"ఉయ్యాల జంపాల" - ఓసారి ఊగచ్చు..

'అత్తారింటికి దారేది' తర్వాత మళ్ళీ నిన్న "ఉయ్యాల జంపాల" ఊగడాకిని వెళ్లాం. హాల్లొంచి బయటకొస్తుంటే 'పర్లేదు.. ఓసారి ఊగచ్చు' అనుకున్నాం! ఏ ఎక్స్పెక్టేషన్స్ లేకుండా వెళ్లడం వల్ల నేను నిరుత్సాహపడలేదు. బావా మరదళ్ల కాన్సెప్ట్ పాతదే అయినా కథని నడిపించిన తీరు ఆకట్టుకుంటుంది. ముఖ్యంగా సినిమాకి ప్రాణం, గాలి, నీరు, ఆక్సిజన్ అన్నీ హీరోనే! ఆ కుర్రాడు బాగా చేసాడు. తంతే లారీలూ,జీపులు ఎగురిపోయేంతలా ఎలివేట్ చెయ్యకుండా కేరెక్టర్ ని ఎంతవరకూ చూపెట్టాలో అంతవరకే చూపెట్టాడు. కానీ హీరోని ఉన్నతంగా నిలబెట్టే ప్రయత్నంలో వీరోవిన్ క్యారెక్టర్ పై దృష్టి కాస్త తగ్గిందేమో అనిపించింది. అల్లరిగా చెలాకీగా కనబడ్డా, కాస్త బుర్ర తక్కువ అమ్మాయిగా, తిండిపోతులా చూపించడం వల్ల ఆ పాత్రకు మార్కులు తగ్గిపోయాయి. కొన్ని సీన్స్ లో ఆ అమ్మాయికి మేకప్ కూడా సరిగ్గా వెయ్యలేదు పాపం.


గోదావరి జిల్లాల అందాలను కెమేరాలో అందంగా బంధించారు. గోదారి యాసని చక్కగా వాడుకున్నారు. అందువల్ల ఆ ప్రాంతాలవాళ్ళు బాగా కనక్ట్ అయ్యి ఇది మన కథే అనుకునేలా ఉంది. నాకైతే ఆ హీరో మానరిజంస్ చూస్తున్నా, అతని మాటలు వింటున్నా అచ్చం నర్సాపురవాసి అయిన మా మావయ్యగారి మనవడిని చూస్తున్నట్లు, అతనితో మాట్లాడుతున్నట్లే అనిపించింది. 


వెకిలి హాస్యం లేకపోవడం హాయినిచ్చింది. హీరో,హీరోయిన్ ఇద్దరి స్నేహితులూ కొత్తవారే అయినా ఆ ప్రాంతాలతాలూకూ నేటివిటితో విసుకుతెప్పించలేదు. ఏ ఘట్టాన్ని ఎంతవరకు లాగాలో అంతవరకూ మాత్రమే సాగదీయడంలో దర్శకుడి ప్రతిభ కనబడుతుంది. అయితే కొన్ని సన్నివేశాలు స్టేజి మీద నాటకం చూస్తున్న ఫీలింగ్ ని కలగజేసాయి. "లపక్ లపక్" అనే పాట కాస్త బోర్ అనిపించింది. దర్శకుడు ఇంకొన్ని జాగ్రత్తలు పాటించి ఉంటే ఒక మంచి చిత్రంగా మిగిలి ఉండేదేమో అనిపించింది. తప్పక చూసితీరాల్సిన చిత్రం కాదు గానీ కుటుంబసమేతంగా వెళ్ళి ఓసారి చూసి రావచ్చు అనదగ్గ చిత్రం.


 బ్యాక్ గ్రౌండ్ మ్యూజిక్ సన్నివేశాలకు తగ్గట్టుగా బాగుంది. పాటల్లో ఈ టైటిల్ సాంగ్ ఒక్కటీ నాకు చాలా బాగా నచ్చింది: