త్రి గారు రాసిన ఒక పద్యం:

మెడ నాగన్నకు నొక్కటే బుసబుసల్, మేనన్ సగంబైన యా
విడతో నీకెపుడొక్కటే గుసగుసల్, వీక్షించి ఈ చంద మె
క్కడ లేనట్టుగ నెత్తిపై రుసరుసల్ గంగమ్మకున్, నీచెవిన్
పడుటేలాగునో మామొరల్ తెలియ దప్పా మాకు మృత్యుంజయా !

2) "పారిజాతాపహరణం" లో నంది తిమ్మన రాసిన ఈ పద్యం చెప్తూ "సత్యభామ కృష్ణుడ్ని తన్నిందా? లేక తోసిందా అన్నది స్పష్టంగా చెప్పక, చదివేవాళ్లకొదిలేసి తమాషా చేసాడు తిమ్మన" అంటారు శ్రీనివాసశాస్త్రిగారు. ఈ కావ్యం తిమ్మన ఎందుకు రాసాడో కారణం కూడా చెప్పారు.

జలజాతాసన వాసవాది సురపుజాభాజనంబై తన
ర్చు లతాంతాయుధ కన్నతండ్రి శిర మచ్చో వామపదంబునన్
తొలగం ద్రోచె లతాంగి, యట్లయగు, నాథుల్ నేరముల్ సేయ, బే
రలుకం చెందిన యట్టి కాంతలుచిత వ్యాపారముల్ నేర్తురే.

3) పదహారవ శతాబ్దపు కవి నంది తిమ్మన కు "ముక్కు తిమ్మన" అని పేరు తెచ్చిన పద్యం:

నానాసూన వితాన వాసనల నానందించు సారంగమే
లానన్నొల్లదటంచు గంధఫలి, బల్ కానన్ తపంబంది, యో
షానాసాకృతిబూని సర్వసుమన్నస్సౌరభ్య సంవాసియై
పూనెన్ ప్రేక్షణ మాలికా మధుకరీ పుంజంబు లిర్వంకలన్

పై పద్యానికి అర్ధం ఇదిట -- తుమ్మెద తనపై వాలట్లేదని సంపెంగ కోపంతో అడవిలో తపస్సు చేసిందిట. తప:ఫలంగా అందమైన అమ్మాయి ముక్కుగా అవతరించిందట. అప్పుడు రెండువైపులా తుమ్మెదలు బారులు కట్టాయట. అంటే తుమ్మెదలు అమ్మాయి కళ్ళుట. ఈ పద్యాన్ని అష్టదిగ్గజాల్లో ఒకరైన భట్టుమూర్తి డబ్బిచ్చి మరీ కొనుక్కుని, తన "వసు చరిత్ర"లో ఎక్కించాడుట.

4) కృష్ణదేవరాయలవారి అష్టదిగ్గజాల్లో ప్రముఖుడైన అల్లసాని పెద్దన మంచిరచనకు ఏ వాతావరణం కావాలో చెప్తూ ఇలా వర్ణించాడుట:

నిరుపహతి స్థలంబు, రమణీప్రియ దూతిక తెచ్చి ఇచ్చు క
ప్పురవిడె మాత్మకింపయిన భోజన మూయల మంచ మొప్పుత
ప్పొరయు రసజ్ఞులూహ తెలియంగల లేఖిక పాఠకోత్తముల్
దొరికిన కాక యూరక కృతుల్ రచియింపు మటన్న శక్యమే !


5) ఓర్వలేనివాళ్ల ఈసడింపులకు గుర్రం జాషువా గారి జవాబుట:

గవ్వకు సాటిరాని పలుగాకుల మూకలసూయచేత న
న్నెవిధి దూరినన్ నను వరించిన శారద లేచిపోవునే?
యివ్వసుధాస్థలిన్ పొడమరే రసలుబ్ధులు? గంటమూనెదన్
రవ్వలు రాల్చెదన్ గరగరల్ పచరించెద నాంధ్రవాణికిన్

వారిదే మరోటి:

రాజుమాణించె, నొక తార రాలిపోయె
కవియు మరణించె నొకతార గగన మొక్కె
రాజు జీవించె రాతి విగ్రహములందు
సుకవి జీవించె ప్రజల నాలుకల యందు

6) తాను "ఆముక్తమాల్యద" తెలుగులో ఎందుకు రాసాడో చెప్తు శ్రీకృష్ణదేవరాయలు చెప్పిన పద్యం:

తెలుగుదేలయన్న దేశంబు తెలుగు, ఏను
తెలుగు వల్లభుండ, తెలుగొకండ
ఎల్ల నృపులు కొలువ ఎరుగవే బాసాడి
దేశభాషలందు తెలుగు లెస్స.


7) శాశ్వత సత్యాలనిపించే కొన్ని సుమతీ శతకాలు:

** అక్కరకు రాని చుట్టము
మ్రొక్కిన వరమిని వేల్పు, మొహరమున తా
నెక్కిన బారని గుర్రము
గ్రక్కున విడువంగ వలయు, కదరా సుమతి !

** తలనిండ విషము ఫణికిని
వెలయంగా తోక నుండు వృశ్చికమునకున్
తలతోక యనక ఉండును
ఖలునకు నిలువెల్ల విషము కదరా సుమతీ !

* ఎప్పటి కెయ్యది ప్రస్తుత
మప్పటికా మాటలాడి, యన్యుల మనముల్
నొప్పింపక, తానొవ్వక
తప్పించుకు తిరుగువాడు ధన్యుడు సుమతీ !


8) చిన్నప్పుడు చదివినవే అయినా మరోసారి చదివాకా ఆహా... అద్భుతమనిపించిన కొన్ని వేమన పద్యాలు:

** చాకి కోక లుదికి చీకాకుపడ జేసి
మైల దీసి లెస్సమడిచినట్లు
బుధ్ధి చెప్పువాడు గుద్దితే నేమయా
విశ్వదాభిరామ వినురవేమ

** చెప్పులోని రాయి,చెవిలోన జోరీగ
కంటిలోని నలుసు, కాలిముల్లు
ఇంటిలోని పోరు ఇంతింత కాదయా
విశ్వదాభిరామ వినురవేమ

** తప్పులెన్నువారు తండోపతండమ్ము
ఉర్వి జనుల కెల్ల నుండు తప్పు
తప్పులెన్ను వారు తమ తప్పు లెరుగరు
విశ్వదాభిరామ వినురవేమ

శతాబ్దాల క్రితపువైనా ఇవాళ్టికి కూడా అన్వయించుకోదగ్గ తాజాతనం ఈ వేమన పద్యాలది.

9) రచయిత, జర్నలిస్టు, రాజకీయవేత్త నార్ల వెంకటేశ్వరరావుగారు చెప్పిన ఈ వాస్తవం నాకు నచ్చింది:

గుడ్లగూబ పెద్ద గుడ్లున్న దైనను
సుంతయైన వెలుగు చూడలేదు
విద్యలున్న నేమి? విజ్ఞత లేకున్న
వాస్తవమ్ము నార్లవారి మాట.


10) గరికపాటి నరసింహారావు గారి "గూగ్లీ" :

ఘనులందరు మనవరని
అనుకొన్న అదొక్క తృప్తి అఖిలజనులకున్
మన వాడే ఘనుడౌ నెడ
మనమున భరియింపలేము మాయ యిదేమో ?

పుస్తకంలో ఇంకా ఏమున్నాయంటే,

* తెలుగు భాషకు గర్వకరణమైన ఆష్టావధానాల గురించి,
* పోతన భాగవతంలో గజేంద్రమోక్షం లోని "సిరికిన్ చెప్పడు..." మొదలైన ప్రముఖ పద్యాలు,
* తిరుపతి వేంకట కవులు "పాండవోద్యోగం" నాటకానికి రాసిన మూడు ప్రముఖ పద్యాలు "బావా ఎప్పుడు వచ్చితీవు?" , "చెల్లియో చెల్లకో..", "జెండాపై కపిరాజు..."
* ఏనుగు లక్ష్మణ కవి, విశ్వనాథ మొదలైనవారి పద్యాలు, శ్రీశ్రీ, దేవులపల్లి వారి వచన కవిత్వం

చివరిగా చక్కటి గురజాడ అప్పారావుగారి పాటతో పుస్తకం ముగించటం నాకు మరింత ఆనందాన్ని ఇచ్చింది.

"దేశమును ప్రేమించుమన్నా
మంచి అన్నది పెంచుమన్నా
ఒట్టిమాటలు కట్టిపెట్టోయ్
గట్టిమేలు తలపెట్టవోయ్ !

దేశాభిమానం నాకు కద్దని
వట్టి గొప్పలు చెప్పుకోకోయ్
పూని ఏదైనాను ఒక మేలు
కూర్చి జనులకు చూపవోయ్

స్వంతలభం కొంత మానుకు
పొరుగువాడికి తోడుపడవోయి
దేశమంటే మట్టికాదోయ్
దేశమంటే మనుషులోయ్

చెట్టపట్టాల్ పట్టుకుని
దేశస్థులంతా నడవవలెనోయి,
అన్నదమ్ముల వలెను జాతులు
మతములన్నీ మెలగవలెనోయి


అందమైన ఈ తియ్యని తెలుగు పద్యాలన్నింటినీ చదవటమే కాక, కనీసం టైపు చేసుకునే పుణ్యమన్నా దొరికిందని మురిసిపోతున్నాను..!!

"we are women"

అంతర్జాతీయ మహిళా దినోత్సవం సందర్భంగా...

"Children of Heaven"

మా చిన్నప్పుడు దూరదర్శన్ లో అన్ని భారతీయ భాషా చలనచిత్రాలతో పాటూ విదేశీ భాషా చలనచిత్రాలను కూడా తరచుగా చూపెట్టేవారు. ఇతర దేశాల తాలుకూ ఎన్నో ఉత్తమ చిత్రాలను దూరదర్సన్ వల్లనే చూడగలిగాం అప్పట్లో. ఇప్పుడు రకరకాల ఛానల్స్ ఎన్నో ఉన్నా కూడా ఆ క్వాలిటి ఉన్న సినిమాలు తక్కువగా చూస్తున్నాం. నేను ఇటీవల చూసిన "Children of Heaven" అనే ఇరానియన్ ఫిల్మ్ మళ్ళీ పాత దూరదర్శన్ రోజులను గుర్తు చేసింది. అసలు ఇంత చిన్న అంశం మీద కూడా సినిమా తీయచ్చా? అని ఆశ్చర్యం వేసింది. దర్శకుడు ’Majid Majidi’ కి ఎన్నో అవార్డులను, ప్రశంసలనూ తెచ్చిపెట్టిన ఈ సినిమాకు 1998 లో దక్కాల్సిన ఆస్కార్ అవార్డ్ ను మరో Italian Film "Life Is Beautiful" చేజిక్కించేసుకుంది. ఆ సినిమా కూడా అంతటి గొప్ప సినిమానే మరి.


ఒక పేద కుటుంబం. అందులో కష్టపడే తండ్రి, చదువుకునే ఇద్దరు పిల్లలు, మూడవ కాన్పు తరువాత ఆరోగ్యరీత్యా ఇంకా కోలుకోని తల్లి. స్కూలుకెళ్ళే పిల్లలిద్దరూ అన్నాచెల్లెళ్ళు. అన్నగారు అలీ(Amir Farrokh Hashemian) ఒకరోజు చెల్లెలు జారా(Bahare Seddiqi) షూ రిపేరు చేయించి తెస్తూండగా ఒక కూరల కొట్లో ఆ షూస్ ఉన్న కవర్ మిస్సవుతుంది. రోజూ స్కూలుకి వేసుకుని వెళ్ళాల్సిన షూస్ లేకపోతే ఎలా? వెతుక్కురాకపోతే నాన్నకు చెప్పేస్తా.. అని బెదిరిస్తుంది చెల్లెల్లు. అన్న వెనక్కు వెళ్ళి ఎంత వెతికినా అవి దొరకవు. తల్లితండ్రి మాట్లాడుకుంటూ ఉండగా, హోంవర్క్ చేస్తూ అన్నాచెల్లెలూ షూస్ గురించి రహస్యంగా మాట్లాడుకునే సన్నివేశం చాలా హృద్యంగా ఉంటుంది. తండ్రి కొత్త షూస్ కొనలేడని, షూస్ పోయిన సంగతి తెలిస్తే బాధపడతాడనీ, తల్లితండ్రులకి ఆ సంగతి తెలియకుండా దాచాలని పిల్లలు చేసే ప్రయత్నం మనసుకు హత్తుకుపోతుంది. పిల్లలు ఏ మాలిన్యం అంటని స్వచ్ఛమైన మనసున్న వాళ్ళు కాబట్టి సినిమాకు "Children of Heaven" అని పేరు పెట్టారని నాకనిపించింది.

తన షూస్ చెల్లెలు స్కూలుకి వేసుకెళ్ళి, ఆమె స్కూల్ నుంచి రాగానే తాను వాటిని వేసుకుని వెళ్ళేలా అలీ ఒప్పందం కుదుర్చుకుంటాడు చెల్లితో. రోజూ చెల్లి స్కూల్ నుంచి వచ్చేదారిలో నించోవటం, ఆమె షూస్ ఇవ్వగానే అవి వేసుకుని గబగబా పరిగెత్తుకువెళ్లటం జరుగుతూ ఉంటుంది. ఇలా తంటాలు పడుతుంటే ఒకరోజు చెల్లెలు స్కూల్ నుంచి వస్తుంటే ఒక షూ మురికికాలవలో పడిపోతుంది. కాలవ ప్రవాహంలో ఆ షూ కొట్టుకుపోయేప్పుడు వెనకాల వచ్చే నేపథ్యసంగీతం చాలా బావుంటుంది. చివరికి ఎవరో ఒక పుణ్యాత్ముడి సాయంతో షూ బయటకు తీసుకోగలుగుతుంది ఆ అమ్మాయి. స్కూలుకి లేటయిపోయిందని అన్నగారు కేకలేస్తాడు పాపం. రోజూ స్కూలుకి ఆలస్యంగా వస్తున్నాడని ప్రిన్సిపాల్ అతన్ని కోప్పడుతూంటాడు మరి.

ఒకరోజు షూస్ దుమ్ముకొట్టుకుపోతాయి. రాత్రి వాటిని ఉతికి ఆరబెడతారు పిల్లలు. కానీ ఆ రాత్రి వర్షం వచ్చి అవి సరిగ్గా ఆరవు. ఇలా జరుగుతుండగా ఒకరోజు మొక్కలకు తోటపని చేసేందుకు తండ్రి వెళుతూ పిల్లవాణ్ణి కూడా తీసుకువెళ్తాడు. పెద్దపెద్ద ఇళ్ళలో తోటలో కలుపు ఏరి, మొక్కలకు ఎరువు వేసి తోటంతా బాగుచేస్తే ఆ ఇంటివాళ్ళు కాసిని డబ్బులిస్తారన్నమాట. అలా ఇల్లిల్లూ వెతుక్కుంటూ వెళ్తే ఒక ఇంట్లో వాళ్ళు పిలిచి తోటపని చేయించుకుని డబ్బులిస్తారు. పిల్లాడి సహాయానికి తండ్రి సంతోషించటం, ఇద్దరూ సైకిల్ మీద వెళ్తూ మాట్లాడుకోవటం బావుంటుంది. చేతికి డబ్బు వచ్చిందని తండి అవీ ఇవీ కొంటానంటుంటే, "ఇవేం కాదు చెల్లి షూస్ పాతవయిపోయాయి కొత్తవి కొను నాన్నా" అంటాడు ఆ పిల్లాడు తెలివిగా. ఈ మొత్తం సన్నివేశం కూడా ఆకట్టుకుంటుంది.


ఒకరోజు తన స్కూల్లో ఒకమ్మాయి తన పోయిన షూస్ వేసుకుని ఉండటం చూసి, అన్నగారితో కలిసి ఆ పిల్లను వెంబడిస్తారు. కానీ వాళ్లది తమకన్నా దయనీయమైన స్థితి అని తెలుసుకుని నిరాశతో వెనక్కు తిరిగివెళ్పోతారు. తర్వాత స్కూలు నోటీసు బోర్డ్ లో పరుగుపందెం గురించిన ప్రకటన చూస్తాడు అన్న. దాంట్లో మూడవ బహుమతి షూస్ అని చూసి, వాటి కోసం పరుగుపందెంలో పాల్గొంటాడు. చివరికి ఏమయ్యింది? అతనికి షూస్ దక్కాయా లేదా ఓడిపోయాడా? అన్నది పతాక సన్నివేశం.

పిల్లలిద్దరు కూడా చక్కగా నటించారు. ముఖ్యంగా అలీ గా వేసిన పిల్లాడు నాకు బాగ నచ్చాడు. పాత్రకు తగ్గ హావభావాలను, పరిపక్వతను బాగా కనబరిచాడు. పిల్లలు తమ కుటుంబ పరిస్థితిని తెలుసుకుని నడుచుకోవాలనే నీతిని కూడా ఈ సినిమా చెబుతుంది. నేపధ్యసంగీతం చాలా బావుందీ సినిమాలో. అతిచిన్న కథాంశంతో కూడా ప్రేక్షకులను ఆకట్టుకోవచ్చని ఇలాంటి సినిమాలు నిరూపిస్తాయి.


ఈ సినిమా ట్రైలర్:

డా.జంపాల చౌదరి గారి రేడియో ఇంటర్వ్యూ

Rainbow FM లో "సరదాసమయం" శీర్షిక లో ఈ Feb 21న ప్రసారమైన డా. జంపాల చౌదరి గారి రేడియో ఇంటర్వ్యూ అనుకోకుండా నేను వినటం జరిగింది. పుస్తకం.నెట్లోనూ, నవతరంగం లోనూ ప్రచురితమైన వారి వ్యాసాల ద్వారా బహుముఖ ప్రజ్ఞాశాలి డా. జంపాల గారు బ్లాగ్మిత్రులకు పరిచితులే.

తానా బోర్డ్ ఆఫ్ డైరెక్టర్స్ కి చైర్మన్, తానా ప్రచురణల కమిటీ కి చైర్మెన్, చికాగో మెడికల్ స్కూల్‌లో సైకియాట్రీ ప్రొఫెసర్ డా. జంపాల చౌదరి గారు ఈ ఇంటర్వ్యూలో చర్చించిన అనేక అంశాలు చాల ఆసక్తికరంగా ఇంటర్వ్యును పూర్తిగా వినేలా చేసాయి. అంతేకాక నేను మిస్సయిన మొదటిభాగాన్ని కూడా సంపాదించి వినాలనిపించింది. అడిగిన వెంఠనే ఈ కార్యక్రమం నాకు అందించిన ఆకాశవాణి ప్రోగ్రాం ఎగ్జిక్యూటివ్ శ్రీ సుమనస్పతిరెడ్డి గారికి బ్లాగ్ముఖంగా ధన్యవాదాలు తెలుపుకుంటున్నాను.

ఈ ఇంటర్వ్యూలో డా. జంపాల గారు తన స్వస్థలం, చదువు, అమెరికా, సినిమాలు, సైకియాట్రీ, సామాజిక సేవ, రాజకీయాలు, సాహిత్యం, పుస్తకాలు, పుస్తకం.నెట్, తానా కార్యకలాపాలు, భారత్-అమెరికా సంబంధాలు... మొదలైన ఎన్నో విభిన్న అంశాలను గురించి మాట్లాడారు. ఈ చర్చలో డా. జంపాల గారి మిత్రులు శ్రీ నవీన్ వాసిరెడ్డిగారు కూడా పాల్గొన్నారు. పరిచయకర్త ఆకాశవాణి ప్రోగ్రాం ఎగ్జిక్యూటివ్ శ్రీ సుమనస్పతి రెడ్డి గారు.


ఇంటర్వ్యూ మొత్తం పదకొండు bits ఉంది. వరుసగా విన్నా సరే, లేదా ఏ అంకె మీద కిక్ చేస్తే ఆ భాగం వినబడుతుంది.

డా. జంపాల చౌదరి గారి గురించి... ( పుస్తకమ్.నెట్ సహాయంతో)

చికాగో మెడికల్ స్కూల్‌లో సైకియాట్రీ ప్రొఫెసర్ డా. జంపాల చౌదరికి తెలుగు, సాహిత్యం, కళలు, సినిమాలు అంటే అభిమానం. తానా పత్రిక, తెలుగు నాడి పత్రికలకు, మూడు తానా సమావేశపు సావెనీర్లకు, రెండు దశాబ్దాలు కథాసంపుటానికి సంపాదకత్వం వహించారు. ఉత్తర అమెరికా తెలుగు సంఘం (తానా), ఫౌండేషన్ ఫర్ డెమోక్రాటిక్ రిఫారంస్ ఇన్ ఇండియా (ఎఫ్.డి.ఆర్.ఐ.), మరికొన్ని సంస్థలలోనూ, కొన్ని తెలుగు ఇంటర్నెట్ వేదికలలోనూ ఉత్సాహంగా పాల్గొంటుంటారు; చాలాకాలంగా తానా ప్రచురణల కమిటీ అధ్యక్షులు. తానా పాలక మండలి (Board of Directors) అధ్యక్షులుగా ఇటీవలే ఏకగ్రీవంగా ఎన్నిక అయ్యారు. పుస్తకం.నెట్‌లో జంపాల గారి ఇతర రచనలు ఇక్కడ చదవవచ్చు.

nostalgic with Ananda Shankar...

నాన్నకు వాద్య సంగీతం అంటే మహా ఇష్టం. మా చిన్నప్పుడూ నాన్న ఇంట్లో ఉంటే ఏదో ఒక వాద్య సంగీతం వినబడుతూ ఉండేది. సంతూర్, సితార్, వీణ, ఫ్లూట్ మొదలైనవి కాకుండా Accordion, Electric guitar, Acoustic guitar, Piano, Saxophone, Trumpet మొదలైన పాశ్చాత్య వాయిద్యాల తాలుకు కేసెట్లు కూడా కొనేవారు. అలా మాకు నాన్నవల్ల రకరకాల సంగీత వాయిద్యాలు, పాశ్చాత్య సంగీతం పట్ల కూడా ఆసక్తి పెరిగింది.

మేం చిన్నప్పుడు బాగా విన్న కేసేట్లలో ఆనందా శంకర్ వి కొన్ని. బెంగాలీ సంగీతకారుడైన ఆనందా శంకర్(1942 - 1999) ప్రఖ్యాత సితార్ వాద్యకారుడైన పండిట్ రవిశంకర్ బంధువు. భారతీయ, పాశ్చాత్య సంగీత వాయిద్యాల కలయికలతో చేసిన "Fusion music" ఆనందా శంకర్ ప్రత్యేకత. Ananda Shankar And His Music, melodies from india, Enchanting India, Shubh- The Auspicious, I REMEMBER, Temptations మొదలైన ఆల్బంస్ జనాదరణ పొందాయి.


ఆనందా శంకర్ ట్యూన్స్ విన్నప్పుడలా నాకు చిన్నప్పుడు ఇంట్లో నాన్న ఆఫీసుకి తయారవుతూనో, ఏవో పనులు చేసుకుంటూనో వింటున్న రోజులు గుర్తుకు వస్తాయి. అంతేకాక, 1970s & '80s రోజుల్లో నాన్న రేడియోలో ప్రొడ్యూస్ చేసిన సంగీత ధారావహిక కార్యక్రమం " సంగీతప్రియ"లో ఓపెనింగ్ ట్యూన్ ఆనందా శంకర్ దే. "సంగీతప్రియ శ్రోతలకు మీ రామం నమస్కారం.." అనగానే "akbar's jewels" అనే ట్యూన్ వచ్చేసేది... దీనిలో 0.24 to 0.55 వరకు సంగీతప్రియ టైటిల్ మ్యూజిక్ !

మరికొన్ని ఆనందా శంకర్ ట్యూన్స్ :

The River:

"Dancing peacocks"

light my fire

namaskar:

ఆనందా శంకర్ ను గురించిన మరిన్ని వివరాలు ఇక్కడ:

http://en.wikipedia.org/wiki/Ananda_Shankar

The Artist - ఒక సృజనాత్మక ప్రయోగం

ఈ సినిమా ట్రైలర్


రెండు హాల్స్ లో రెండే షోలు, అవి కూడా టైమింగ్స్ సరిగ్గా లేని కారణంగా పదిహేను రోజులుగా వెళ్లాలనుకుంటన్నా ఓ సినిమా చూడటం కుదర్లేదు. ఈలోపూ అదృష్టవశాత్తు ఈ సినిమాకు ఐదు ఆస్కార్స్ వచ్చేసి మరో థియేటర్లో మరో షో వెయ్యటం మొదలెట్టాకా నిన్న ఆదివారం మాకు వెళ్లటం కుదిరింది. 2011 - 'Cannes International Film Festival' లో ప్రీమియర్ కాబడి, అప్పటి నుంచీ వరుసగా ఎన్నో అవార్డులను చేజిక్కించుకుంటున్న ఫ్రెంచ్ సినిమా "The Artist". ఇటీవలే ఉత్తమ చిత్రంగా ఆస్కార్ అవార్డ్ ను అందుకున్న ఈ చిత్రానికి మరో నాలుగు విభాగాల్లో కూడా ఆస్కార్ అవార్డులు లభించాయి. ( ఉత్తమ దర్శకుడు, ఉత్తమ నటుడు, సంగీతం, కాస్ట్యూమ్స్). కేవలం ఒక ప్రయోగాత్మక చిత్రంగా ఈ సినిమా తీసిన ఫ్రెంచ్ దర్శకుడు Michel Hazanavicius కు ఒక్కసారిగా యావత్ ప్రపంచం ప్రశంసల బంగారు కిరీటం పెట్టించిన సినిమా ఇది. ఈ black & white సినిమా నిజంగా ఒక పాత తరం సినిమాను చూస్తున్నామనే భ్రమను, మాటలు అవసరం లేకుండా దర్శకుడి భావాలను ప్రేక్షకుల మనసులకు అందించే ప్రయత్నంలోనూ నూరు శాతం సఫలం అయ్యిందనే చెప్పాలి.


ఇది పూర్తిగా దర్శకుడి చిత్రం. సినిమాలో డైలాగులు లేకున్నా జరుగుతున్న కథ సులువుగా ప్రేక్షకులకు అర్ధమయ్యే విధంగా సన్నివేశాలను రూపొందించారు. కాకపోతే మధ్య మధ్య కొన్ని ముఖ్యమైన డైలాగ్స్ స్లైడ్స్ లాగ(చార్లి చాప్లిన్ సినిమాల్లో లాగ) చూపెట్టారు. కొన్ని సన్నివేశాల్లో ఇవి అనవసరం అనిపించాయి కూడా. డైలాగులు లేవు కాబట్టి చిత్రం అంతా నటీనటుల హావభావలపై నడుస్తుంది. తెరపై ఎక్కువగా కనబడ్డ హీరో, హీరోయిన్లు ఇద్దరు కూడా అత్యుత్తమ నటన కనబరిచారు. జార్జ్ పాత్ర వేసిన ఫ్రెంచ్ నటుడు Jean Dujardin ఆస్కార్ నే కాక, 2011 ప్రీమియర్ తోటే Cannes Film Festival లో తన నటనకు గానూ Palme d'Or (Golden Palm) అవార్డ్ దక్కించుకున్నాడు. ప్రముఖ మూకీ చిత్ర హీరోగా, ఆ తర్వాత ఓటనిమి అంగీకరించలేని అహంకారాన్ని, అంతలోనే నిస్సహాయతనూ, పెప్పీ పై అభిమానాన్నీ, సాటి నటిగా ఆమెలోని ప్రతిభను మెచ్చుకునే నటుడిగా అతడు కనబరిచిన హావభావాలు బాగా ఆకట్టుకుంటాయి. పెప్పీగా నటించిన ఫ్రెంచ్ నటి "బెరెనిస్ బిజో" (ఈ సినిమా దర్శకుడి భార్య) కూడా ఉత్తమ అభినయాన్ని కనబరిచింది. డాన్సర్స్ లో ఒకతెగా అట్టడుగు స్థాయిలో ఉన్నప్పుడు కావల్సిన సహజత్వాన్ని, తరువాత ప్రముఖ నటి అయ్యాకా అవసరమైన హుందాతనాన్నీ రెండిటినీ సమపాళ్ళలో తన నటనలో చూపెట్టింది.

హాల్లో ఈ సినిమా మొదలవగానే నాకు మొట్టమొదట గుర్తుకొచ్చిన వ్యక్తి "సింగీతం శ్రీనివాసరావు". చెప్పదలుచుకున్న సందేశాన్ని వ్యక్తపరచటానికి భాష, మాటలు ఏదీ అవసరం లేదు... అనే ఉద్దేశంతో సృజనాత్మక ప్రయోగంగా "పుష్పక విమాన"మనే మూకీ చిత్రాన్ని పదిహేనేళ్ల క్రితమే తీసి, అదే 'Cannes International Film Festival' లో అందరి ప్రశంసలు పొందారు 'సింగీతం' గారు. ఇది colour లో తీసిన ఒక social satire. "The Artist" సినిమా పూర్తిగా నలుపు తెలుపుల్లో చిత్రీకరించిన ఒక నటుడి జీవితకథ.1927 లోని మూకీ చిత్రాల్లో నటించిన ఒక ప్రముఖ నటుడి నటజీవితం ఎలా, ఎన్ని మలుపులు తిరిగింది అన్నది ఈ చిత్ర కథాంశం. కేవలం ముఫ్ఫై ఐదు రోజుల్లో ఈ చిత్రాన్ని ఎలా తీసారో, ఏ ఏ విధానలను వాడారో ఈ వికీ లింక్ లో చదివి తెలుసుకోవచ్చు.


ఈ చిత్రం గురించి చెప్పుకునేప్పుడు దర్శక నటీనటులతో పాటూ తప్పక గుర్తుంచుకోవాల్సిన మరో వ్యక్తి సంగీత దర్శకుడు. డైలాగులు లేని ఈ సినిమాకు ప్రాణం సంగీతమే. ప్రతి సన్నివేశానికీ అనుగుణమైన, భావవ్యక్తీకరణకు అవసరమైన సంగీతాన్ని అందించటంలో ఫ్రెంచ్ స్వరకర్త Ludovic Bource సఫలీకృతుడయ్యడు.



1927 లోని మూకీ చిత్రాల్లో నటించిన ఒక ప్రముఖ నటుడి నటజీవితం ఎలా, ఎన్ని మలుపులు తిరిగింది అన్నది ఈ చిత్ర కథాంశం. కథాసమయం ఐదారేళ్ళు. జార్జ్ వేలెంటిన్ ఒక ప్రముఖ మూకీ చిత్ర నటుడు. డైలాగులు ఉండే మాట్లాడే సినిమాల నిర్మాణం మొదలవ్వగానే జార్జ్ వెలుగు తగ్గిపోతుంది. పంతంతో అతడు తన ఆస్తంతా పెట్టుబడిగా పెట్టి తీసిన సినిమా నష్టపోతుంది. ఆస్తిని, ఇంటిని, పేరుప్రతిష్ఠలనూ అన్నింటినీ పోగొట్టుకున్న అతనితో గొడవపడి అతని భార్య కూడా విడిపోతుంది. తన విలువైన సామానులను సైతం వేలం వేసుకుని అంత గొప్ప నటుడూ వీధినపడతాడు. అతనిని అభిమానించే 'పెప్పీ మిల్లర్' అనే ఒక సాధారణ డాన్సర్ అంచలంచలుగా ప్రముఖ నటి స్థాయికి ఎదుగుతుంది. మొదట్లో తనను ఆదరించిన జార్జ్ కు ఆమె ఏ విధంగా సహాయపడింది అనేది మిగిలిన కథ. కొంతవరకూ ఈ సినిమా గురుదత్ తీసిన "కాగజ్ కే ఫూల్" సినిమాను గుర్తుకు తెస్తుంది.

సినిమాలో నాకు అందరికన్న బాగా నచ్చినది హీరో పెంపుడు కుక్క. ఆత్మహత్యకు పాల్పడుతున్నప్పుడు తన యజమానిని రక్షించుకోవాలనే తపనతో పరిగెత్తుకువెళ్ళి వీధిలో కనబడ్డ పోలీసాఫీసరును తీసుకువచ్చే సీన్ కళ్ళ నీళ్ళు తెప్పించింది. మనుషులకు లేని విశ్వాసం, ప్రేమ పెంపుడు జంతువుల్లో ఉంటాయి. వాటికి మనిషి డబ్బుతో గానీ, పరపతితో గాని పనిలేదు అని ఈ సన్నివేశం చెప్తుంది. మరి కొన్ని సన్నివేశాల్లో.. ఈ పెంపుడు కుక్కతో కూడా ఎంత చక్కగా నటింపజేసాడీ దర్శకుడు అనిపించింది.


ఇక గుర్తుండిపోయే సన్నివేశాల గురించి చెప్పాలంటే,

* సినిమా మొదట్లో సెట్స్ లో తెర వెనుక ఉన్నదెవరో ఒకరికొకరికి తెలీకుండా హీరోహీరోయిన్లు చేసే టాప్ డాన్స్ సీన్ చాలా నచ్చింది నాకు.

* తర్వాత జర్జ్ కోట్ లో చెయ్యిపెట్టి పెప్పీ చేసిన అభినయం,

* "నువ్వు గొప్ప నటివి అవ్వాలంటే అందరికన్న విభిన్నమైనదేదైనా నీలో ఉండాలి.." అంటూ ఆమె పై పెదవిపై ఒక బ్యూటీ స్పాట్ పెట్టే దృశ్యం,

* పెప్పీ గొప్ప నటిగా మారే విధానాన్ని టైటిల్స్ ద్వారా చూపెట్టడం (చివరిలో ఉండే పేరు నెమ్మది నెమ్మదిగా మైన్ టైటిల్స్ లోకి మారినట్లుగా చూపెట్టడం)

*  నలుగురైదుగురు మాత్రమే ఉన్న హాల్లో  తాను కూర్చుని ఫ్లాప్ అయిన జార్జ్ తీసిన సినిమాను చూసి పెప్పీ కంటతడిపెట్టే సన్నివేశం,

* పెంపుడు కుక్క జార్జ్ ని రక్షించటం

* తాను వేలం వేసిన తన వస్తువులను పెప్పీ ఇంట్లో జార్జ్ చూసే సన్నివేశం

* బజార్లో షాపులో సేల్ కు ఉన్న కోటును బయట నుంచుని అద్దంలోంచి చూసుకునే దృశ్యం

* చివర్లో ఇద్దరు కలిసి టాప్ డాన్స్ చేసే సన్నివేశం

ఈ చివరి దృశ్యంలో నిజంగా వాళ్ళిద్దరి కళ్ళలో ఉన్న ఆనందం మన కళ్ళలో,మనసులో కూడా నిలిచిపోతుంది. అది ఇద్దరు నటులు తమ గెలుపును చూసుకునే ఆనందం.



అద్బుతమైన సినిమా అనను కానీ సినిమా అమ్టే ఇష్టం ఉన్నవారంతా చూసి తీరాల్సిన చాలా మంచి సినిమా ఇది. ఇటువంటి మంచి సినిమాలను మల్టిప్లెక్సులకు, ఒకటి రెండు షో లకూ పరిమితం చేయటం మంచి సినిమాలకు సామాన్య ప్రేక్షకుడికి దూరం చేయటమే అవుతుంది !

'Love ఫెయిల్యూర్' బావుంది

ఆనందం... నిన్నంతా..! డబ్బింగ్ సినిమాల హవా ఎక్కువగా ఉన్న సమయంలో, మొత్తానికి ఒక స్ట్రైట్ తెలుగు సినిమా, "తారలు" కాని నటులతో, కొత్తదనంతో ముందుకొచ్చిందని. వచ్చి ఆకట్టుకుందని.

కొత్త దర్శకుడైన "బాలాజీ మోహన్" మొదటి ప్రయత్నంతోనే విజయాన్ని సాధించాడు. " Kadhalil Sodhapuvadhu Eppadi”  పేరుతో అతను తీసిన ఒక తమిళ లఘు చిత్రం చూసి, ఇదే సినిమాని తెలుగు,తమిళ భాషల్లో వెండితెరపైకి ఎక్కించమని సిధ్ధార్ధ ప్రోత్సాహించటంతో ఈ సినిమా తయారయిందని ఎక్కడో చదివాను. మొదటి భాగం చూస్తూంటే ఈ సినిమా లక్ష్యం "విద్యార్ధులు" మాత్రమేనేమో. ఈమధ్యన వస్తున్న అన్ని సినిమాల్లాగా ఈ సినిమా రెండవభాగం కూడా బోర్ కొడుతుందేమో అని భయపడ్డాను. కానీ మామూలుగా అనిపించిన మొదటి భాగం కన్నా, విరామం తర్వాత సినిమా అప్పుడే అయిపోయిందా అనుకునేంత ఆసక్తికరంగా, ఉత్సాహవంతంగా గడిచిపోయింది. నాకు బాగా నచ్చినది ఈ రెండవ భాగమే.

ఇద్దరు కాలేజీ విద్యార్ధులు, వారి మధ్యన ప్రేమ. చాలా మాములు పాత కథాంశం. కానీ ఇద్దరి ప్రేమికులు విడిపోవటం దగ్గర నుంచీ మొదలై, మళ్ళీ చివరికి వారు కలిసేదాకా ఏo జరిగింది అన్నది వైవిధ్యంగా చిత్రికరించాడు దర్శకుడు. కథనంలో కొత్తదనం ఆకట్టుకుంది. విద్యార్ధి దశలో వారిలో ఉండే అపోహలు, కలలు, వెర్రి వ్యామోహాలు, స్నేహితుల తప్పుడు సలహాలు, పర్యవసానాలు, అపార్ధాలు మొదలైనవన్నీ చాలా చక్కగా చూపించారు సినిమాలో. అన్ని సినిమాల్లో ఒకే రకమైన హాస్యాన్ని, హాస్యనటుల్నీ చూసీ చూసీ విసుగెత్తిన నాకు కామెడి ట్రాక్ విడిగా పెట్టకుండా కథలోనే అంతర్లీనంగా హాస్యం చొప్పించటం నచ్చింది.

నటినటులందరూ బాగా చేసారు. సిద్ధార్థ నటనకు వంక పెట్టలేం కానీ అతని మొహంలో మునుపటి తాజాదనం లేదు. కృష్ణ అయినా, శోభన్ బాబు అయినా మరెవరయినా వయసుపెరిగి, శారీరకమార్పులు వచ్చినా మన మునుపటి హీరోల మొహాలు చాలా ఆకర్షణీయంగా ఉండేవి. ఇప్పటి హీరోలయినా, హీరోయిన్లయినా పది సినిమాలు అవ్వగానే మొహాల్లో మార్పు కొట్టొచ్చినట్లు కనబడుతోంది. ఇది ఎందువల్లో తెలీదు కానీ ఈ ముఖం లోని మార్పు వారి నటనను కప్పేస్తుంది. కేరళ సుందరి "అమలాపాల్" మాత్రం చక్కని నటనతో ఆకట్టుకుంది. చూడటానికి బాలీవుడ్ నటి "Deepika Padukone" చెల్లెలేమో అనేలా ఉంది. ముఖ్యంగా కళ్ళు ఆకర్షణీయంగా ఉన్నాయి. అమాయకమైన మొహం అదనపు ఆకర్షణ. ముందు ముందు ఎలా ఉంటుందో కానీ ప్రస్తుతానికి వృధ్ధిలోకి వచ్చేలాగే కనబడింది. మధ్యతరగతి అమ్మాయిగా చూపించటానికి అతిగా అలంకరణలు లేకుండా, మొత్తం సినిమాలో జుట్టు కూడా విరబొయ్యకుండా "జడ"తోనే చూపించటం నాకు బాగా నచ్చింది. అది కూడా నాకు బాగా ఇష్టమైన ఫ్రెంచ్ ప్లేట్ తో !

హీరోయిన్ తల్లిగా టివీ ఆర్టిస్ట్ సురేఖ బాగా నటించినా, ఇంత చిన్న వయసులో తల్లి పాత్రలు పోషించాల్సిన అవసరమేమిటీ అనిపించింది. ఒక పాత్రలో ఫిక్స్ ఐతే ఇక అదే మూసలో పడేస్తారు కదా వెండితెర మీద. అందుకని. సురేష్ ను కూడా తండ్రి పాత్రలో నేను చూట్టం ఇదే మొదటిసారి. (ఇంతకు ముందు ఎక్కడైనా వేసాడేమో తెలీదు మరి) సన్నగా, ఆకర్షణీయంగా ఉండే అతడిలో వయసు తెచ్చిన మార్పులు చూడాటానికి కాస్త ఇబ్బందే అయ్యింది. ఎల్లకాలం మనుషులు ఒకేలా ఉండరు కదా..! కానీ హీరోయిన్ తల్లిదండ్రులుగా వీరిద్దరి మధ్య నడిచే కథను చాలా విలక్షణంగా చూపెట్టారు. ఒక సందర్భంలో సురేష్ కూతురుతో చెప్పే "ఫర్ ఈచ్ అదర్ అని ఉండరు. నచ్చిన మనిషికి అనుగుణంగా మనం మారటం, మనకు అనుకూలంగా వాళ్లు మారటం... ఇలా ఒకరికోసం ఒకరు మారటమే మేడ్ ఫర్ ఈచ్ అదర్ " అని చెప్తాడు.( సరిగ్గా ఇవే మాటలు కాదు కానీ ఇదే అర్ధం). ఈ డైలాగ్ ఈ సినిమా ఇచ్చే మెసేజ్ అనిపించింది. ఇలాంటిదే "మిస్టర్ ఫర్ఫెక్ట్"  సినిమాలో కూడా ఒక డైలాగ్ ఉంది "ప్రేమంటే ఇద్దరు కలిసి కూర్చుని మంచి కాఫీ తాగటం కాదు... ఇద్దరు కలిసి ఒక మంచి కాఫీ తయారు చేసుకోవటం" అని.

సిధ్ధార్థ తల్లిదండ్రులు, వారి పాత్రల్ని చిత్రించిన విధానం బాగున్నాయి. తల్లిదండ్రుల మధ్యన ప్రేమాభిమానాలు, ద్వేషాలు-కొట్లాటలు పిల్లల వ్యక్తిత్వాలను ఎలా ప్రభావితం చేస్తాయి? అన్నది హీరో హీరోయిన్ పాత్రల ద్వారా చూపించారు. తల్లిదండ్రులు విడిపోవాలనుకున్నా, కలవాలనుకున్నా పిల్లల భావాలను కూడా దృష్టిలో ఉంచుకోవాలి అని చెప్పిన తీరు బావుంది. తల్లి తమ విడాకుల ప్రసక్తి తెచ్చినప్పుడు పార్వతి(హీరోయిన్) చెప్పిన డైలగులు అందుకు నిదర్శనం. హీరో ఫ్రెండ్స్ తో పాటూ యానాం వెళ్లినప్పుడు, అక్కడ ఓ స్నేహితుడు పెళ్లాడబోయే అమ్మాయి పాత్ర బాగుంది. సొంతమో కాదో కానీ ఆ అమ్మాయి వాయిస్ భలే ఉంది.

తమన్ సంగీతం బానే ఉంది. తెలుగు కన్నా తమిళ్ పాటలు బాగున్నాయని హాల్లో కురాళ్ళు అనుకుంటున్నారు. సినిమాలో హీరో సిధ్ధార్థ రెండు పాటలు కూడా పాడాడు. నాకు మాత్రం కార్తీక్ పాడిన "ఇంతెజారే..." పాట చాలా నచ్చేసింది. కార్తీక్ తన పాటతో మళ్ళీ మాయ చేసేసాడు !! శ్రీమణి రాసిన సాహిత్యం కూడా బావుంది.

వాల్ పోస్టర్ మీద డల్ గా కూర్చున్న సిధ్ధార్ధ ను చూసి, ఏడుపు సినిమానేమో అనుకున్నా. ఈ సినిమాకి "Love ఫెయిల్యూర్ - ఇది tragedy కాదు" అని టాగ్ లైన్ పెట్టల్సిందేమో...:)) మొత్తం మీద ఒక బరువైన కథాంశాన్ని తేలికైన పధ్ధతిలో, సంతోషకరమైన ముగింపుతో నడిపించిన తీరు ప్రశంసనీయం. కొత్త దర్శకుడికే ఈ సక్సెస్ క్రెడిట్ దక్కుతుంది.

"గాయం(1993)" పాటలు

ఇందాకా టివీ లో "గాయం(1993) " సినిమా వస్తూంటే కాసేపు చూసాను. అప్పట్లో ఇలాంటి సినిమాలు రామ్ గోపాల్ వర్మ పై నమ్మకాలు పెంచాయి. సిరివెన్నెల రాసిన "నిగ్గదీసి అడుగు" పాట ఇన్నాళ్ల (nealrly 20years) తర్వాత మళ్ళీ వింటుంటే ఇన్నేళ్ల తరువాత కూడా ఎంత సమకాలీనంగా ఉందో ...! సమాజంలో లేశమాత్రమైనా మార్పు రాకపోగా మరింత దిగజారినట్లు కనబడటం ఆశ్చర్యం కలిగించింది. మళ్ళీ ఇలాంటి పాటను రాయమంటే ఇప్పుడు ఎటువంటి పదునైన పదాలను వాడతారో సిరివెన్నెల.. అనిపించింది. ఆమధ్యన ఓ కార్యక్రమంలో 'దర్శకుడు త్రివిక్రమ్' చెప్పినట్లు సీతారామ శాస్త్రిగారి వంటి సమర్ధులైన కవులంతా సినీగీత తచయితలు అయిపోవటం వల్ల సాహితీలోకం గొప్ప కవులను నిజంగా కోల్పోయిందే...అని బాధ కలిగింది కూడా !

ఓసారి "నిగ్గదీసి అడుగు" పాట సాహిత్యాన్ని చూస్తూ పాట వినేస్తారా... మన "బాలు" గాత్రం కాబట్టే ఈ పాటకు ఇంత గాంభీర్యం, హుందాతనం వచ్చాయి అనటం నిస్సందేహం..!!




సాహిత్య0:

నిగ్గదీసి అడుగు ఈ సిగ్గులేని జనాన్ని
అగ్గి తోటి కడుగు ఈ సమాజ జీవచ్ఛవన్ని
మారదు లోకం మారదు కాలం
దేవుదు దిగిరానీ ఎవ్వరు ఏమైపోనీ
మారదు లోకం మారదు కాలం

గాలివాటు గమనానికి కాలిబాట దేనికి
గొర్రె దాటు మందకి నీ జ్ఞనబోధ దేనికి
ఏ చరిత్ర నేర్చుకుంది పచ్చని పాఠం
ఏ క్షణాన మార్చుకుంది చిచ్చుల మార్గం
రామబాణమార్పిందా రావణ కాష్టం
కృష్ణగీత ఆపిందా నిత్య కురుక్షేత్రం
((నిగ్గదీసి))

పాత రాతి గుహలు పాలరాతి గృహాలైనా..
అడవి నీతి మారిందా ఎన్ని యుగాలైనా
వేట అదే వేటు అదే నాటి కధే అంతా..
నట్టడవులు నడివీధికి నడిచొస్తే వింతా..
బలవంతులె బ్రతకాలని సూక్తి మరవకుండా
శతాబ్దాలు చదవలేదా ఈ అరణ్యకాండా
((నిగ్గదీసి))

** ** ** **

"గాయం" సినిమాలో నాకు చాలా ఇష్టమైన మరో పాట "అలుపన్నది ఉందా".రామ్ గోపాల్ వర్మ తీసిన అన్ని సినిమాల్లో తప్పనిసరైన సముద్రతీరాల్లో తీసిన పాటలన్నీ ఆదరించబడినవే ! చిత్ర పాడిన తీరు, "శ్రీ" సమకూర్చిన సంగీతం, చిత్రికరణ మూడూ అపురూపమైనవే. (శ్రీ స్వరపరిచిన మరో రెండు మంచి పాటల గురించి "ఇక్కడ"). ఉన్నతమైన బాణీలను అందించగల సామర్ధ్యం ఉన్న "శ్రీ" మరిన్ని తెలుగుపాటలు చేసుంటే బావుండేది అని అతని పాటలు విన్న ప్రతిసారి అనుకుంటాను.



పాట: అలుపన్నది ఉందా
సాహిత్యం: సిరివెన్నెల
సంగీతం: శ్రీ
గాయని: చిత్ర



సాహిత్యం:


అలుపన్నది ఉందా ఎగిరే అలకు ఎదలోని లయకు
అదుపన్నది ఉందా కలిగే కలకు కరిగే వరకూ
మెలికలు తిరిగే నది నడకలకూ
మరిమరి ఉరికే మది తలపులకూ ((అలుపన్నది))


నా కోసమే చినుకై కరిగి ఆకశమే దిగదా ఇలకు
నా సేవకే సిరులే చిలికి దాసోహమే అనదా వెలుగు
ఆరారు కాలాల అందాలు బహుమతికావా నా ఊహలకు
కలలను తేవా నా కన్నులకూ...
ల..ల..లల..లలలలల లాలా...


నీ చూపులే తడిపే వరకూ ఏమైనదో నాలో వయసు
నీ ఊపిరే తగిలే వరకు ఎటు ఉన్నదో మెరిసే సొగసు
ఏడేడు లోకాల ద్వారాలు తలుపులు తెరిచే తరుణం కొరకు
ఎదురుగ నడిచే తొలి ఆశలకు
ల..ల..లల..లలలలల లాలా...
ఊ...ఊ...


*** *** ***

ఈ సినిమాలో మిగిలిన పాటలు కూడా బావుంటాయి. వాటి లింక్స్ ఇక్కడ:


* నైజాం పోరి నజ్దీకు జేరి

* చెలి మీద చిటికెడు దయ రాదా

* సురాజ్యమవలేని స్వరాజ్యమెందుకని

Bheem మాయ చేసాడే !!

ఐదేళ్ళ వచ్చేదాకా మా అమ్మాయిని టివీ జోలికి వెళ్లకుండా కాపాడుకున్నా. రెండేళ్ల క్రితం మాత్రం మా తమ్ముడి పెళ్ళికి వచ్చిన బంధువుల పిల్లలు దానికి "పోగో టివి, కార్టూన్ నెట్వర్క్ " చూపెట్టారు. అప్పటి నుంచీ మొదలైంది పోగో టివి మా ఇంట్లో కూడా. కాకపోతే అదృష్టవశాత్తు మా అమ్మాయికి నచ్చినవి రెండే రెండు కార్టూన్ సిరీస్ లు. వేరే ఏమీ చూడదు. కృష్ణ, ఛోటా భీమ్. మాఇంట్లో రోజూ "ఛోటా  భీమ్ " జపమే. కొత్తవైనా, వేసినవే వేసినవే వేసినా, ఎలాగున్నా సరే "ఛోటా భీమ్" సీరియల్ చూడాల్సిందే. టివీలోనే కాక ఈ "భీమ్" కి ఒక అఫీషియల్ వెబ్బ్సైట్ కూడా. అందులో గేమ్స్ , వీడియోలూ గట్రా ! ఇవాళ "ఛోటా భీమ్" తెలియని స్కూల్ పిల్లలు... ఆ భీమ్ పుస్తకాలూ, వీడియోలు కొనిపెట్టమని అమ్మానాన్నల్ని విసిగించని పిల్లలూ ఉండరంటే నమ్మకతప్పదు మరి..:) అంతగా మాయ చేసేసాడు ఛోటా భీమ్ !!


పోగో వెబ్సైట్లోని వివరాల్లోకి వెళ్తే, రెండువేల సంవత్సరాల క్రితం "ఢోలక్ పూర్" అనే పల్లెటూళ్ళో జరిగిన తొమ్మిదేళ్ల "భీమ్" అనే శక్తివంతుడైన కుర్రాడి కథ ఈ సీరియల్ అని చెప్తాడు. చుట్కీ, రాజూ, జగ్గు అనే కోతి, ఆ ఊరి రాజుగారి కూతురు ఇందుమతి వీళ్లంతా భీమ్ కి స్నేహితులు. ఆ ఊరిలోవారికి గానీ, ఎవరికైనా గానీ ఆపద వస్తే భీమ్ తక్షణం సహాయపడతాడు. భీమ్ విప్పలేని చిక్కుముడి ఉండదు, తప్పించుకోలేని ఆపద ఉండదు, ఓడించలేని శత్రువు ఉండడు. భీమ్ తినని లడ్డూ కూడా ఉండదు. అతనికి అత్యంత ఇష్టమైన లడ్డూ తినగానే అమితమైన శక్తి వచ్చేసి శత్రువుని చితగ్గొట్టేస్తుంటాడు భీమ్. అబ్బా..అలా తినగానే వెంఠనే బలం వచ్చేసే మందేదైనా ఉండకూడదు అన్ని పనులు చకచకలా చేసేసుకోవటానికీ అనుకుంటూ ఉంటాను నేను. తెలివి, చమత్కారం, బుధ్ధిబలం, కండబలం అన్నీ నిండుగా ఉన్న ఈ తొమ్మిదేళ్ళ కుర్రాడిని ప్రేమించకుండా నేను కూడా ఉండలేను !

ఇంతేకాక "కృష్ణ" సీరియల్లోంచి బుల్లి కృష్ణుడిని తీసుకువచ్చి, ఛోటా భీమ్ కి మిత్రుడిని చేసేసారు. ఇక ఇద్దరు కలిసి మరిన్ని విజయాలను చూస్తుంటారు. ముద్దొచ్చే బుల్లి కృష్ణుడిని, భీమ్ నీ ఒకే చోట చూడటం కూడా నయనానందమే. ఈ చోటా భీమ్ కి వాయిస్ ఇచ్చే కుర్రాడు ఎవరో గాని నాకు భలే నచ్చేస్తుంది ఆ గొంతు. స్వచ్చమైన మంచి హిందీ పలుకుతాడు అతను. కొన్ని సీరియల్స్ లో మరో వాయిస్ కూడా వాడుతుంటారు. ఇది కొద్దిగా వయసు పెద్ద ఉన్న కుర్రాడి వాయిస్. ఇతని కన్నా రెగులర్ గా డబ్బింగ్ చెప్పే వాయిస్ నాకు బాగా ఇష్టం. ఈ సీరియల్ డైరెక్టర్ కూడా తెలుగువాడేనేమో..."రాజీవ్ చిలకలపూడి" అని వస్తుంది టైటిల్స్ లో. ఒకోసారి "రాజీవ్ చిలకా" అనీ వస్తుంది. "భీమ్ భీమ్ భీమ్..చోటా భీమ్..చోటా భీమ్" అని వచ్చే టైటిల్ సాంగ్ కూడా నాకు భలే ఇష్టం.





ఈ యేనిమేషన్ విషయంలో నాకు ఒక చిన్న అసంతృప్తి.. ఎన్నో ఏళ్ల క్రితం పల్లెటూరు, ఓ రాజుగారూ అని చూపిస్తూ అందులో మళ్ళీ ఇంగ్లీషు ఎందుకు వాడతారో అర్ధం కాదు. క్రికెట్ అనీ, కాంపటీషన్ అనీ చాలా పదాలు వాడుతుంటారు. బహుశా పిల్లలు కథలతో బాగా కో-రిలేట్ అవ్వటానికే అయినా ఇంగ్లీషు వాడకుండా ఉంటే బాగుండేది కదా అనుకుంటూ ఉంటాను. కానీ ఏవో విదేశీ సీరియల్స్ డబ్బింగ్ చేసేసి చూపెట్టేయకుండా యావత్ దేశంలో పిల్లలూ ఇష్టపడే విధంగా ఒక గుర్తుండిపోయే పాత్రను సృష్టించిన వారు నిజంగా ప్రశంసాపాత్రులు. చోటా భీమ్ చూసే మా అమ్మాయి హిందీ నేర్చుకుంది అంటే అతిశయోక్తి కాదు. అంత మంచి శుధ్ధమైన హిందీ వాడతారు ఆ సీరియల్లో. నాతోనూ, వాళ్ల నాన్నతో కూడా హిందీలో మాట్లాడేంత భాష దానికి ఛోటా భీమ్ నేర్పినదే. అంతే కాదు.. గులాబ్ జామ్ తప్ప మరో స్వీట్ ఏదీ తినని మా అమ్మాయి భీమ్ ను చూసి " భీమ్ లడ్డూ" కావాలని అడిగి తెప్పించుకుని మరీ తింటోందంటే భీమ్ మాయే కదా మరి !!

Salaam Bombay(1988) - Theme music

ప్రఖ్యాత వయోలిన్ విద్వాంసుడు, స్వరకర్త అయిన శ్రీ ఎల్.సుబ్రహ్మణ్యం సంగీతం సమకూర్చిన ఓ సినిమా Salaam Bombay (1988) . 'మీరా నాయిర్' ఈ చిత్రానికి దర్శకురాలు. బొంబాయి లోని వీధిపిల్లల జీవితాలపై తీసిన ఈ సినిమా జాతీయపురస్కారాన్నీ, మరెన్నో ఇతర అవార్డు లనూ దక్కించుకుంది. అమ్మ సినిమా చూసి వచ్చాకా చెప్పిన కథ విన్నాకా.. కథలోని దు:ఖం నాకా సినిమా చూడాలనే ఆసక్తిని తుడిచేసింది. ఇప్పటిదాకా నేనీ సినిమా చూడలేదు..! ఇంతకీ ఈ సినిమా soundtrack కేసెట్ మా ఇంట్లో ఉండేది. భారతీయ, పాశ్చాత్య సంగీతాలని కలగలిపి చేసిన fusion music అది. చాలా అద్భుతంగా ఉండే ఈ చిత్ర సంగీతం ద్వారానే నాకు ఎల్.సుబ్రహ్మణ్యం పరిచయం.


ఎన్నో వందల సార్లు ఈ కేసెట్ పెట్టుకుని నేనూ, మా తమ్ముడూ వింటూ ఉండేవాళ్లం. ఈ ట్యూన్స్ అన్నీ కూడా మా ఇద్దరికీ నోటితో పాడుకుంటూ పనులు చేసుకునేంత బట్టీ. అన్నింటిలోకీ ఈ సినిమా theme music చాలా చాలా బావుంటుంది.' టట్టట్టటాం... టట్టట్టటాం...టట్టట్ట టావ్ టావ్... '  అని పాడేసుకుంటూ ఉండేవాళ్ళం మేము..:)


క్రింద ఇచ్చిన యూట్యూబ్ లింక్ లో ఈ theme music వినవచ్చు:




సినిమా లోని మిగతా ట్యూన్స్ ఇక్కడ వినవచ్చు:

http://www.allmusic.com/album/salaam-bombay-r128332

కీసరగుట్ట

కీసరగుట్ట గుడి గోపురం

బయట నుంచి గుడి

 మొన్న కార్తీక మాసంలో ఓ రోజు " కీసరగుట్ట " వెళ్లాం. హైదరబాద్ సిటీకి సుమారు ముఫ్ఫై,నలభై కిలోమీటర్లు దూరంలో ఉంది కీసరగుట్ట. బస్సుల ఫ్రీక్వెన్సీ కూడా బాగానే ఉంటుంది. పొద్దుటే బయల్దేరి సాయంత్రానికి తిరిగి వచ్చేయచ్చు. మేము వెళ్లినప్పుడు జనం ఉన్నా, టికెట్ రేట్లను బట్టి నాలుగైదు క్యూ ల విభజన ఉండటం వల్ల దర్శనం తొందరగా జరిగింది మాకు. కొత్తరంగులతో అందంగా ఉంది గుడి. ఈమధ్యనే బాగుచేయించారుట. గుడిలో రాముడిచే ప్రతిష్ఠించబడిన "రామలింగేశ్వరస్వామి" దర్శనం చేసుకున్నాం. కార్తీకమాసం కావటంతో అందరూ ఒక చోట దీపాలుపెడుతుంటే, నాతో పట్టుకెళ్ళిన ఆవునెయ్యి,ప్రమిదలతో నేను కూడా దీపాలు వెలిగించాను. గుడి చుట్టూఆ చూస్తూంటే కొండ అంతా అక్కడక్కడ నేలలో పాతుకుపోయినట్లు, చెల్లాచెదురుగా కనబడ్డ బోలెడు శివలింగాలు ఆశ్చర్యం కలిగించాయి. అవేమిటని అడిగితే కీసరగుట్ట గుడికి సంబంధించిన ఓ చిన్న కథ చెప్పారు అక్కడివాళ్ళు ...

గర్భగుడిలోకి వెళ్ళే దారి

ఆ కొండపై శివలింగాన్ని ప్రతిష్ఠించదలచిన శ్రీరాముడు హనుమంతుడిని కాశీ నుంచి శివలింగాలను తెమ్మని పంపాడుట. సమయం మించిపోతున్నా హనుమంతుడు రానందువల్ల శ్రీరాముడు కోసమని శివుడే స్వయంగా ఒక శివలింగాన్ని ఇస్తే, రాముడు ఆ శివలింగాన్ని సరైన ముహుర్తానికి ప్రతిష్ఠించాడుట. ఆ తర్వాత శివలింగాలతో వచ్చిన హనుమంతుడు, తాను తెచ్చిన శివలింగాలు ఉపయోగపడలేదనే కోపంతో వాటిని తన తోకతో విసిరివేసాడుట. అవి కొండంతా చెల్లాచెదురుగా పడి అలా ఉండిపోయాయిట. అయితే రాముడు హనుమంతుడి కోపం చల్లార్చటానికి గుడి ముందర హనుమంతుడికి కూడా పుజలు జరిగేలా విగ్రహన్ని ఏర్పాటు చేసి, ఆ కొండకు "కేసరిగుట్ట" అని హనుమంతుడి పేరుని పెట్టాడుట. ఆ కేసరిగుట్ట పేరు రాను రాను కీసరగుట్ట అయ్యిందట.

గుడిబయట ఉన్న పేద్ద ఆంజనేయ విగ్రహం

ఆంజనేయ విగ్రహం

చుట్టుపక్కల ఉన్న శివలింగాల్లో పెద్దది..

హనుమవిగ్రహం వద్ద ఉన్న శివలింగం

చెల్లాచెదురుగా అక్కడక్కడా కనబడ్డ శివలింగాలు

గుడి చూసి క్రిందకు రాగానే మాకు కార్తీకమాస వనభోజనాలు సందడితో కిటకిటలాడిపోతున్న పార్క్ కనబడింది. మేము లోపలికి వెళ్ళి  ఓ చోట కూచుని పైన కొండపై కొన్న పులిహోర,లడ్డూ ప్రసాదాలు తినేసి మేమూ వనభోజనాలు కానిచ్చేసాం అని తృప్తిపడ్డాం. పెద్ద పెద్ద పొయ్యిలు కూడా పెట్టుకుని వంటలు కూడా వండుకుంటున్న కొన్ని గుంపులను చూస్తే చిన్నప్పుడెప్పుడో ఓసారి చాలామందితో కలిసివెళ్ళిన వనభోజనాలు గుర్తుకు వచ్చాయి. మా పాప కూడా కాసేపు పార్కులో ఆడుకున్నాకా తిరిగి ప్రయాణమయ్యాము.

పార్క్ లో దర్శనమిచ్చిన శివపార్వతుల కుటుంబం

వారి ఎదురుగా నందీశ్వరుడు

పార్క్ లో సందడి

అయితే గుడి బయట భోజనానికి సరైన హోటల్ గానీ తిఫిన్ తినటానికి చిన్నపాటి టిఫినసెంటర్ గానీ లేవు. అందువల్ల మనతో పాటుగా ఏవైనా తినిబండారాలు పట్టుకెళ్లటమే మార్గం. పర్వదినాల్లోనూ, పండుగల్లోనూ కాకుండా ఏ ఆదివారమో సరదాగా, ప్రశాంతంగా గడిపిరావటానికి అనువైన ప్రదేశం ఇది.

Timepass movie !

ఏళ్ల తరువాత.. First day First show చూసా!! సాధారణంగా ఏ ప్రత్యేకతా లేనిదే సినిమాలకు వెళ్ళను నేను. అంటే...అవార్డ్ మూవీ అనో..మంచి డైరెక్టర్ అనో, హీరోహీరోయిన్ల కోసమో, పాటలు నచ్చాయనో...అన్నమాట. అలా కొన్ని మంచిసినిమాల కోసం ఎదురుచూసీ కూడా చూడటం కుదరని రోజులున్నాయి. అయితే ఒకోసారి కేవలం ఉల్లాసం కోసం, బిజీ రొటీన్ నుంచి బ్రేక్ కోసం ఏదన్న సినిమా చూడాలనిపిస్తుంది. అలా ఏ ఎదురుచూపూ లేకున్నా ఏదన్నా చూడాలి అనుకుంటూంటే ఇవాళ రిలీజయిన "Ek Main Aur Ekk Tu" సినిమా కనబడింది. మొత్తానికి చూసేసా ! ఇందులో నటీనటులు,దర్శకుడు ఎవరి పట్లా నాకు ఆసక్తి లేదు. గొప్ప సినిమా కాకపోయినా నా మూడ్ ని రిఫ్రెష్ చేసిందీ సినిమా. aimless timepass movie అన్నమాట.

ఏడుపులు,పెడబొబ్బలు, ఢిషుం ఢిషుంలూ, కక్షలు, ప్రతీకారాలూ లేకుండా సాదా సీదాగా రెండుగంటల కాలం కులాసాగా గడిచిపోయేలా చేసిందీ సినిమా. కథ గురించి పెద్దగా చెప్పేందుకు ఏమీ లేదు. మన తెలుగు "బొమ్మరిల్లు" సినీకథను కాస్త అటు ఇటు చేసారు. స్నేహం-ప్రేమ, స్నేహితులు ప్రేమికులు కాలేరు, ప్రేమికులు-స్నేహితులు ఒకటి కాదు అంటూ ప్రేక్షకులకు ప్రైవేటు చెప్పే సినిమాల నుంచి కూడా కాస్తంత కాన్సెప్ట్ తీసుకుని ఒక కిచిడీ కథను తయారు చేసారు. చివరికి ఏదో ఒక స్టేట్మెంట్ పై ఖరారుగా నిలబడి ఉంటే, కనీసం 'దర్శకుడు చెప్పదలుచుకున్న విషయం ఇది' అని క్లారిటీ ఉండేది. కథలో బలం లేకపోవటం వల్ల ఉన్న సన్నివేశాలనే సాగదీసి, చివరికి ఎటూ కాకుండా కథను గాలికి వదిలేసారు. దర్శకుడు చెప్పదలుచుకున్న సందేశం ఏమీ లేదు. కథాబలం ఉండుంటే తప్పకుండా గుర్తుంచుకోదగ్గ సినిమా అయిఉండేది. కొన్ని సన్నివేశాలు మాత్రం మనసుకు హత్తుకునేలా ఉన్నాయి.

రత్నా పాఠక్ షా(Naseeruddin Shah భార్య) లాంటి అనుభవజ్ఞురాలైన నటి ఇలాంటి చోద్యమైన పాత్ర వేసిందేమిటి అనిపించింది. ఈ పాత్ర కన్నా ఇంకా 'Jaane Tu Ya Jaane Na' సినిమాలో తల్లి పాత్ర సరదాగా బావుంది . డబ్బు పెట్టి చూసే ప్రేక్షకులకే తప్ప డబ్బు తీసుకుని నటించే నటులకు ఇలాంటి పట్టింపులు ఉండవేమో మరి ! కరీనా కపూర్ మొహం నాకు అస్సలు నచ్చకపోయినా ఆమె అభినయంలో వంక ఎప్పుడూ ఉండదు. ఇమ్రాన్ కూడా బాగా చేసాడు కానీ బలంలేని కథనంతో వీరిద్దరి నటనా వృధా అయినట్లు అనిపించింది నాకు. కరీనా ఇమ్రాన్ కన్నా పెద్దగా కనబడింది అనకుండా ఉండటానికీ ఆమె వయసులో కాస్త పెద్ద అని ఓ డైలాగ్ చెప్పించేసారు.

టైటిల్స్ లో వచ్చిన పాట బావుంది కానీ అది ఆడియోల్లో ఎక్కడా కనబడలేదు. బాలీవుడ్ లో కొత్తతరం గీతరచయితలూ, సంగీత దర్శకులు బలమైన స్థానాన్నే సంపాదించుకుంటున్నరనటానికి ఈ ఆడియో సక్సెస్సే సమధానం. 'అగ్నిపథ్' లో పాటలకు సాహిత్యాన్ని అందించిన "అమితాబ్ భట్టాచార్య" ఆ చిత్రానికి కూడా విలువైన సాహిత్యాన్ని అందించారు. అతని సాహిత్యానికి నేను అభిమానిని అయిపోయానేమో కూడా. "దేవ్ డి" తో జాతీయపురస్కారాన్ని అందుకున్న "అమిత్ త్రివేది" కూడా నిరుత్సాహపరచలేదు. "ఆహటే.." పాట మాత్రం నాకు విన్నప్పుడే బాగా నచ్చింది. కార్తీక్ చాలా బాగా పాడాడు కానీ శిల్పా రావు వాయిస్ మాత్రం పాటకు నప్పలేదు. వేరెవరితోనయినా పాడిస్తే బావుండేది.

రెండుగంటలు సమయం ఉండీ, లేక ఏమీ తోచక టైం పాస్ చెయ్యాలనిపిస్తే ఈ సినిమా చూడచ్చు.

కాలజాలం

ఒక ఇంట్లో మనుషులమే మనసారా.. తృప్తిగా మాట్లాడుకుని వారాలు,నెలలు అవుతున్న యాంత్రిక యుగం ఇది. పొద్దున్న లేస్తే రోజెలా గడుస్తోందో తెలియనంతగా ఉరుకులు పరుగులు. చేరాల్సిన గమ్యాలు.. చేరుకోలేని గమ్యాలు.. బదులు చెప్పాల్సిన జవాబులు.. ఇంకా ఎన్నో నిన్నల్లోనే మిగిలిపోతున్నాయి..! మనకి మనమే సమయం కేటాయించుకోలేక సతమతమయ్యే హడావుడి జీవితంలో ఇంక బంధువులను కలిసే అవకాశాలు వచ్చినా సమయాభావం వల్ల వాటిని చేజార్చుకోవాల్సి వచ్చేస్తోంది. మనమే కాక మన పిల్లలకూ బంధుత్వాల్లోని మాధుర్యాన్ని అందించలేని నిస్సహాయ స్థితి మనది. ఒకే ఊళ్ళో ఉన్నా, అభిమానాలూ, అప్యాయతలు ఉన్నా కూడా smsలతోనూ, ఫోన్ కాల్స్ తోను సరిపెట్టేసుకోవాల్సివస్తున్న కాలజాలం ఇది.


చిన్నప్పుడు అందరు బంధువుల ఆహ్వానాలకీ, పెళ్ళిళ్ళకీ తప్పకుండా ఎలా హాజరయ్యేవాళ్ళమా అని నాకే ఆశ్చర్యం వేస్తూ ఉంటుంది. ఆహ్వానాలనేమిటీ ప్రతి వేసవి సెలవుల్లోనూ పిన్నిలు,పెద్దమ్మలూ, మావయ్యలు ,బాబయ్యలు ఎందరి ఇళ్ళకు వెళ్ళేవాళ్లం... చల్లని వెన్నెల్లో ఆరుబయటో, డాబా మీదో అందరం కూచుని కబుర్లు చెప్పుకున్న మధురమైన క్షణాలు ఇప్పుడేవి..? పిల్లలందరం గంతులు వేస్తూ, ఆటలాడుతూ, ఉడికించుకుంటూ, అటు ఇటూ పరిగెడుతూనే పెద్దలందించే పెద్ద పెద్ద ఆవకాయ ముద్దలు గుటుక్కున మింగుతూ కేరింతలు కొట్టిన మన అపురూపమైన జ్ఞాపకాలను మన పిల్లలక్కూడా మనం ఇవ్వగలుగుతున్నామా..? ఊళ్ళోకి ఇద్దరుమావయ్యలు వచ్చరని తెలిసి మళ్ళి ఎప్పటికి కలుస్తామో.. అని ఉన్నపళంగా అరవైకిలోమీటర్లు హడావుడిగా పరుగులు పెట్టి..వాళ్లను కలిసి వచ్చాకా నాకు కలిగిన ప్రశ్నలు ఇవి.


