'Love ఫెయిల్యూర్' బావుంది

ఆనందం... నిన్నంతా..! డబ్బింగ్ సినిమాల హవా ఎక్కువగా ఉన్న సమయంలో, మొత్తానికి ఒక స్ట్రైట్ తెలుగు సినిమా, "తారలు" కాని నటులతో, కొత్తదనంతో ముందుకొచ్చిందని. వచ్చి ఆకట్టుకుందని.

కొత్త దర్శకుడైన "బాలాజీ మోహన్" మొదటి ప్రయత్నంతోనే విజయాన్ని సాధించాడు. " Kadhalil Sodhapuvadhu Eppadi”  పేరుతో అతను తీసిన ఒక తమిళ లఘు చిత్రం చూసి, ఇదే సినిమాని తెలుగు,తమిళ భాషల్లో వెండితెరపైకి ఎక్కించమని సిధ్ధార్ధ ప్రోత్సాహించటంతో ఈ సినిమా తయారయిందని ఎక్కడో చదివాను. మొదటి భాగం చూస్తూంటే ఈ సినిమా లక్ష్యం "విద్యార్ధులు" మాత్రమేనేమో. ఈమధ్యన వస్తున్న అన్ని సినిమాల్లాగా ఈ సినిమా రెండవభాగం కూడా బోర్ కొడుతుందేమో అని భయపడ్డాను. కానీ మామూలుగా అనిపించిన మొదటి భాగం కన్నా, విరామం తర్వాత సినిమా అప్పుడే అయిపోయిందా అనుకునేంత ఆసక్తికరంగా, ఉత్సాహవంతంగా గడిచిపోయింది. నాకు బాగా నచ్చినది ఈ రెండవ భాగమే.

ఇద్దరు కాలేజీ విద్యార్ధులు, వారి మధ్యన ప్రేమ. చాలా మాములు పాత కథాంశం. కానీ ఇద్దరి ప్రేమికులు విడిపోవటం దగ్గర నుంచీ మొదలై, మళ్ళీ చివరికి వారు కలిసేదాకా ఏo జరిగింది అన్నది వైవిధ్యంగా చిత్రికరించాడు దర్శకుడు. కథనంలో కొత్తదనం ఆకట్టుకుంది. విద్యార్ధి దశలో వారిలో ఉండే అపోహలు, కలలు, వెర్రి వ్యామోహాలు, స్నేహితుల తప్పుడు సలహాలు, పర్యవసానాలు, అపార్ధాలు మొదలైనవన్నీ చాలా చక్కగా చూపించారు సినిమాలో. అన్ని సినిమాల్లో ఒకే రకమైన హాస్యాన్ని, హాస్యనటుల్నీ చూసీ చూసీ విసుగెత్తిన నాకు కామెడి ట్రాక్ విడిగా పెట్టకుండా కథలోనే అంతర్లీనంగా హాస్యం చొప్పించటం నచ్చింది.

నటినటులందరూ బాగా చేసారు. సిద్ధార్థ నటనకు వంక పెట్టలేం కానీ అతని మొహంలో మునుపటి తాజాదనం లేదు. కృష్ణ అయినా, శోభన్ బాబు అయినా మరెవరయినా వయసుపెరిగి, శారీరకమార్పులు వచ్చినా మన మునుపటి హీరోల మొహాలు చాలా ఆకర్షణీయంగా ఉండేవి. ఇప్పటి హీరోలయినా, హీరోయిన్లయినా పది సినిమాలు అవ్వగానే మొహాల్లో మార్పు కొట్టొచ్చినట్లు కనబడుతోంది. ఇది ఎందువల్లో తెలీదు కానీ ఈ ముఖం లోని మార్పు వారి నటనను కప్పేస్తుంది. కేరళ సుందరి "అమలాపాల్" మాత్రం చక్కని నటనతో ఆకట్టుకుంది. చూడటానికి బాలీవుడ్ నటి "Deepika Padukone" చెల్లెలేమో అనేలా ఉంది. ముఖ్యంగా కళ్ళు ఆకర్షణీయంగా ఉన్నాయి. అమాయకమైన మొహం అదనపు ఆకర్షణ. ముందు ముందు ఎలా ఉంటుందో కానీ ప్రస్తుతానికి వృధ్ధిలోకి వచ్చేలాగే కనబడింది. మధ్యతరగతి అమ్మాయిగా చూపించటానికి అతిగా అలంకరణలు లేకుండా, మొత్తం సినిమాలో జుట్టు కూడా విరబొయ్యకుండా "జడ"తోనే చూపించటం నాకు బాగా నచ్చింది. అది కూడా నాకు బాగా ఇష్టమైన ఫ్రెంచ్ ప్లేట్ తో !

హీరోయిన్ తల్లిగా టివీ ఆర్టిస్ట్ సురేఖ బాగా నటించినా, ఇంత చిన్న వయసులో తల్లి పాత్రలు పోషించాల్సిన అవసరమేమిటీ అనిపించింది. ఒక పాత్రలో ఫిక్స్ ఐతే ఇక అదే మూసలో పడేస్తారు కదా వెండితెర మీద. అందుకని. సురేష్ ను కూడా తండ్రి పాత్రలో నేను చూట్టం ఇదే మొదటిసారి. (ఇంతకు ముందు ఎక్కడైనా వేసాడేమో తెలీదు మరి) సన్నగా, ఆకర్షణీయంగా ఉండే అతడిలో వయసు తెచ్చిన మార్పులు చూడాటానికి కాస్త ఇబ్బందే అయ్యింది. ఎల్లకాలం మనుషులు ఒకేలా ఉండరు కదా..! కానీ హీరోయిన్ తల్లిదండ్రులుగా వీరిద్దరి మధ్య నడిచే కథను చాలా విలక్షణంగా చూపెట్టారు. ఒక సందర్భంలో సురేష్ కూతురుతో చెప్పే "ఫర్ ఈచ్ అదర్ అని ఉండరు. నచ్చిన మనిషికి అనుగుణంగా మనం మారటం, మనకు అనుకూలంగా వాళ్లు మారటం... ఇలా ఒకరికోసం ఒకరు మారటమే మేడ్ ఫర్ ఈచ్ అదర్ " అని చెప్తాడు.( సరిగ్గా ఇవే మాటలు కాదు కానీ ఇదే అర్ధం). ఈ డైలాగ్ ఈ సినిమా ఇచ్చే మెసేజ్ అనిపించింది. ఇలాంటిదే "మిస్టర్ ఫర్ఫెక్ట్"  సినిమాలో కూడా ఒక డైలాగ్ ఉంది "ప్రేమంటే ఇద్దరు కలిసి కూర్చుని మంచి కాఫీ తాగటం కాదు... ఇద్దరు కలిసి ఒక మంచి కాఫీ తయారు చేసుకోవటం" అని.

సిధ్ధార్థ తల్లిదండ్రులు, వారి పాత్రల్ని చిత్రించిన విధానం బాగున్నాయి. తల్లిదండ్రుల మధ్యన ప్రేమాభిమానాలు, ద్వేషాలు-కొట్లాటలు పిల్లల వ్యక్తిత్వాలను ఎలా ప్రభావితం చేస్తాయి? అన్నది హీరో హీరోయిన్ పాత్రల ద్వారా చూపించారు. తల్లిదండ్రులు విడిపోవాలనుకున్నా, కలవాలనుకున్నా పిల్లల భావాలను కూడా దృష్టిలో ఉంచుకోవాలి అని చెప్పిన తీరు బావుంది. తల్లి తమ విడాకుల ప్రసక్తి తెచ్చినప్పుడు పార్వతి(హీరోయిన్) చెప్పిన డైలగులు అందుకు నిదర్శనం. హీరో ఫ్రెండ్స్ తో పాటూ యానాం వెళ్లినప్పుడు, అక్కడ ఓ స్నేహితుడు పెళ్లాడబోయే అమ్మాయి పాత్ర బాగుంది. సొంతమో కాదో కానీ ఆ అమ్మాయి వాయిస్ భలే ఉంది.

తమన్ సంగీతం బానే ఉంది. తెలుగు కన్నా తమిళ్ పాటలు బాగున్నాయని హాల్లో కురాళ్ళు అనుకుంటున్నారు. సినిమాలో హీరో సిధ్ధార్థ రెండు పాటలు కూడా పాడాడు. నాకు మాత్రం కార్తీక్ పాడిన "ఇంతెజారే..." పాట చాలా నచ్చేసింది. కార్తీక్ తన పాటతో మళ్ళీ మాయ చేసేసాడు !! శ్రీమణి రాసిన సాహిత్యం కూడా బావుంది.

వాల్ పోస్టర్ మీద డల్ గా కూర్చున్న సిధ్ధార్ధ ను చూసి, ఏడుపు సినిమానేమో అనుకున్నా. ఈ సినిమాకి "Love ఫెయిల్యూర్ - ఇది tragedy కాదు" అని టాగ్ లైన్ పెట్టల్సిందేమో...:)) మొత్తం మీద ఒక బరువైన కథాంశాన్ని తేలికైన పధ్ధతిలో, సంతోషకరమైన ముగింపుతో నడిపించిన తీరు ప్రశంసనీయం. కొత్త దర్శకుడికే ఈ సక్సెస్ క్రెడిట్ దక్కుతుంది.

"గాయం(1993)" పాటలు

ఇందాకా టివీ లో "గాయం(1993) " సినిమా వస్తూంటే కాసేపు చూసాను. అప్పట్లో ఇలాంటి సినిమాలు రామ్ గోపాల్ వర్మ పై నమ్మకాలు పెంచాయి. సిరివెన్నెల రాసిన "నిగ్గదీసి అడుగు" పాట ఇన్నాళ్ల (nealrly 20years) తర్వాత మళ్ళీ వింటుంటే ఇన్నేళ్ల తరువాత కూడా ఎంత సమకాలీనంగా ఉందో ...! సమాజంలో లేశమాత్రమైనా మార్పు రాకపోగా మరింత దిగజారినట్లు కనబడటం ఆశ్చర్యం కలిగించింది. మళ్ళీ ఇలాంటి పాటను రాయమంటే ఇప్పుడు ఎటువంటి పదునైన పదాలను వాడతారో సిరివెన్నెల.. అనిపించింది. ఆమధ్యన ఓ కార్యక్రమంలో 'దర్శకుడు త్రివిక్రమ్' చెప్పినట్లు సీతారామ శాస్త్రిగారి వంటి సమర్ధులైన కవులంతా సినీగీత తచయితలు అయిపోవటం వల్ల సాహితీలోకం గొప్ప కవులను నిజంగా కోల్పోయిందే...అని బాధ కలిగింది కూడా !

ఓసారి "నిగ్గదీసి అడుగు" పాట సాహిత్యాన్ని చూస్తూ పాట వినేస్తారా... మన "బాలు" గాత్రం కాబట్టే ఈ పాటకు ఇంత గాంభీర్యం, హుందాతనం వచ్చాయి అనటం నిస్సందేహం..!!




సాహిత్య0:

నిగ్గదీసి అడుగు ఈ సిగ్గులేని జనాన్ని
అగ్గి తోటి కడుగు ఈ సమాజ జీవచ్ఛవన్ని
మారదు లోకం మారదు కాలం
దేవుదు దిగిరానీ ఎవ్వరు ఏమైపోనీ
మారదు లోకం మారదు కాలం

గాలివాటు గమనానికి కాలిబాట దేనికి
గొర్రె దాటు మందకి నీ జ్ఞనబోధ దేనికి
ఏ చరిత్ర నేర్చుకుంది పచ్చని పాఠం
ఏ క్షణాన మార్చుకుంది చిచ్చుల మార్గం
రామబాణమార్పిందా రావణ కాష్టం
కృష్ణగీత ఆపిందా నిత్య కురుక్షేత్రం
((నిగ్గదీసి))

పాత రాతి గుహలు పాలరాతి గృహాలైనా..
అడవి నీతి మారిందా ఎన్ని యుగాలైనా
వేట అదే వేటు అదే నాటి కధే అంతా..
నట్టడవులు నడివీధికి నడిచొస్తే వింతా..
బలవంతులె బ్రతకాలని సూక్తి మరవకుండా
శతాబ్దాలు చదవలేదా ఈ అరణ్యకాండా
((నిగ్గదీసి))

** ** ** **

"గాయం" సినిమాలో నాకు చాలా ఇష్టమైన మరో పాట "అలుపన్నది ఉందా".రామ్ గోపాల్ వర్మ తీసిన అన్ని సినిమాల్లో తప్పనిసరైన సముద్రతీరాల్లో తీసిన పాటలన్నీ ఆదరించబడినవే ! చిత్ర పాడిన తీరు, "శ్రీ" సమకూర్చిన సంగీతం, చిత్రికరణ మూడూ అపురూపమైనవే. (శ్రీ స్వరపరిచిన మరో రెండు మంచి పాటల గురించి "ఇక్కడ"). ఉన్నతమైన బాణీలను అందించగల సామర్ధ్యం ఉన్న "శ్రీ" మరిన్ని తెలుగుపాటలు చేసుంటే బావుండేది అని అతని పాటలు విన్న ప్రతిసారి అనుకుంటాను.



పాట: అలుపన్నది ఉందా
సాహిత్యం: సిరివెన్నెల
సంగీతం: శ్రీ
గాయని: చిత్ర



సాహిత్యం:


అలుపన్నది ఉందా ఎగిరే అలకు ఎదలోని లయకు
అదుపన్నది ఉందా కలిగే కలకు కరిగే వరకూ
మెలికలు తిరిగే నది నడకలకూ
మరిమరి ఉరికే మది తలపులకూ ((అలుపన్నది))


నా కోసమే చినుకై కరిగి ఆకశమే దిగదా ఇలకు
నా సేవకే సిరులే చిలికి దాసోహమే అనదా వెలుగు
ఆరారు కాలాల అందాలు బహుమతికావా నా ఊహలకు
కలలను తేవా నా కన్నులకూ...
ల..ల..లల..లలలలల లాలా...


నీ చూపులే తడిపే వరకూ ఏమైనదో నాలో వయసు
నీ ఊపిరే తగిలే వరకు ఎటు ఉన్నదో మెరిసే సొగసు
ఏడేడు లోకాల ద్వారాలు తలుపులు తెరిచే తరుణం కొరకు
ఎదురుగ నడిచే తొలి ఆశలకు
ల..ల..లల..లలలలల లాలా...
ఊ...ఊ...


*** *** ***

ఈ సినిమాలో మిగిలిన పాటలు కూడా బావుంటాయి. వాటి లింక్స్ ఇక్కడ:


* నైజాం పోరి నజ్దీకు జేరి

* చెలి మీద చిటికెడు దయ రాదా

* సురాజ్యమవలేని స్వరాజ్యమెందుకని

Bheem మాయ చేసాడే !!

ఐదేళ్ళ వచ్చేదాకా మా అమ్మాయిని టివీ జోలికి వెళ్లకుండా కాపాడుకున్నా. రెండేళ్ల క్రితం మాత్రం మా తమ్ముడి పెళ్ళికి వచ్చిన బంధువుల పిల్లలు దానికి "పోగో టివి, కార్టూన్ నెట్వర్క్ " చూపెట్టారు. అప్పటి నుంచీ మొదలైంది పోగో టివి మా ఇంట్లో కూడా. కాకపోతే అదృష్టవశాత్తు మా అమ్మాయికి నచ్చినవి రెండే రెండు కార్టూన్ సిరీస్ లు. వేరే ఏమీ చూడదు. కృష్ణ, ఛోటా భీమ్. మాఇంట్లో రోజూ "ఛోటా  భీమ్ " జపమే. కొత్తవైనా, వేసినవే వేసినవే వేసినా, ఎలాగున్నా సరే "ఛోటా భీమ్" సీరియల్ చూడాల్సిందే. టివీలోనే కాక ఈ "భీమ్" కి ఒక అఫీషియల్ వెబ్బ్సైట్ కూడా. అందులో గేమ్స్ , వీడియోలూ గట్రా ! ఇవాళ "ఛోటా భీమ్" తెలియని స్కూల్ పిల్లలు... ఆ భీమ్ పుస్తకాలూ, వీడియోలు కొనిపెట్టమని అమ్మానాన్నల్ని విసిగించని పిల్లలూ ఉండరంటే నమ్మకతప్పదు మరి..:) అంతగా మాయ చేసేసాడు ఛోటా భీమ్ !!


పోగో వెబ్సైట్లోని వివరాల్లోకి వెళ్తే, రెండువేల సంవత్సరాల క్రితం "ఢోలక్ పూర్" అనే పల్లెటూళ్ళో జరిగిన తొమ్మిదేళ్ల "భీమ్" అనే శక్తివంతుడైన కుర్రాడి కథ ఈ సీరియల్ అని చెప్తాడు. చుట్కీ, రాజూ, జగ్గు అనే కోతి, ఆ ఊరి రాజుగారి కూతురు ఇందుమతి వీళ్లంతా భీమ్ కి స్నేహితులు. ఆ ఊరిలోవారికి గానీ, ఎవరికైనా గానీ ఆపద వస్తే భీమ్ తక్షణం సహాయపడతాడు. భీమ్ విప్పలేని చిక్కుముడి ఉండదు, తప్పించుకోలేని ఆపద ఉండదు, ఓడించలేని శత్రువు ఉండడు. భీమ్ తినని లడ్డూ కూడా ఉండదు. అతనికి అత్యంత ఇష్టమైన లడ్డూ తినగానే అమితమైన శక్తి వచ్చేసి శత్రువుని చితగ్గొట్టేస్తుంటాడు భీమ్. అబ్బా..అలా తినగానే వెంఠనే బలం వచ్చేసే మందేదైనా ఉండకూడదు అన్ని పనులు చకచకలా చేసేసుకోవటానికీ అనుకుంటూ ఉంటాను నేను. తెలివి, చమత్కారం, బుధ్ధిబలం, కండబలం అన్నీ నిండుగా ఉన్న ఈ తొమ్మిదేళ్ళ కుర్రాడిని ప్రేమించకుండా నేను కూడా ఉండలేను !

ఇంతేకాక "కృష్ణ" సీరియల్లోంచి బుల్లి కృష్ణుడిని తీసుకువచ్చి, ఛోటా భీమ్ కి మిత్రుడిని చేసేసారు. ఇక ఇద్దరు కలిసి మరిన్ని విజయాలను చూస్తుంటారు. ముద్దొచ్చే బుల్లి కృష్ణుడిని, భీమ్ నీ ఒకే చోట చూడటం కూడా నయనానందమే. ఈ చోటా భీమ్ కి వాయిస్ ఇచ్చే కుర్రాడు ఎవరో గాని నాకు భలే నచ్చేస్తుంది ఆ గొంతు. స్వచ్చమైన మంచి హిందీ పలుకుతాడు అతను. కొన్ని సీరియల్స్ లో మరో వాయిస్ కూడా వాడుతుంటారు. ఇది కొద్దిగా వయసు పెద్ద ఉన్న కుర్రాడి వాయిస్. ఇతని కన్నా రెగులర్ గా డబ్బింగ్ చెప్పే వాయిస్ నాకు బాగా ఇష్టం. ఈ సీరియల్ డైరెక్టర్ కూడా తెలుగువాడేనేమో..."రాజీవ్ చిలకలపూడి" అని వస్తుంది టైటిల్స్ లో. ఒకోసారి "రాజీవ్ చిలకా" అనీ వస్తుంది. "భీమ్ భీమ్ భీమ్..చోటా భీమ్..చోటా భీమ్" అని వచ్చే టైటిల్ సాంగ్ కూడా నాకు భలే ఇష్టం.





ఈ యేనిమేషన్ విషయంలో నాకు ఒక చిన్న అసంతృప్తి.. ఎన్నో ఏళ్ల క్రితం పల్లెటూరు, ఓ రాజుగారూ అని చూపిస్తూ అందులో మళ్ళీ ఇంగ్లీషు ఎందుకు వాడతారో అర్ధం కాదు. క్రికెట్ అనీ, కాంపటీషన్ అనీ చాలా పదాలు వాడుతుంటారు. బహుశా పిల్లలు కథలతో బాగా కో-రిలేట్ అవ్వటానికే అయినా ఇంగ్లీషు వాడకుండా ఉంటే బాగుండేది కదా అనుకుంటూ ఉంటాను. కానీ ఏవో విదేశీ సీరియల్స్ డబ్బింగ్ చేసేసి చూపెట్టేయకుండా యావత్ దేశంలో పిల్లలూ ఇష్టపడే విధంగా ఒక గుర్తుండిపోయే పాత్రను సృష్టించిన వారు నిజంగా ప్రశంసాపాత్రులు. చోటా భీమ్ చూసే మా అమ్మాయి హిందీ నేర్చుకుంది అంటే అతిశయోక్తి కాదు. అంత మంచి శుధ్ధమైన హిందీ వాడతారు ఆ సీరియల్లో. నాతోనూ, వాళ్ల నాన్నతో కూడా హిందీలో మాట్లాడేంత భాష దానికి ఛోటా భీమ్ నేర్పినదే. అంతే కాదు.. గులాబ్ జామ్ తప్ప మరో స్వీట్ ఏదీ తినని మా అమ్మాయి భీమ్ ను చూసి " భీమ్ లడ్డూ" కావాలని అడిగి తెప్పించుకుని మరీ తింటోందంటే భీమ్ మాయే కదా మరి !!

Salaam Bombay(1988) - Theme music

ప్రఖ్యాత వయోలిన్ విద్వాంసుడు, స్వరకర్త అయిన శ్రీ ఎల్.సుబ్రహ్మణ్యం సంగీతం సమకూర్చిన ఓ సినిమా Salaam Bombay (1988) . 'మీరా నాయిర్' ఈ చిత్రానికి దర్శకురాలు. బొంబాయి లోని వీధిపిల్లల జీవితాలపై తీసిన ఈ సినిమా జాతీయపురస్కారాన్నీ, మరెన్నో ఇతర అవార్డు లనూ దక్కించుకుంది. అమ్మ సినిమా చూసి వచ్చాకా చెప్పిన కథ విన్నాకా.. కథలోని దు:ఖం నాకా సినిమా చూడాలనే ఆసక్తిని తుడిచేసింది. ఇప్పటిదాకా నేనీ సినిమా చూడలేదు..! ఇంతకీ ఈ సినిమా soundtrack కేసెట్ మా ఇంట్లో ఉండేది. భారతీయ, పాశ్చాత్య సంగీతాలని కలగలిపి చేసిన fusion music అది. చాలా అద్భుతంగా ఉండే ఈ చిత్ర సంగీతం ద్వారానే నాకు ఎల్.సుబ్రహ్మణ్యం పరిచయం.


ఎన్నో వందల సార్లు ఈ కేసెట్ పెట్టుకుని నేనూ, మా తమ్ముడూ వింటూ ఉండేవాళ్లం. ఈ ట్యూన్స్ అన్నీ కూడా మా ఇద్దరికీ నోటితో పాడుకుంటూ పనులు చేసుకునేంత బట్టీ. అన్నింటిలోకీ ఈ సినిమా theme music చాలా చాలా బావుంటుంది.' టట్టట్టటాం... టట్టట్టటాం...టట్టట్ట టావ్ టావ్... '  అని పాడేసుకుంటూ ఉండేవాళ్ళం మేము..:)


క్రింద ఇచ్చిన యూట్యూబ్ లింక్ లో ఈ theme music వినవచ్చు:




సినిమా లోని మిగతా ట్యూన్స్ ఇక్కడ వినవచ్చు:

http://www.allmusic.com/album/salaam-bombay-r128332

కీసరగుట్ట

కీసరగుట్ట గుడి గోపురం

బయట నుంచి గుడి

 మొన్న కార్తీక మాసంలో ఓ రోజు " కీసరగుట్ట " వెళ్లాం. హైదరబాద్ సిటీకి సుమారు ముఫ్ఫై,నలభై కిలోమీటర్లు దూరంలో ఉంది కీసరగుట్ట. బస్సుల ఫ్రీక్వెన్సీ కూడా బాగానే ఉంటుంది. పొద్దుటే బయల్దేరి సాయంత్రానికి తిరిగి వచ్చేయచ్చు. మేము వెళ్లినప్పుడు జనం ఉన్నా, టికెట్ రేట్లను బట్టి నాలుగైదు క్యూ ల విభజన ఉండటం వల్ల దర్శనం తొందరగా జరిగింది మాకు. కొత్తరంగులతో అందంగా ఉంది గుడి. ఈమధ్యనే బాగుచేయించారుట. గుడిలో రాముడిచే ప్రతిష్ఠించబడిన "రామలింగేశ్వరస్వామి" దర్శనం చేసుకున్నాం. కార్తీకమాసం కావటంతో అందరూ ఒక చోట దీపాలుపెడుతుంటే, నాతో పట్టుకెళ్ళిన ఆవునెయ్యి,ప్రమిదలతో నేను కూడా దీపాలు వెలిగించాను. గుడి చుట్టూఆ చూస్తూంటే కొండ అంతా అక్కడక్కడ నేలలో పాతుకుపోయినట్లు, చెల్లాచెదురుగా కనబడ్డ బోలెడు శివలింగాలు ఆశ్చర్యం కలిగించాయి. అవేమిటని అడిగితే కీసరగుట్ట గుడికి సంబంధించిన ఓ చిన్న కథ చెప్పారు అక్కడివాళ్ళు ...

గర్భగుడిలోకి వెళ్ళే దారి

ఆ కొండపై శివలింగాన్ని ప్రతిష్ఠించదలచిన శ్రీరాముడు హనుమంతుడిని కాశీ నుంచి శివలింగాలను తెమ్మని పంపాడుట. సమయం మించిపోతున్నా హనుమంతుడు రానందువల్ల శ్రీరాముడు కోసమని శివుడే స్వయంగా ఒక శివలింగాన్ని ఇస్తే, రాముడు ఆ శివలింగాన్ని సరైన ముహుర్తానికి ప్రతిష్ఠించాడుట. ఆ తర్వాత శివలింగాలతో వచ్చిన హనుమంతుడు, తాను తెచ్చిన శివలింగాలు ఉపయోగపడలేదనే కోపంతో వాటిని తన తోకతో విసిరివేసాడుట. అవి కొండంతా చెల్లాచెదురుగా పడి అలా ఉండిపోయాయిట. అయితే రాముడు హనుమంతుడి కోపం చల్లార్చటానికి గుడి ముందర హనుమంతుడికి కూడా పుజలు జరిగేలా విగ్రహన్ని ఏర్పాటు చేసి, ఆ కొండకు "కేసరిగుట్ట" అని హనుమంతుడి పేరుని పెట్టాడుట. ఆ కేసరిగుట్ట పేరు రాను రాను కీసరగుట్ట అయ్యిందట.

గుడిబయట ఉన్న పేద్ద ఆంజనేయ విగ్రహం

ఆంజనేయ విగ్రహం

చుట్టుపక్కల ఉన్న శివలింగాల్లో పెద్దది..

హనుమవిగ్రహం వద్ద ఉన్న శివలింగం

చెల్లాచెదురుగా అక్కడక్కడా కనబడ్డ శివలింగాలు

గుడి చూసి క్రిందకు రాగానే మాకు కార్తీకమాస వనభోజనాలు సందడితో కిటకిటలాడిపోతున్న పార్క్ కనబడింది. మేము లోపలికి వెళ్ళి  ఓ చోట కూచుని పైన కొండపై కొన్న పులిహోర,లడ్డూ ప్రసాదాలు తినేసి మేమూ వనభోజనాలు కానిచ్చేసాం అని తృప్తిపడ్డాం. పెద్ద పెద్ద పొయ్యిలు కూడా పెట్టుకుని వంటలు కూడా వండుకుంటున్న కొన్ని గుంపులను చూస్తే చిన్నప్పుడెప్పుడో ఓసారి చాలామందితో కలిసివెళ్ళిన వనభోజనాలు గుర్తుకు వచ్చాయి. మా పాప కూడా కాసేపు పార్కులో ఆడుకున్నాకా తిరిగి ప్రయాణమయ్యాము.

పార్క్ లో దర్శనమిచ్చిన శివపార్వతుల కుటుంబం

వారి ఎదురుగా నందీశ్వరుడు

పార్క్ లో సందడి

అయితే గుడి బయట భోజనానికి సరైన హోటల్ గానీ తిఫిన్ తినటానికి చిన్నపాటి టిఫినసెంటర్ గానీ లేవు. అందువల్ల మనతో పాటుగా ఏవైనా తినిబండారాలు పట్టుకెళ్లటమే మార్గం. పర్వదినాల్లోనూ, పండుగల్లోనూ కాకుండా ఏ ఆదివారమో సరదాగా, ప్రశాంతంగా గడిపిరావటానికి అనువైన ప్రదేశం ఇది.

Timepass movie !

ఏళ్ల తరువాత.. First day First show చూసా!! సాధారణంగా ఏ ప్రత్యేకతా లేనిదే సినిమాలకు వెళ్ళను నేను. అంటే...అవార్డ్ మూవీ అనో..మంచి డైరెక్టర్ అనో, హీరోహీరోయిన్ల కోసమో, పాటలు నచ్చాయనో...అన్నమాట. అలా కొన్ని మంచిసినిమాల కోసం ఎదురుచూసీ కూడా చూడటం కుదరని రోజులున్నాయి. అయితే ఒకోసారి కేవలం ఉల్లాసం కోసం, బిజీ రొటీన్ నుంచి బ్రేక్ కోసం ఏదన్న సినిమా చూడాలనిపిస్తుంది. అలా ఏ ఎదురుచూపూ లేకున్నా ఏదన్నా చూడాలి అనుకుంటూంటే ఇవాళ రిలీజయిన "Ek Main Aur Ekk Tu" సినిమా కనబడింది. మొత్తానికి చూసేసా ! ఇందులో నటీనటులు,దర్శకుడు ఎవరి పట్లా నాకు ఆసక్తి లేదు. గొప్ప సినిమా కాకపోయినా నా మూడ్ ని రిఫ్రెష్ చేసిందీ సినిమా. aimless timepass movie అన్నమాట.

ఏడుపులు,పెడబొబ్బలు, ఢిషుం ఢిషుంలూ, కక్షలు, ప్రతీకారాలూ లేకుండా సాదా సీదాగా రెండుగంటల కాలం కులాసాగా గడిచిపోయేలా చేసిందీ సినిమా. కథ గురించి పెద్దగా చెప్పేందుకు ఏమీ లేదు. మన తెలుగు "బొమ్మరిల్లు" సినీకథను కాస్త అటు ఇటు చేసారు. స్నేహం-ప్రేమ, స్నేహితులు ప్రేమికులు కాలేరు, ప్రేమికులు-స్నేహితులు ఒకటి కాదు అంటూ ప్రేక్షకులకు ప్రైవేటు చెప్పే సినిమాల నుంచి కూడా కాస్తంత కాన్సెప్ట్ తీసుకుని ఒక కిచిడీ కథను తయారు చేసారు. చివరికి ఏదో ఒక స్టేట్మెంట్ పై ఖరారుగా నిలబడి ఉంటే, కనీసం 'దర్శకుడు చెప్పదలుచుకున్న విషయం ఇది' అని క్లారిటీ ఉండేది. కథలో బలం లేకపోవటం వల్ల ఉన్న సన్నివేశాలనే సాగదీసి, చివరికి ఎటూ కాకుండా కథను గాలికి వదిలేసారు. దర్శకుడు చెప్పదలుచుకున్న సందేశం ఏమీ లేదు. కథాబలం ఉండుంటే తప్పకుండా గుర్తుంచుకోదగ్గ సినిమా అయిఉండేది. కొన్ని సన్నివేశాలు మాత్రం మనసుకు హత్తుకునేలా ఉన్నాయి.

రత్నా పాఠక్ షా(Naseeruddin Shah భార్య) లాంటి అనుభవజ్ఞురాలైన నటి ఇలాంటి చోద్యమైన పాత్ర వేసిందేమిటి అనిపించింది. ఈ పాత్ర కన్నా ఇంకా 'Jaane Tu Ya Jaane Na' సినిమాలో తల్లి పాత్ర సరదాగా బావుంది . డబ్బు పెట్టి చూసే ప్రేక్షకులకే తప్ప డబ్బు తీసుకుని నటించే నటులకు ఇలాంటి పట్టింపులు ఉండవేమో మరి ! కరీనా కపూర్ మొహం నాకు అస్సలు నచ్చకపోయినా ఆమె అభినయంలో వంక ఎప్పుడూ ఉండదు. ఇమ్రాన్ కూడా బాగా చేసాడు కానీ బలంలేని కథనంతో వీరిద్దరి నటనా వృధా అయినట్లు అనిపించింది నాకు. కరీనా ఇమ్రాన్ కన్నా పెద్దగా కనబడింది అనకుండా ఉండటానికీ ఆమె వయసులో కాస్త పెద్ద అని ఓ డైలాగ్ చెప్పించేసారు.

టైటిల్స్ లో వచ్చిన పాట బావుంది కానీ అది ఆడియోల్లో ఎక్కడా కనబడలేదు. బాలీవుడ్ లో కొత్తతరం గీతరచయితలూ, సంగీత దర్శకులు బలమైన స్థానాన్నే సంపాదించుకుంటున్నరనటానికి ఈ ఆడియో సక్సెస్సే సమధానం. 'అగ్నిపథ్' లో పాటలకు సాహిత్యాన్ని అందించిన "అమితాబ్ భట్టాచార్య" ఆ చిత్రానికి కూడా విలువైన సాహిత్యాన్ని అందించారు. అతని సాహిత్యానికి నేను అభిమానిని అయిపోయానేమో కూడా. "దేవ్ డి" తో జాతీయపురస్కారాన్ని అందుకున్న "అమిత్ త్రివేది" కూడా నిరుత్సాహపరచలేదు. "ఆహటే.." పాట మాత్రం నాకు విన్నప్పుడే బాగా నచ్చింది. కార్తీక్ చాలా బాగా పాడాడు కానీ శిల్పా రావు వాయిస్ మాత్రం పాటకు నప్పలేదు. వేరెవరితోనయినా పాడిస్తే బావుండేది.

రెండుగంటలు సమయం ఉండీ, లేక ఏమీ తోచక టైం పాస్ చెయ్యాలనిపిస్తే ఈ సినిమా చూడచ్చు.

కాలజాలం

ఒక ఇంట్లో మనుషులమే మనసారా.. తృప్తిగా మాట్లాడుకుని వారాలు,నెలలు అవుతున్న యాంత్రిక యుగం ఇది. పొద్దున్న లేస్తే రోజెలా గడుస్తోందో తెలియనంతగా ఉరుకులు పరుగులు. చేరాల్సిన గమ్యాలు.. చేరుకోలేని గమ్యాలు.. బదులు చెప్పాల్సిన జవాబులు.. ఇంకా ఎన్నో నిన్నల్లోనే మిగిలిపోతున్నాయి..! మనకి మనమే సమయం కేటాయించుకోలేక సతమతమయ్యే హడావుడి జీవితంలో ఇంక బంధువులను కలిసే అవకాశాలు వచ్చినా సమయాభావం వల్ల వాటిని చేజార్చుకోవాల్సి వచ్చేస్తోంది. మనమే కాక మన పిల్లలకూ బంధుత్వాల్లోని మాధుర్యాన్ని అందించలేని నిస్సహాయ స్థితి మనది. ఒకే ఊళ్ళో ఉన్నా, అభిమానాలూ, అప్యాయతలు ఉన్నా కూడా smsలతోనూ, ఫోన్ కాల్స్ తోను సరిపెట్టేసుకోవాల్సివస్తున్న కాలజాలం ఇది.


చిన్నప్పుడు అందరు బంధువుల ఆహ్వానాలకీ, పెళ్ళిళ్ళకీ తప్పకుండా ఎలా హాజరయ్యేవాళ్ళమా అని నాకే ఆశ్చర్యం వేస్తూ ఉంటుంది. ఆహ్వానాలనేమిటీ ప్రతి వేసవి సెలవుల్లోనూ పిన్నిలు,పెద్దమ్మలూ, మావయ్యలు ,బాబయ్యలు ఎందరి ఇళ్ళకు వెళ్ళేవాళ్లం... చల్లని వెన్నెల్లో ఆరుబయటో, డాబా మీదో అందరం కూచుని కబుర్లు చెప్పుకున్న మధురమైన క్షణాలు ఇప్పుడేవి..? పిల్లలందరం గంతులు వేస్తూ, ఆటలాడుతూ, ఉడికించుకుంటూ, అటు ఇటూ పరిగెడుతూనే పెద్దలందించే పెద్ద పెద్ద ఆవకాయ ముద్దలు గుటుక్కున మింగుతూ కేరింతలు కొట్టిన మన అపురూపమైన జ్ఞాపకాలను మన పిల్లలక్కూడా మనం ఇవ్వగలుగుతున్నామా..? ఊళ్ళోకి ఇద్దరుమావయ్యలు వచ్చరని తెలిసి మళ్ళి ఎప్పటికి కలుస్తామో.. అని ఉన్నపళంగా అరవైకిలోమీటర్లు హడావుడిగా పరుగులు పెట్టి..వాళ్లను కలిసి వచ్చాకా నాకు కలిగిన ప్రశ్నలు ఇవి.


మా నలుగురు మేనమామల్లో ఇప్పుడు ఉన్నది వారిద్దరే. అనుకోకూండా ఊళ్ళోకి వచ్చారు. అరడజనుమంది దాకా కజిన్స్ ఉన్నాం ఉళ్ళో. పెద్దవాళ్ళు ఎన్ని చోట్లకని తిరుగుతారు? అందుకని ఒకరి ఇంట్లో వాళ్ళు అక్కాచెల్లెళ్ళు,అన్నదమ్ములు కలిసారు. మేమూ వీలయినవాళ్ళం వెళ్ళాం. నేనయితే అందరినీ కలిసి రెండేళ్ళు అవుతోంది. మా అన్నయ్యను కూడా దాదాపు రెండు నెలలకు ఇవాళ చూశాను. వాడు ఆఫీసుకి వెళ్పోతూంటే..ఒక్క క్షణం. ఇంత యాంత్రికమైపోయిందే జీవితం అని కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరిగాయి !! పతి ఏడాదీ బంధువులందరం ఒక్కసారన్నాఎక్కడోఅక్కడ కలిసే రోజుల నుంచి.. అందరి పెళ్ళిళ్లకూ అందరం తప్పనిసరిగా ఒకచోట చేరే రోజుల నుంచీ.. ఒకే ఊళ్ళో ఉన్నా నెలలతరబడి బంధువులెవ్వరిని ఎవ్వరం కలవటానికి వీలులేని పరిస్థితికి చేరాం. ఒక్కొక్కరం ఒక్కో మూల.. పాతిక ముఫ్ఫై కిలోమీటర్ల దూరంలో ఎవరి సంసారసగరంలో వాళ్ళు ఈదులాడుకుంటుంటే  ఇంకేం కలుస్తాం?


