"పోయినోళ్ళందరూ మంచోళ్ళు...
ఉన్నొళ్ళు పోయినోళ్ళ తీపిగురుతులు.."
ఇంతకన్నా అర్ధవంతంగా, అందంగా, సూక్ష్మంగా ఎవరైనా పాట రాయగలరా అనిపిస్తుంది ఆత్రేయగారి పాటలు విన్నప్పుడల్లా.
ఊహతెలియనప్పుడు తాతయ్య,
స్కూల్లో ఉన్నప్పుడు తాతమ్మ,
ఇంటర్లో ఉన్నప్పుడు అమ్మమ్మ,
పీ.జి.లో ఉన్నప్పుడు మావయ్య,
నా క్లోజూ ఫ్రెండు అమ్మగారు,
ఆ తరువాత మా నానమ్మ...
క్రిందటేడు మా మామగారు...
నాలుగురోజుల క్రితం నా ఇంకో ఫ్రెండు అమ్మగారు... ..అందరో నాకు బాగా దగ్గరైన వాళ్ళు...
కనబడని దూరతీరాలకు వెళ్ళిపోయారు..,
ఇక ఎందరో సినే గేయ రచయితలూ,
గొప్ప వెలుగులు వెలిగిన హీరోలూ,హీరోయినులూ,వాగ్గేయకారులూ...
ఇంకా ఎందరో మహానుభావులు....
అంతా ఏమైపోయారు?ఇక కనిపించరా?
నిన్నటి వెలుగుల్ని చూసిన ఆ మహోన్నతవ్యక్తులంతా ఏరి?
ఇవాళ కావాలంటే వస్తారా?కనబడతారా?
ఎంత విచి త్రమో కదా జగత్తు..!
రెప్ప మూసి తెరిచేంతలో కనుమరుగౌతారు కొందరు
బ్రతుకు బాటలో మైలురాళ్ళుగా మిగిలిపోతారు కొందరు
తమ జీవితమే సందేశంగా మిగిల్చిపోతారు కొందరు
అందరికీ నీడనిచ్చి తాము శూన్యంలోకలిసిపొతారు కొందరు
ఎంత వెతికినా కానరారు
ఎంత పిలిచినా పలుకలేరు
నిశ్శబ్దం వెనుక మౌనంగా
చీకటిలో కలిసిన నీడలా వెంట ఉంటూ
కంటికింక అగుపడరు...
ఇదే ఇదే నిజమంటూ నిట్టూరుస్తాము
పదే పదే తలుచుకుని దుఖిస్తాము
అయినా తీరదు ఆక్రోశం
సేదే తీరదు ఉద్వేగం
అన్నీ తెలిసీ అన్నీ మరిచి నాటకమాడునేమానవుడు
మాటలతోటి ఈటెల కోటలు,చేతలతోటి హృదయాన గాయాలు
చాకచక్యంగా మోసాలెన్నో చేయగల సమర్ధుడీ మానవుడు
లోకం లోన తీరే ఇంతని వెతలు చెప్పునీనయవంచకుడు !!
మనతో పట్టుకుపోయేది ఏదీ లేదని,ఉన్నన్నాళ్ళూ మంచిగా మనిషిగా బ్రతకాలని,
తొటి మనిషి సంతోషంలోనే మన సంతోషం దాగిఉందని ఎప్పటికి అర్ధం చేసుకుంటామో మనం..?