మా నలుగురు మేనమామల్లో ఇప్పుడు ఉన్నది వారిద్దరే. అనుకోకూండా ఊళ్ళోకి వచ్చారు. అరడజనుమంది దాకా కజిన్స్ ఉన్నాం ఉళ్ళో. పెద్దవాళ్ళు ఎన్ని చోట్లకని తిరుగుతారు? అందుకని ఒకరి ఇంట్లో వాళ్ళు అక్కాచెల్లెళ్ళు,అన్నదమ్ములు కలిసారు. మేమూ వీలయినవాళ్ళం వెళ్ళాం. నేనయితే అందరినీ కలిసి రెండేళ్ళు అవుతోంది. మా అన్నయ్యను కూడా దాదాపు రెండు నెలలకు ఇవాళ చూశాను. వాడు ఆఫీసుకి వెళ్పోతూంటే..ఒక్క క్షణం. ఇంత యాంత్రికమైపోయిందే జీవితం అని కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరిగాయి !! పతి ఏడాదీ బంధువులందరం ఒక్కసారన్నాఎక్కడోఅక్కడ కలిసే రోజుల నుంచి.. అందరి పెళ్ళిళ్లకూ అందరం తప్పనిసరిగా ఒకచోట చేరే రోజుల నుంచీ.. ఒకే ఊళ్ళో ఉన్నా నెలలతరబడి బంధువులెవ్వరిని ఎవ్వరం కలవటానికి వీలులేని పరిస్థితికి చేరాం. ఒక్కొక్కరం ఒక్కో మూల.. పాతిక ముఫ్ఫై కిలోమీటర్ల దూరంలో ఎవరి సంసారసగరంలో వాళ్ళు ఈదులాడుకుంటుంటే  ఇంకేం కలుస్తాం?


రెండేళ్ళ తరువాత మావయ్యలనీ, అత్తల్నీ, పిన్ని,బాబయ్యా.. అందరిని చూస్తే ఆశ్చర్యం వేసింది. ఏమిటి ఇంతలో వీళ్ళింత పెద్దవారయిపోయారు? ఇలా వార్ధక్యపు చాయలు వచ్చేసాయి? అని. చిన్నప్పటి నుంచీ చూస్తున్నవాళ్లలో ఆ వయసు తెచ్చిన మార్పుని ఎందుకో మనసు అంగీకరించలేకపోతోంది. బహుశా అద్దం ముందర క్షణం నించుని మనలో వయసు తెస్తున్న మార్పుని పరిశీలించుకుంటే మనకి మనమే నచ్చమేమో ! కానీ ఈ మధ్యకాలంలో బంధువులను కలిసే చాలా అవకాశాలు మిస్సయ్యకా ఇవాళ అందరినీ చూస్తే ఎంతో ఆనందం కలిగింది. ఒక జంటతో స్టేషన్ దాకా వెళ్ళి రైలు ఎక్కించి తృప్తిగా ఇల్లు చేరాను. రక్త సంబంధంలోని తీపి ఇలాగే ఉంటుందేమో !!

పున్నమి చంద్రుడు...मॊरॆ सय्या...పాట

ఇవాళ మా ఇంటి దగ్గర పెట్టిన సంతకి వెళ్ళి కూరలు కొనుక్కుని వస్తున్నానా... చెవిలోని ఎఫ్.ఎంలో అదివరకు వినని ఒక పాట వినబడింది. "मॊरॆ सय्या..सय्या....मॊसॆ बॊलॆना...लाख जतन कर हारी..." అంటూ వస్తున్న ఆ పాట చాలా బావుంది... ఎదురుగా పున్నమి చంద్రుడు అందంగా కనిపిస్తున్నాడు.. చెవిలో ఈ పాట... కలిగిన అనిర్వచనమైన అనుభూతిని మాటల్లో చెప్పలేను... చంద్రుడ్ని చూస్తూ విన్నందుకో ఏమో ఆ పాట నాకు చాలా చాలా నచ్చేసింది.

ఇంటికి రాగానే నెట్లో వెతికితే ఈ లింక్ దొరికింది.
http://youtu.be/tptlZ8cOG4I
'hyderabad blues 2' చిత్రంలోని పాట అనీ, 'Biddu' స్వరపరిచినదనీ తెలిసింది. కానీ పాడినది 'Fuzon ' అని ఉంది. గాయకుడి వివరాలు లేవు..! 'Fuzon ' band name అయినా పాడినవాళ్ళ పేరు ఇస్తే బావుండేది.. ఎవరికన్నా గాయకుడి పేరు తెలిస్తే చెప్పగలరు...

ఆ పాట ఇదే....(నిషిగంధ గారు ఇచ్చిన లింక్ ఇది)

'కృష్ణావతారం(1982)' నుంచి "సిన్నారి నవ్వు.. సిట్టి తామర పువ్వు.."

పెద్దగా జనాదరణ పొందని బాపూ సినిమాల్లో ఒకటి 1982 లో తీసిన "కృష్ణావతారం". ఇందులో కృష్ణ, శ్రీదేవి ముఖ్య తారాగణం. ముళ్ళపూడి వెంకటరమణగారు డైలాగులూ, స్క్రీన్ ప్లే అందించారు. మామాఅల్లుళ్ళైన కంస-కృష్ణుల కథను సోషలైజ్ చేసి తీసిన సినిమా ఇది. ఈ సినిమా పాటల తాలూకూ గ్రామ్ఫోన్ రికార్డ్(LP record) ఉండేది మా ఇంట్లో. కారణమేమంటే ఈ సినిమాలో "సిన్నారి నవ్వు.." అనే పాటను నాన్నగారి రేడియో మిత్రులు శ్రీ ఇంద్రగంటి శ్రీకాంత శర్మ గారు రాసారు.

నాకు చాలా చాలా ఇష్టమైన తెలుగు పాటల్లో ఇదీ ఒకటి. ఈ పాట ఎన్నిసార్లు వినేదాన్నో ... ! కె.వి.మహాదేవన్ గారు అద్భుతంగా స్వరపరిచిన ఈ పాట మొత్తంలో వెనకాల వచ్చే "ఫ్లూట్ బిట్" నాకు చాలా ఇష్టం. ఎస్.పి.బాలసుబ్రహ్మణ్యం, ఎస్.పి.శైలజ కూడా ఈ పాటను చాలా బాగా పాడారు.
http://www.raaga.com/play/?id=193134

సాహిత్యం:
సిన్నారి నవ్వు.. సిట్టి తామర పువ్వు..
సెరువంత సీకటినీ సుక్కంత ఎలుగు
సుక్కంత ఎలుగేమో సూరీడు కావాల
సిన్నారి సిరునవ్వు బతుకంత పండాలా

పువ్వులో పువ్వుంది.. బంగారు తల్లీ
పువ్వునంటే ముళ్ళు పొంచిఉన్నాయి
మనసున్న మడిసొకడు ఈడనున్నడు
కీడు రాకుండాను తోడుండగలడూ...
సిన్నారి నవ్వు సిట్టి తామరపువ్వు...

ఓ కంట కన్నీరు ఉరికేను చూడు
ఓ కంట పన్నీరు కురిసేను నేడు
కన్నతల్లీ మనసు మురిపాలవెల్లీ
కళ్ళలో మెరిసేను అనురాగవల్లీ

ఒంటిమలినాలేవీ మనసంటవోయీ
ఒడిలోని పాపాయి వటపత్రసాయి..
హాయి హాయి హాయి ఆపదలూగాయీ(2)
సిలకల్లె కులికేవు మొలకపాపాయి
హాయి హాయి హాయి.. ఆపదలూగాయీ..(2)
సిలకల్లె కులికేవు మొలకపాపాయి
హాయి హాయి హాయి ఆపదలూగాయీ
సిలకల్లె కులికేవు మొలకపాపాయి

అత్తరూలేదురా పన్నీరు లేదు
ఉడుకునీరే సాలు మనకూ పదివేలు
సాంబ్రాణి పొగమాటు ఓ సందమామ
నీ అగులుచుక్కా సొగసు అద్దానికీసు
కన్నతల్లికీ కంటిపాపవే గానీ
కడమాళ్ళకే కంటి నలుసువయ్యావు

నేలపై పారాడు బాలకిట్టమ్మా
నెమలికన్నేదిరా నాకూ సూపమ్మా
నేలపై పారాడు బాలకిట్టమ్మా
నెమలికన్నేదీరా నాకూ సూపమ్మా...


ఈ సినిమాలో జనాదరణ పొందిన మరో పాట "మేలుకోరాదా కృష్ణా మేలుకోరాదా.. నలుగురి మేలుకోరే వాడా మమ్మేలుకోవేరా " ఎప్పుడూ రేడియోలో వస్తుండేది. ఇది నారాయణరెడ్డిగారు రాసినట్లున్నారు. ఈ చిత్రం లోని మిగిలిన పాటలు ఇక్కడ వినవచ్చు...
http://www.cineradham.com/newsongs/song.php?movieid=1614&moviename=Krishnavataram(1982)

ఒక గజల్ జ్ఞాపకం..

నేను 7th క్లాస్ లో ఉన్నప్పుడు అనుకుంటా మేము ఢిల్లీ వెళ్ళాము. అప్పుడు రైల్లో ఒక హిందీ పత్రిక మర్చిపోయారు ఎవరో. అందులో ప్రచురించిన ఒక కవిత నాకు చాలా నచ్చింది. అప్పటికి భాషపై పెద్దగా పట్టు కూడా లేదు.రచయిత పేరు ustad Qateel Shifayi అని ఉంది. ఇంటికి వచ్చాకా అర్ధం కాని పదాల అర్ధాలు వెతికి రాసుకుని, ఆ హిందీ పత్రికను జగ్రత్తగా చాలా ఏళ్ళు దాచుకున్నాను. తర్వాత (ఆ కవితను రచయిత పేరుతో సహా) డైరీలో రాసేసుకుని పత్రిక పడేసాను.

కాలేజీ రోజుల్లో ఒకసారి జగ్జీత్ సింగ్ లైవ్ షో ఒకటి టివీలో వస్తూంటే మొత్తం షో అంతా రికార్డ్ చేసుకున్నా. అందులో నేను చిన్నప్పుడు దాచుకున్న ఆ హిందీ కవిత గజల్ గా జగ్జీత్ సింగ్ పాడుతుండగా విని ఆశ్చర్యపోయాను... భలే సంబరపడిపోయాను. డైరీ వెతుక్కుని నే రాసుకున్న పాట సాహిత్యం అంతా అదేనని అర్ధమై సంబరపడిపోయాను.

తర్వాత మళ్ళీ కొన్నేళ్ళకు నేను బ్లాగ్లోకంలోకి వచ్చిన కొత్తల్లో ఒకసారి భైరవభట్ల కామేశ్వరరావు గారి బ్లాగ్ చూసాను. అందులో జుగల్బందీ  అన్న టపాలో ఈ కవిత ప్రస్తావన చూసి సంభ్రమాశ్చర్యాలకు గురైయ్యాను. ఆ ఆనందంలో కాలేజీరోజుల్లో చదివిన కవిత అనేదో వ్యాఖ్య రాసా కానీ తర్వాత ఆ చిన్ననాడు దాచుకున్న కవిత గుర్తుకు వచ్చింది..అప్పటికప్పుడు రికార్డ్ చేసుకున్న ఆ పాత కేసెట్ వెతికి ఆ జగ్జీత్ గజల్ మళ్ళీ విన్నాను.

ఆ కవిత ఎన్నిసార్లు చదివినా, గజల్ విన్నా... తనివితీరదు... అంత ఇష్టం ఆ సాహిత్యం నాకు.
ఇదిగో ఆ గజల్, సాహిత్యం రెండు...





lyrics: 


अपनॆ हॊटॊं पर सजाना चाह्ता हूं (३)
आ तुझॆ मॆ गुनगुनाना चाह्ता हूं(२)

कॊई आसूं तॆरॆ दामन पर गिरा कर(३)
बून्द कॊ मॊती बनाना चाह्ता हूं
आ तुझॆ मॆ गुनगुनाना चाह्ता हूं(२)

थक गया मैं करतॆ करतॆ याद तुझकॊ(३)
अब तुझॆ मैं याद आना चाह्ता हूं
अपनी हॊटॊं पर सजाना चाह्ता हूं


छा रहा है सारी बस्ती मैं अंधॆरा
रोशनी कॊ घर जलाना चाह्ता हूं
आखरी हिच्की तॆरॆ जानॊं पे आऎ
आखरी हिच्की...(३)
आख्री हिच्की तॆरॆ जानॊं पे आऎ
मौत भी मैं शयराना चाह्ता हूं

कभी यू भी तॊ हॊ..

