పొద్దున్న స్కూలుకెళ్ళి రిపోర్ట్ కార్డ్ తెచ్చాం. వెళ్లగనే "your child got into the notice board this time" అన్నరు టీచర్ మాతో. గబగబా ఏ ర్యాంక్ వచ్చిందా అని చూసాం...4th rank ! marks 439/500 వచ్చాయి. నలభై మంది క్లాసుపిల్లల్లో ఆ మాత్రం ర్యాంక్ వచ్చిందంటే నాకు ఏనుగెక్కినంత ఆనందంగా ఉంది. మరోసారి నాలో "పుత్రికోత్సాహం" పొంగిపొర్లింది.
LKG లోనూ, UKGలోనూ గ్రేడ్స్ ఉండేవి. అప్పుడూ 'A+' వచ్చేది. ఫస్ట్ క్లాస్ నుంచీ ర్యాంక్ లు ఇస్తారు. ఇప్పటి ఫస్ట్ క్లాస్ కీ మేం చదువుకున్న ఫస్ట్ క్లాస్ కీ ఎంతో తేడా. అదేం సిలబస్సో..పిల్లలసలు చదవగలరా అనుకునేదాన్ని నేను. కానీ జనరేషన్ చాలా మారిపోయింది కాబట్టి అంతంత సిలబస్సులనీ కూడా ఇట్టే చదివేస్తున్నారీ కాలంపిల్లలు. ఈ ఏడాది మొదట్లో నేను ఓంట్లోబాలేక అమ్మ దగ్గర ఉండిపోవటంతో రెండు మూడు నెలలు దాని స్కూలు సరిగ్గా సాగలేదు. చాలా మిస్సయ్యింది. అవన్నీ మేమిద్దరం వీలైనప్పుడల్లా నేర్పిస్తూ, చదివిస్తూ వచ్చాము. అందులోనూ తెలుగు అక్షరాలూ, గుణింతాలూ అవీ బేసిక్స్ ఇప్పుడు సరిగ్గా రాకపోతే భాష సరిగ్గా రాకుండాపోతుందని మా భయం.
కానీ నువ్వు ఫలానా ర్యాంక్ తెచ్చుకోవాలి అని ఏనాడూ మేము దాన్ని ఫోర్స్ చెయ్యలేదు. ర్యాంకులూ, పోటీ అంటూ పిల్లల చిన్నతన్నాన్ని చిదిమేసి చదువుల్ని పిల్లల మీద రుద్దేయటం మా ఇద్దరికీ కూడా ఇష్టం లేదు. "మార్కుల గురించి ఆలోచించద్దు. పాఠం సరిగ్గా అర్ధం అయ్యిందా లేదా? అన్నది చూసుకో" అని చెప్పేవాళ్ళం దానికి. స్కూల్లో అన్నీ బట్టీ వేయించేస్తూ ఉంటారు. పైగా ఏదన్నా తప్పు చెబితే మా టీచర్ ఇలానే చెప్పారు అంటుంది. అందుకని మేము నోట్స్ లోని ప్రశ్నలు జవాబులు కాకుండా టెక్స్ట్ బుక్ లోని పాఠమే చదివించేవాళ్లం. అయితే pressurize చెయ్యకుండా, పరీక్షల భయం ఇప్పటినుంచీ దానిలో కలగకుండా జాగ్రత్త పడ్డాం. మొత్తానికి శ్రమకు తగ్గ ఫలితం దక్కింది. ఫస్ట్ ర్యాంక్ రావాలని ఏనాడూ ఆశించలేదు.
ఇప్పుడు అందరు పిల్లలూ బాగా చదువుకుంటున్నారు, కళలు,ఆటలు అన్నింటిలోనూ ఏక్టివ్ గా ఉంటున్నారు. 4th rank is not a big thing... ఇదేమీ గొప్ప అని నేను రాయటం లేదు. కేవలం ఆనందాన్ని పంచుకోవటానికి రాస్తున్నాను. మా బంగారుతల్లి ఇలానే బాగా చదువుకుని ఎవరిపైనా ఆధారపడకుండా తన కాళ్లపై తాను నిలబడాలని కోరుకుంటున్నాను. నా కలల్ని దాని మీద రుద్దాలని ఎప్పుడూ అనుకోను, కానీ తాను చూసే కలల్ని తను సాకారం చేసుకోగలగాలని ఆశపడతాను.