రెండేళ్ళ తరువాత మావయ్యలనీ, అత్తల్నీ, పిన్ని,బాబయ్యా.. అందరిని చూస్తే ఆశ్చర్యం వేసింది. ఏమిటి ఇంతలో వీళ్ళింత పెద్దవారయిపోయారు? ఇలా వార్ధక్యపు చాయలు వచ్చేసాయి? అని. చిన్నప్పటి నుంచీ చూస్తున్నవాళ్లలో ఆ వయసు తెచ్చిన మార్పుని ఎందుకో మనసు అంగీకరించలేకపోతోంది. బహుశా అద్దం ముందర క్షణం నించుని మనలో వయసు తెస్తున్న మార్పుని పరిశీలించుకుంటే మనకి మనమే నచ్చమేమో ! కానీ ఈ మధ్యకాలంలో బంధువులను కలిసే చాలా అవకాశాలు మిస్సయ్యకా ఇవాళ అందరినీ చూస్తే ఎంతో ఆనందం కలిగింది. ఒక జంటతో స్టేషన్ దాకా వెళ్ళి రైలు ఎక్కించి తృప్తిగా ఇల్లు చేరాను. రక్త సంబంధంలోని తీపి ఇలాగే ఉంటుందేమో !!

పున్నమి చంద్రుడు...मॊरॆ सय्या...పాట

ఇవాళ మా ఇంటి దగ్గర పెట్టిన సంతకి వెళ్ళి కూరలు కొనుక్కుని వస్తున్నానా... చెవిలోని ఎఫ్.ఎంలో అదివరకు వినని ఒక పాట వినబడింది. "मॊरॆ सय्या..सय्या....मॊसॆ बॊलॆना...लाख जतन कर हारी..." అంటూ వస్తున్న ఆ పాట చాలా బావుంది... ఎదురుగా పున్నమి చంద్రుడు అందంగా కనిపిస్తున్నాడు.. చెవిలో ఈ పాట... కలిగిన అనిర్వచనమైన అనుభూతిని మాటల్లో చెప్పలేను... చంద్రుడ్ని చూస్తూ విన్నందుకో ఏమో ఆ పాట నాకు చాలా చాలా నచ్చేసింది.

ఇంటికి రాగానే నెట్లో వెతికితే ఈ లింక్ దొరికింది.
http://youtu.be/tptlZ8cOG4I
'hyderabad blues 2' చిత్రంలోని పాట అనీ, 'Biddu' స్వరపరిచినదనీ తెలిసింది. కానీ పాడినది 'Fuzon ' అని ఉంది. గాయకుడి వివరాలు లేవు..! 'Fuzon ' band name అయినా పాడినవాళ్ళ పేరు ఇస్తే బావుండేది.. ఎవరికన్నా గాయకుడి పేరు తెలిస్తే చెప్పగలరు...

ఆ పాట ఇదే....(నిషిగంధ గారు ఇచ్చిన లింక్ ఇది)

'కృష్ణావతారం(1982)' నుంచి "సిన్నారి నవ్వు.. సిట్టి తామర పువ్వు.."

పెద్దగా జనాదరణ పొందని బాపూ సినిమాల్లో ఒకటి 1982 లో తీసిన "కృష్ణావతారం". ఇందులో కృష్ణ, శ్రీదేవి ముఖ్య తారాగణం. ముళ్ళపూడి వెంకటరమణగారు డైలాగులూ, స్క్రీన్ ప్లే అందించారు. మామాఅల్లుళ్ళైన కంస-కృష్ణుల కథను సోషలైజ్ చేసి తీసిన సినిమా ఇది. ఈ సినిమా పాటల తాలూకూ గ్రామ్ఫోన్ రికార్డ్(LP record) ఉండేది మా ఇంట్లో. కారణమేమంటే ఈ సినిమాలో "సిన్నారి నవ్వు.." అనే పాటను నాన్నగారి రేడియో మిత్రులు శ్రీ ఇంద్రగంటి శ్రీకాంత శర్మ గారు రాసారు.

నాకు చాలా చాలా ఇష్టమైన తెలుగు పాటల్లో ఇదీ ఒకటి. ఈ పాట ఎన్నిసార్లు వినేదాన్నో ... ! కె.వి.మహాదేవన్ గారు అద్భుతంగా స్వరపరిచిన ఈ పాట మొత్తంలో వెనకాల వచ్చే "ఫ్లూట్ బిట్" నాకు చాలా ఇష్టం. ఎస్.పి.బాలసుబ్రహ్మణ్యం, ఎస్.పి.శైలజ కూడా ఈ పాటను చాలా బాగా పాడారు.
http://www.raaga.com/play/?id=193134

సాహిత్యం:
సిన్నారి నవ్వు.. సిట్టి తామర పువ్వు..
సెరువంత సీకటినీ సుక్కంత ఎలుగు
సుక్కంత ఎలుగేమో సూరీడు కావాల
సిన్నారి సిరునవ్వు బతుకంత పండాలా

పువ్వులో పువ్వుంది.. బంగారు తల్లీ
పువ్వునంటే ముళ్ళు పొంచిఉన్నాయి
మనసున్న మడిసొకడు ఈడనున్నడు
కీడు రాకుండాను తోడుండగలడూ...
సిన్నారి నవ్వు సిట్టి తామరపువ్వు...

ఓ కంట కన్నీరు ఉరికేను చూడు
ఓ కంట పన్నీరు కురిసేను నేడు
కన్నతల్లీ మనసు మురిపాలవెల్లీ
కళ్ళలో మెరిసేను అనురాగవల్లీ

ఒంటిమలినాలేవీ మనసంటవోయీ
ఒడిలోని పాపాయి వటపత్రసాయి..
హాయి హాయి హాయి ఆపదలూగాయీ(2)
సిలకల్లె కులికేవు మొలకపాపాయి
హాయి హాయి హాయి.. ఆపదలూగాయీ..(2)
సిలకల్లె కులికేవు మొలకపాపాయి
హాయి హాయి హాయి ఆపదలూగాయీ
సిలకల్లె కులికేవు మొలకపాపాయి

అత్తరూలేదురా పన్నీరు లేదు
ఉడుకునీరే సాలు మనకూ పదివేలు
సాంబ్రాణి పొగమాటు ఓ సందమామ
నీ అగులుచుక్కా సొగసు అద్దానికీసు
కన్నతల్లికీ కంటిపాపవే గానీ
కడమాళ్ళకే కంటి నలుసువయ్యావు

నేలపై పారాడు బాలకిట్టమ్మా
నెమలికన్నేదిరా నాకూ సూపమ్మా
నేలపై పారాడు బాలకిట్టమ్మా
నెమలికన్నేదీరా నాకూ సూపమ్మా...


ఈ సినిమాలో జనాదరణ పొందిన మరో పాట "మేలుకోరాదా కృష్ణా మేలుకోరాదా.. నలుగురి మేలుకోరే వాడా మమ్మేలుకోవేరా " ఎప్పుడూ రేడియోలో వస్తుండేది. ఇది నారాయణరెడ్డిగారు రాసినట్లున్నారు. ఈ చిత్రం లోని మిగిలిన పాటలు ఇక్కడ వినవచ్చు...
http://www.cineradham.com/newsongs/song.php?movieid=1614&moviename=Krishnavataram(1982)

ఒక గజల్ జ్ఞాపకం..

నేను 7th క్లాస్ లో ఉన్నప్పుడు అనుకుంటా మేము ఢిల్లీ వెళ్ళాము. అప్పుడు రైల్లో ఒక హిందీ పత్రిక మర్చిపోయారు ఎవరో. అందులో ప్రచురించిన ఒక కవిత నాకు చాలా నచ్చింది. అప్పటికి భాషపై పెద్దగా పట్టు కూడా లేదు.రచయిత పేరు ustad Qateel Shifayi అని ఉంది. ఇంటికి వచ్చాకా అర్ధం కాని పదాల అర్ధాలు వెతికి రాసుకుని, ఆ హిందీ పత్రికను జగ్రత్తగా చాలా ఏళ్ళు దాచుకున్నాను. తర్వాత (ఆ కవితను రచయిత పేరుతో సహా) డైరీలో రాసేసుకుని పత్రిక పడేసాను.

కాలేజీ రోజుల్లో ఒకసారి జగ్జీత్ సింగ్ లైవ్ షో ఒకటి టివీలో వస్తూంటే మొత్తం షో అంతా రికార్డ్ చేసుకున్నా. అందులో నేను చిన్నప్పుడు దాచుకున్న ఆ హిందీ కవిత గజల్ గా జగ్జీత్ సింగ్ పాడుతుండగా విని ఆశ్చర్యపోయాను... భలే సంబరపడిపోయాను. డైరీ వెతుక్కుని నే రాసుకున్న పాట సాహిత్యం అంతా అదేనని అర్ధమై సంబరపడిపోయాను.

తర్వాత మళ్ళీ కొన్నేళ్ళకు నేను బ్లాగ్లోకంలోకి వచ్చిన కొత్తల్లో ఒకసారి భైరవభట్ల కామేశ్వరరావు గారి బ్లాగ్ చూసాను. అందులో జుగల్బందీ  అన్న టపాలో ఈ కవిత ప్రస్తావన చూసి సంభ్రమాశ్చర్యాలకు గురైయ్యాను. ఆ ఆనందంలో కాలేజీరోజుల్లో చదివిన కవిత అనేదో వ్యాఖ్య రాసా కానీ తర్వాత ఆ చిన్ననాడు దాచుకున్న కవిత గుర్తుకు వచ్చింది..అప్పటికప్పుడు రికార్డ్ చేసుకున్న ఆ పాత కేసెట్ వెతికి ఆ జగ్జీత్ గజల్ మళ్ళీ విన్నాను.

ఆ కవిత ఎన్నిసార్లు చదివినా, గజల్ విన్నా... తనివితీరదు... అంత ఇష్టం ఆ సాహిత్యం నాకు.
ఇదిగో ఆ గజల్, సాహిత్యం రెండు...





lyrics: 


अपनॆ हॊटॊं पर सजाना चाह्ता हूं (३)
आ तुझॆ मॆ गुनगुनाना चाह्ता हूं(२)

कॊई आसूं तॆरॆ दामन पर गिरा कर(३)
बून्द कॊ मॊती बनाना चाह्ता हूं
आ तुझॆ मॆ गुनगुनाना चाह्ता हूं(२)

थक गया मैं करतॆ करतॆ याद तुझकॊ(३)
अब तुझॆ मैं याद आना चाह्ता हूं
अपनी हॊटॊं पर सजाना चाह्ता हूं


छा रहा है सारी बस्ती मैं अंधॆरा
रोशनी कॊ घर जलाना चाह्ता हूं
आखरी हिच्की तॆरॆ जानॊं पे आऎ
आखरी हिच्की...(३)
आख्री हिच्की तॆरॆ जानॊं पे आऎ
मौत भी मैं शयराना चाह्ता हूं

कभी यू भी तॊ हॊ..

'97, '98 ప్రాంతంలో జగ్జీత్ సింగ్ స్వరపరిచి, అన్ని గజల్స్ పాడిన ఓ ఆల్బం "Silsilay". అందులోని ఆఖరిదైన " कभी यू भी तॊ हॊ.." గజల్ చాలా బావుంటుంది. ఈ ఆల్బంలోని అన్ని గజల్స్ కీ జావేద్ అఖ్తర్ సాహిత్యాన్ని అందించారు.






singer &composer : Jagjit singh
Lyrics: Javed akhtar
Album: Silsilay

कभी यू भी तॊ हॊ (2)
दरियां का साहिल हॊ
पूरॆ चांद की रात हॊ
और तुम आऒ..
कभी यू भी तॊ हॊ..(2)

परियॊं की मेह्फिल हॊ
कॊइ तुम्हारी बात हॊ
और तुम आऒ..
कभी यू भी तॊ हॊ..(2)

कभी यू भी तॊ हॊ
ऎ नरम मुलायम ठंडी हवाऎं,
जब घर सॆ तुम्हारॆ गुजरॆ
तुम्हारी खुष्बू चुराऎं..
मॆरॆ घर लॆ आऎं
कभी यू भी तॊ हॊ..(2)

सूनी हर मेह्फिल हॊ
कॊई ना मॆरॆ साथ हॊ
और तुम आऒ..
कभी यू भी तॊ हॊ..(2)

कभी यू भी तॊ हॊ
ऎ बादल ऐसा टूट्कॆ बरसॆ
मॆरॆ दिल की तरहा मिलनॆ कॊ
तुम्हारा दिल भी तरसॆ..
तुम निक्लॊ घर सॆ...
कभी यू भी तॊ हॊ..(2)

तन्हाई हॊ.. दिल हॊ..
बूंदॆ हॊ..बरसात हॊ...
और तुम आऒ..
कभी यू भी तॊ हॊ..(2)


ఈ ఆల్బం లోని అన్ని పాటలూ ఇక్కడ వినచ్చు:
http://www.smashits.com/silsilay-jagjit-singh-javed-akhtar/songs-5493.html

మనసుని తాకని 'Agneepath'

సినిమా ఒక ఊహాప్రపంచం ! వాస్తవంలో మనం చెయ్యలేనివీ, కేవలం ఊహించగల పనులను సినిమాల్లో హీరోలు చెయ్యటం చూసి మనం ఆనందపడతాం. అది నిజం కాదు... మానవమాత్రులెవ్వరూ అలా చెయ్యలేరు అని తెలిసినా సరే. ఊహాజనితమైన భ్రమలోకి మనలను తీసుకువెళ్ళి మనలో నిద్రాణమైఉన్న ఊహలకు, కోరికలకూ తమ పాత్రల ద్వారా రూపం కల్పిస్తారు కాబట్టి మనం నటినటులను అభిమానిస్తాం. కానీ అభిమానిస్తున్నాం కదా అని తర్కవిరుధ్ధమైన కథలున్న సినిమాల్లో నటిస్తే... అభిమానులకు మిగిలేది నిరాశే !

నేటితరం మేటి తారలతో తీయబడిన హిందీ చిత్రం "అగ్నిపథ్". హేమాహేమీలున్నారు... పబ్లిసిటి బాగుంది.. సినిమా అద్భుతంగా ఉంటుందని వెళ్ళిన నాకు మాత్రం నిరాశనే మిగిల్చింది "అగ్నిపథ్". నటీనటులందరు తమతమ పాత్రలలో శక్తివంచన లేకుండా నటించారు. అయితే కథనంలోని లోపాలు ఈ చిత్రంలోని రసానందానికి అడ్డుకట్టు వేసాయి. నటినటులు ఎంత బాగా చేస్తున్నా కథలో చెప్పబడిన 'ప్రతీకారాగ్ని' మనసుని తాకలేకపోయింది. సినిమాలో జరిగే సన్నివేశాలేమీ మనసుని కదిలించలేకపోయాయి. ఎప్పుడయిపోతుందా అని టైమ్ చూసుకున్నాను. Total feel is missing అనిపించింది నాకు.


ఈ చిత్రం అమితాబ్ గతంలో నటించిన అగ్నిపథ్(1990) చిత్రదర్శకుడికి శ్రధ్ధాంజలి మాత్రమే... అనే ఒక వివరణ సినిమా మొదలయ్యే ముందు చూపెట్టారు. అందువల్ల ఆ సినిమాను యధాతథంగా పాత కథతో పునర్నిర్మించలేదని తెలుస్తోంది. రెండిటిలో సామ్యం చెప్పటానికి నేను పాత అగ్నిపథ్ చూడలేదు కూడా. ఒక కొత్త చిత్రంగా చూస్తే, కొత్త అగ్నిపథ్ లోని లోపాలు నన్ను చాలా నిరాశపరిచాయి. పాత సినిమా కథ ఖచ్చితంగా కొత్త చిత్రానికి భిన్నంగా ఉండిఉంటుందని నా అంచనా... లేదా అది కూడా అమితాబ్ అభిమానుల వల్ల హిట్ చిత్రమయి ఉండచ్చు...!


సినిమా మొదట్లో పూలదండలు వేసి మరీ సత్కరించి, అభిమానించిన స్కూల్ టీచర్ పై నింద పడిన వెంఠనే గ్రామప్రజలు ఏ విచారణ చేయకుండా, అతను చెప్పేది ఒక్క మాటా వినకుండా అమాంతం అతడిని చితకబాది, ఉరి తీయటం అనేది చాలా అన్యాయమైన తీర్పు. ఊరి జమిందారు కూడా అసూయపడేంత జనాదరణ కలిగిన టీచర్ పై ఘోరమైన నింద పడితే గ్రామప్రజలు అతడికి సంజాయిషీ చెప్పుకునే అవకాశం ఇవ్వరా? మాస్టారిపై అమితమైన గౌరవ మర్యాదలు చూపిన ప్రజలు అంత సంస్కారరహితంగా ఎలా ఉంటారు? అన్నది నా మెదడు దొలిచిన ప్రశ్న.


ఇక చిత్రం మొదటి భాగంలో పగే ప్రాణంగా, ప్రతీకారమే ఊపిరిగా పెరిగిన కథానాయకుడు ఎన్నో తెలివైన పథకాలతో 'రౌఫ్ లాలా' లాంటి గేంగ్స్టర్ నే మోసగించగలుగుతాడు. అంచలంచలుగా అతడి స్థానాన్ని ఆక్రమించగల సమర్ధ్యం, తెలివి ఉన్న శక్తివంతమైన పాత్రగా చూపెట్టిన "విజయ్ చౌహాన్" చిట్టచివరలో ఏ జాగ్రత్తా లేకుండా మాండ్వా కు వెళ్లటం, అక్కడ నరరూపరాక్షసుడైన కాంచా దగ్గరకు ఏకాకిగా వెళ్ళి చావుదెబ్బలు తినటం నాకు హాస్యాస్పదంగా తోచాయి. తెలివైన నాయకుడిగా చూపెట్టినప్పుడు ఒక తెలివైన పథకంతో కాంచా లాంటి దుర్మార్గుడిని అంతం చేసినట్లు చూపెడితే, లేదా కాంచా తన తప్పును గ్రామ ప్రజల ముందర ఒప్పుకునేట్లు చూపెట్టినా బాగుండేది. ఏ ముందస్తు పథకాలు లేకుండా కాంచా చేతిలో సులభంగా తన్నులు తిని, కత్తిపోట్లు పొడిపించుకుని హీరో నేలకూలటం అనేది సినిమాలో మొదట చూపిన అతడి తెలివికీ,పరాక్రమానికీ అవమానం.


చివరలో చూపెట్టినట్లు కేవలం తన బలం ద్వారానే ప్రతీకారం తీర్చుకునే ఉద్దేశం ఉంటే, ఏ అడవిలోనో లేదా వేరే ఊళ్ళోనో ఉండి...కండలు పెంచి పెద్దయ్యాకా వచ్చి విలన్ ని చంపెయ్యచ్చు కదా. ముంబై మాఫియా గొడవల్లో తలదూర్చి, అక్కడ తన శక్తియుక్తులతో తనకంటూ ఒక బలమైన స్థానాన్ని సంపాదించినట్లు చూపించటం ఎందుకు? అదీకాక రెండు మూడు కత్తిపోట్లతో, బోలెడు దూరం బరాబరా ఈడ్చబడ్డాకా కూడా లేచి, నుంచుని, 'కాంచా' లాంటి బలమైన వ్యక్తిని అమాంతం లేవనెత్తి క్రిందపడేయ్యటం మానవమత్రులవల్ల అయితే కాదు...! (సినీహీరోల వల్లే అవుతుంది మరి..:)) ఇక అప్పటికప్పుడు తిరుగుబాటు చేసిన ఆ ఊరిప్రజలు అంతకు ముందు 'కాంచా' హీరోను ఒక్కడినీ చేసి కొడుతుంటే ఎందుకు ముందుకు రాలేకపోయారు? అన్నది కూడా అర్ధం కాని ప్రశ్నే !


రౌఫ్ లాలా, కాంచా ఇద్దరి మరణాలూ చాలా సులభంగా ఉండి ఏళ్ల తరబడి నాయకుడిలో పెరిగిన ప్రతీకారానికి తగ్గట్టుగా లేవు. నరరూప రాక్షసులు అని చెప్పినప్పుడు వాళ్ల చావు కూడా భయానకంగానే ఉండాలి కదా..! నటీనటులందరూ పోటీపడి నటించారేమో అనిపించింది. హృతిక్, రిషీ కపూర్, జరీనా వహబ్, ఓంపురి అంతా తమ పాత్రలకు నూరుశాతం న్యాయం చేసారు. గతంలో "ఖల్ నాయక్" సినిమాతోనే నెగెటివ్ పాత్రలో రాణించగలనని సంజయ్ దత్ నిరూపించాడు. ఇప్పుడు ఒక పూర్తిస్థాయి ప్రతినాయకుడిగా అద్భుతంగా చేసాడు. కానీ అతడి పాత్ర నిడివి తక్కువగా ఉంది. ఎక్కువగా నటించే అవకాశం ఇవ్వనేలేదు. ఐటెమ్ సాంగ్ చేసిన కత్రీనా, నాయకురాలి పాత్రలో ప్రియాంక ఇద్దరూ కూడా (ఎంత బాగా చేసినా) మరింత సన్నబడి గడకర్రలుగా కనబడ్డారు తప్ప వినోదాన్ని పంచే అందగత్తెలుగా నాకయితే కనబడలేదు.

ఏ చిత్రానికయినా నేపథ్యసంగీతం ఊపిరి లాంటిది. అందులో భాగంగా కీలకమైన సన్నివేశాల్లో మళ్ళీ మళ్ళీ రిపీట్ అయ్యి ప్రేక్షకుడి నోట ఈలగా మారే 'theme music' ఒకటుంటుంది. సంజయ్ దత్ తాలుకూ సన్నివేశాలు వచ్చినప్పుడు, హృతిక్ ఎత్తులు వేసినప్పుడూ ఈ సినిమాలో theme music వినిపిస్తుంది. అది బావుంది  కానీ మొత్తమ్మీద నేపథ్యసంగీతం లో వాయిద్యాల హోరు ఎక్కువగా ఉందనిపించింది. నాకు సినిమాలో నాకు బాగా నచ్చినవి పాటలు. ఈ చిత్రంలో పాటలకు ఉత్సాహవంతమైన, హృద్యమైన సంగీతాన్ని అందించారు అజయ్-అతుల్. ప్రతి పాటకూ "అమితాబ్ భట్టాచార్య" అందించిన సాహిత్యం ఉన్నతంగా ఉంది. ముఖ్యంగా నాకు రెండు పాటలు బాగా నచ్చేసాయి. రూప్ కుమార్ రాథోడ్ పాడిన "ऒ सय्या..", సోనూ నిగం పాడిన "अभी मुझ में कही.." ."గున్ గున్ గునారే..గున్ గున్ గునారే", "చిక్నీ ఛమేలీ" ఉత్సాహవంతంగా ఉన్నాయి.

Greater expectations can indeed lead to disappointment అని నాకు నిరూపించింది ఈ సినిమా. రీమేక్ చెయ్యాలనుకుంటే హింసాత్మక చిత్రాలే ఎందుకు? ఉత్సాహభరితమైన లేదా హాస్యరసప్రధానమైన చిత్రాలనెందుకు ఎన్నుకోకూడదు? అన్నది నా ప్రశ్న.