'97, '98 ప్రాంతంలో జగ్జీత్ సింగ్ స్వరపరిచి, అన్ని గజల్స్ పాడిన ఓ ఆల్బం "Silsilay". అందులోని ఆఖరిదైన " कभी यू भी तॊ हॊ.." గజల్ చాలా బావుంటుంది. ఈ ఆల్బంలోని అన్ని గజల్స్ కీ జావేద్ అఖ్తర్ సాహిత్యాన్ని అందించారు.






singer &composer : Jagjit singh
Lyrics: Javed akhtar
Album: Silsilay

कभी यू भी तॊ हॊ (2)
दरियां का साहिल हॊ
पूरॆ चांद की रात हॊ
और तुम आऒ..
कभी यू भी तॊ हॊ..(2)

परियॊं की मेह्फिल हॊ
कॊइ तुम्हारी बात हॊ
और तुम आऒ..
कभी यू भी तॊ हॊ..(2)

कभी यू भी तॊ हॊ
ऎ नरम मुलायम ठंडी हवाऎं,
जब घर सॆ तुम्हारॆ गुजरॆ
तुम्हारी खुष्बू चुराऎं..
मॆरॆ घर लॆ आऎं
कभी यू भी तॊ हॊ..(2)

सूनी हर मेह्फिल हॊ
कॊई ना मॆरॆ साथ हॊ
और तुम आऒ..
कभी यू भी तॊ हॊ..(2)

कभी यू भी तॊ हॊ
ऎ बादल ऐसा टूट्कॆ बरसॆ
मॆरॆ दिल की तरहा मिलनॆ कॊ
तुम्हारा दिल भी तरसॆ..
तुम निक्लॊ घर सॆ...
कभी यू भी तॊ हॊ..(2)

तन्हाई हॊ.. दिल हॊ..
बूंदॆ हॊ..बरसात हॊ...
और तुम आऒ..
कभी यू भी तॊ हॊ..(2)


ఈ ఆల్బం లోని అన్ని పాటలూ ఇక్కడ వినచ్చు:
http://www.smashits.com/silsilay-jagjit-singh-javed-akhtar/songs-5493.html

మనసుని తాకని 'Agneepath'

సినిమా ఒక ఊహాప్రపంచం ! వాస్తవంలో మనం చెయ్యలేనివీ, కేవలం ఊహించగల పనులను సినిమాల్లో హీరోలు చెయ్యటం చూసి మనం ఆనందపడతాం. అది నిజం కాదు... మానవమాత్రులెవ్వరూ అలా చెయ్యలేరు అని తెలిసినా సరే. ఊహాజనితమైన భ్రమలోకి మనలను తీసుకువెళ్ళి మనలో నిద్రాణమైఉన్న ఊహలకు, కోరికలకూ తమ పాత్రల ద్వారా రూపం కల్పిస్తారు కాబట్టి మనం నటినటులను అభిమానిస్తాం. కానీ అభిమానిస్తున్నాం కదా అని తర్కవిరుధ్ధమైన కథలున్న సినిమాల్లో నటిస్తే... అభిమానులకు మిగిలేది నిరాశే !

నేటితరం మేటి తారలతో తీయబడిన హిందీ చిత్రం "అగ్నిపథ్". హేమాహేమీలున్నారు... పబ్లిసిటి బాగుంది.. సినిమా అద్భుతంగా ఉంటుందని వెళ్ళిన నాకు మాత్రం నిరాశనే మిగిల్చింది "అగ్నిపథ్". నటీనటులందరు తమతమ పాత్రలలో శక్తివంచన లేకుండా నటించారు. అయితే కథనంలోని లోపాలు ఈ చిత్రంలోని రసానందానికి అడ్డుకట్టు వేసాయి. నటినటులు ఎంత బాగా చేస్తున్నా కథలో చెప్పబడిన 'ప్రతీకారాగ్ని' మనసుని తాకలేకపోయింది. సినిమాలో జరిగే సన్నివేశాలేమీ మనసుని కదిలించలేకపోయాయి. ఎప్పుడయిపోతుందా అని టైమ్ చూసుకున్నాను. Total feel is missing అనిపించింది నాకు.


ఈ చిత్రం అమితాబ్ గతంలో నటించిన అగ్నిపథ్(1990) చిత్రదర్శకుడికి శ్రధ్ధాంజలి మాత్రమే... అనే ఒక వివరణ సినిమా మొదలయ్యే ముందు చూపెట్టారు. అందువల్ల ఆ సినిమాను యధాతథంగా పాత కథతో పునర్నిర్మించలేదని తెలుస్తోంది. రెండిటిలో సామ్యం చెప్పటానికి నేను పాత అగ్నిపథ్ చూడలేదు కూడా. ఒక కొత్త చిత్రంగా చూస్తే, కొత్త అగ్నిపథ్ లోని లోపాలు నన్ను చాలా నిరాశపరిచాయి. పాత సినిమా కథ ఖచ్చితంగా కొత్త చిత్రానికి భిన్నంగా ఉండిఉంటుందని నా అంచనా... లేదా అది కూడా అమితాబ్ అభిమానుల వల్ల హిట్ చిత్రమయి ఉండచ్చు...!


సినిమా మొదట్లో పూలదండలు వేసి మరీ సత్కరించి, అభిమానించిన స్కూల్ టీచర్ పై నింద పడిన వెంఠనే గ్రామప్రజలు ఏ విచారణ చేయకుండా, అతను చెప్పేది ఒక్క మాటా వినకుండా అమాంతం అతడిని చితకబాది, ఉరి తీయటం అనేది చాలా అన్యాయమైన తీర్పు. ఊరి జమిందారు కూడా అసూయపడేంత జనాదరణ కలిగిన టీచర్ పై ఘోరమైన నింద పడితే గ్రామప్రజలు అతడికి సంజాయిషీ చెప్పుకునే అవకాశం ఇవ్వరా? మాస్టారిపై అమితమైన గౌరవ మర్యాదలు చూపిన ప్రజలు అంత సంస్కారరహితంగా ఎలా ఉంటారు? అన్నది నా మెదడు దొలిచిన ప్రశ్న.


ఇక చిత్రం మొదటి భాగంలో పగే ప్రాణంగా, ప్రతీకారమే ఊపిరిగా పెరిగిన కథానాయకుడు ఎన్నో తెలివైన పథకాలతో 'రౌఫ్ లాలా' లాంటి గేంగ్స్టర్ నే మోసగించగలుగుతాడు. అంచలంచలుగా అతడి స్థానాన్ని ఆక్రమించగల సమర్ధ్యం, తెలివి ఉన్న శక్తివంతమైన పాత్రగా చూపెట్టిన "విజయ్ చౌహాన్" చిట్టచివరలో ఏ జాగ్రత్తా లేకుండా మాండ్వా కు వెళ్లటం, అక్కడ నరరూపరాక్షసుడైన కాంచా దగ్గరకు ఏకాకిగా వెళ్ళి చావుదెబ్బలు తినటం నాకు హాస్యాస్పదంగా తోచాయి. తెలివైన నాయకుడిగా చూపెట్టినప్పుడు ఒక తెలివైన పథకంతో కాంచా లాంటి దుర్మార్గుడిని అంతం చేసినట్లు చూపెడితే, లేదా కాంచా తన తప్పును గ్రామ ప్రజల ముందర ఒప్పుకునేట్లు చూపెట్టినా బాగుండేది. ఏ ముందస్తు పథకాలు లేకుండా కాంచా చేతిలో సులభంగా తన్నులు తిని, కత్తిపోట్లు పొడిపించుకుని హీరో నేలకూలటం అనేది సినిమాలో మొదట చూపిన అతడి తెలివికీ,పరాక్రమానికీ అవమానం.


చివరలో చూపెట్టినట్లు కేవలం తన బలం ద్వారానే ప్రతీకారం తీర్చుకునే ఉద్దేశం ఉంటే, ఏ అడవిలోనో లేదా వేరే ఊళ్ళోనో ఉండి...కండలు పెంచి పెద్దయ్యాకా వచ్చి విలన్ ని చంపెయ్యచ్చు కదా. ముంబై మాఫియా గొడవల్లో తలదూర్చి, అక్కడ తన శక్తియుక్తులతో తనకంటూ ఒక బలమైన స్థానాన్ని సంపాదించినట్లు చూపించటం ఎందుకు? అదీకాక రెండు మూడు కత్తిపోట్లతో, బోలెడు దూరం బరాబరా ఈడ్చబడ్డాకా కూడా లేచి, నుంచుని, 'కాంచా' లాంటి బలమైన వ్యక్తిని అమాంతం లేవనెత్తి క్రిందపడేయ్యటం మానవమత్రులవల్ల అయితే కాదు...! (సినీహీరోల వల్లే అవుతుంది మరి..:)) ఇక అప్పటికప్పుడు తిరుగుబాటు చేసిన ఆ ఊరిప్రజలు అంతకు ముందు 'కాంచా' హీరోను ఒక్కడినీ చేసి కొడుతుంటే ఎందుకు ముందుకు రాలేకపోయారు? అన్నది కూడా అర్ధం కాని ప్రశ్నే !


రౌఫ్ లాలా, కాంచా ఇద్దరి మరణాలూ చాలా సులభంగా ఉండి ఏళ్ల తరబడి నాయకుడిలో పెరిగిన ప్రతీకారానికి తగ్గట్టుగా లేవు. నరరూప రాక్షసులు అని చెప్పినప్పుడు వాళ్ల చావు కూడా భయానకంగానే ఉండాలి కదా..! నటీనటులందరూ పోటీపడి నటించారేమో అనిపించింది. హృతిక్, రిషీ కపూర్, జరీనా వహబ్, ఓంపురి అంతా తమ పాత్రలకు నూరుశాతం న్యాయం చేసారు. గతంలో "ఖల్ నాయక్" సినిమాతోనే నెగెటివ్ పాత్రలో రాణించగలనని సంజయ్ దత్ నిరూపించాడు. ఇప్పుడు ఒక పూర్తిస్థాయి ప్రతినాయకుడిగా అద్భుతంగా చేసాడు. కానీ అతడి పాత్ర నిడివి తక్కువగా ఉంది. ఎక్కువగా నటించే అవకాశం ఇవ్వనేలేదు. ఐటెమ్ సాంగ్ చేసిన కత్రీనా, నాయకురాలి పాత్రలో ప్రియాంక ఇద్దరూ కూడా (ఎంత బాగా చేసినా) మరింత సన్నబడి గడకర్రలుగా కనబడ్డారు తప్ప వినోదాన్ని పంచే అందగత్తెలుగా నాకయితే కనబడలేదు.

ఏ చిత్రానికయినా నేపథ్యసంగీతం ఊపిరి లాంటిది. అందులో భాగంగా కీలకమైన సన్నివేశాల్లో మళ్ళీ మళ్ళీ రిపీట్ అయ్యి ప్రేక్షకుడి నోట ఈలగా మారే 'theme music' ఒకటుంటుంది. సంజయ్ దత్ తాలుకూ సన్నివేశాలు వచ్చినప్పుడు, హృతిక్ ఎత్తులు వేసినప్పుడూ ఈ సినిమాలో theme music వినిపిస్తుంది. అది బావుంది  కానీ మొత్తమ్మీద నేపథ్యసంగీతం లో వాయిద్యాల హోరు ఎక్కువగా ఉందనిపించింది. నాకు సినిమాలో నాకు బాగా నచ్చినవి పాటలు. ఈ చిత్రంలో పాటలకు ఉత్సాహవంతమైన, హృద్యమైన సంగీతాన్ని అందించారు అజయ్-అతుల్. ప్రతి పాటకూ "అమితాబ్ భట్టాచార్య" అందించిన సాహిత్యం ఉన్నతంగా ఉంది. ముఖ్యంగా నాకు రెండు పాటలు బాగా నచ్చేసాయి. రూప్ కుమార్ రాథోడ్ పాడిన "ऒ सय्या..", సోనూ నిగం పాడిన "अभी मुझ में कही.." ."గున్ గున్ గునారే..గున్ గున్ గునారే", "చిక్నీ ఛమేలీ" ఉత్సాహవంతంగా ఉన్నాయి.

Greater expectations can indeed lead to disappointment అని నాకు నిరూపించింది ఈ సినిమా. రీమేక్ చెయ్యాలనుకుంటే హింసాత్మక చిత్రాలే ఎందుకు? ఉత్సాహభరితమైన లేదా హాస్యరసప్రధానమైన చిత్రాలనెందుకు ఎన్నుకోకూడదు? అన్నది నా ప్రశ్న.